Corrie en de kaboutertjes

[p. 80]

Hoofdstuk XV. [Voorbereidselen voor het feest]

‘Lili,’ zegt Corrie op een van die wandelingen, ‘er is in een van de pensions, in de Diepe Steeg, een nieuwe familie gekomen met vier meisjes.’

‘Ja? hè die moesten ook mee doen.’

‘Neen, laten we die maar niet vragen, het zijn bokken.’

‘Bokken? bedoel je dat ze niet vriendelijk zijn?’

‘Ja, ze hebben mij niet eens gegroet toen ik ze tegenkwam.’

‘Ze hebben je misschien niet gezien?’

‘Jawel, ze hebben me aangekeken.’

‘En heb jij hen wel gegroet?’

‘Neen natuurlijk niet, zulke bokken!’

‘Maar Corrie! wat zullen ze nu van jou zeggen?’

[p. 81]

Corrie krijgt een kleur en zegt:

‘Moeten jullie dan niet eerst groeten?’

‘Waarom? daar denk ik nooit over; ik groet alle menschen en dan groeten ze altijd weerom.’

‘O Lili!’ fluistert Corrie eensklaps verschrikt, ‘daar komen ze juist aan, nu zul je zelf wel merken dat het bokken zijn.’

Lili zit in haar wagen op den kant van het pad en Corrie zit naast haar op een walletje en heeft haar schoot vol groene en grijze mossoorten, die ze uitzoekt en zuivert van sprietjes, dennenaalden en verdorde bladeren.

Als de vier vreemde meisjes genaderd zijn, knikt Lili haar vriendelijk toe en dadelijk groeten ook de meisjes, blijven stilstaan en de oudste vraagt:

‘Zijn wij hier op den goeden weg naar de Kaap?’

‘Neen, dit is niet de naaste weg, u moet heel anders loopen, maar hoe zal ik het u uitleggen?’

Paul, die er dicht bij staat toe te luisteren, springt midden in het pad, neemt heel beleefd zijn pet af en zegt:

‘Ik zal u wel den weg wijzen, het is niet ver.’

[p. 82]

‘O, heel graag!’ zeggen de meisjes en vriendelijk groetend gaan ze met Paul mee. Lili kijkt Corrie aan en zegt:

‘Ze zijn heel aardig, niet waar?’

‘Ja, dat vind ik ook, maar ik geloof dat iedereen vriendelijk voor jou is.’

‘Dat komt,’ zegt Jaap, die naderbij is gekomen, ‘omdat Lili vriendelijk tegen iedereen is, en dan kunnen de menschen niet laten vriendelijk weerom te zijn.’

‘Zoo zouden wij dus alle menschen vriendelijk kunnen maken?’

‘Ja, misschien wel, probeer het maar eens.’

Een poos later komt Paul terug en Corrie roept hem reeds van verre toe:

‘Zijn ze aardig?’

‘Ja, het zijn leuke kinderen; ze moesten van alles weten en ik heb haar verteld van het boschfeest, en ze vonden het zoo aardig en ze vraagden of er ook bij gezongen werd. Ik geloof dat ze graag mee zouden doen.’

‘Hè, dan moesten we het haar vragen,’ zegt Corrie.

[p. 83]

‘Ja, laten we er eerst met Papa en Mama over spreken. Weet je ook hoe ze heeten?’

‘Ze heeten Mouw en ze komen uit Rotterdam en ze zijn erg vroolijk.’

‘Kijk eens, wat ik gevonden heb,’ zegt Iddy Friedland, en ze komt bij Lili met iets in haar schort.

‘Allemaal veertjes! och, zeker van een vogel, die door een vos of door een roofvogel is opgegeten; hoe beeldig, al die blauwtjes, dat is van een meerkol.’

‘Zou ik daar iets van kunnen maken?’

‘O, zeker wel, neem ze maar mee, tante Boshamer weet wel iets, stop ze maar in dat mandje.’

‘Kinderen,’ zegt Oom Frits, die ook mee wandelt, maar niets van de plannen mag hooren, ‘wat sleep jullie tegenwoordig veel vuil uit het bosch, wat doe je daar toch mee? is dat strooisel in de geitenstal?’

‘Hè, Oom! die mooie bloemen en mossen, noemt u dat vuil uit het bosch?’

‘Ja, het geeft toch zeker een boel rommel in je pension, of gooi je het weg voordat je in huis komt?’

[p. 84]

‘Wel neen Oom, we bewaren het.’

‘Als ik de juffrouw was, zou ik het niet in de kamer willen hebben; maar kijk eens, wat staat daar een eenzame treurwilg?’

‘O, ik weet het Oom, waarom die daar staat,’ zegt Lili; ‘daar is een paard begraven.’

‘O, maar een paard!’ zegt Maus.

‘Hè, Maus, hoe kun je dat zoo zeggen. Er was een graaf en die was erg aan zijn rijpaard gehecht en het paard hield zoo veel van zijn Meester en ze waren goed voor elkaar en werden samen oud. En toen werd de graaf bezorgd, dat men na zijn dood het paard zou verkoopen en dat het dan niet goed behandeld zou worden, zooals die arme paarden van sommige huurkoetsiers of voor trekschuiten. En toen liet hij beloven, dat men na zijn dood het lieve paard zou doodschieten en hier in het mooie bosch zou begraven, dan kon het niet mishandeld worden.’

Corrie heeft tranen in de oogen en Oom Frits zegt:

‘Dat was goed gehandeld; het was zeker een beste man, die graaf; iemand die zoo goed voor dieren is, kan niet slecht zijn.’

[p. 85]

Ze staan allen bij den treurwilg en Lili stelt zich den ouden graaf voor, hoe hij het trouwe dier op den rug klopte en de manen glad streek, en hoe het paard hinnikte van blijdschap als het zijn meester zag komen.

‘Paarden zijn lieve dieren,’ zegt Jaap, ‘ik wou dat ik er een had.’