Corrie en de kaboutertjes

[p. 120]

Hoofdstuk XXI. [Corrie en de kaboutertjes]

‘Daar komen ze aan,’ zegt Mevrouw Stevens en als Oom Frits en de heer Stevens gezeten zijn, blaast zij op een fluitje.

‘Wat zal er nu gebeuren?’ vraagt Oom Frits.

‘Ik moet dat fluitje eens probeeren, ik dacht dat het kapot was.’

‘Wie komt daar aan?’ zegt Oom, en allen zien Corrie tusschen de boomen nader komen. Ze houdt een vierkant doosje in de hand. Haar blonde krullen komen onder een hoed van lila neteldoek te voorschijn, en ze heeft een kleur van agitatie. Ze neemt haar lange jurk met éene hand op en komt met kleine stapjes tot dicht bij de menschen, maar zij doet alsof zij ze niet ziet. Ze kijkt overal rond en begint dan:

[p. 121]

 

‘Kaboutertje, mijn goede vrind,

 

Kom bij Corrie, 't menschenkind.’

Ze zegt haar rol goed op en Oom Frits zit met verbazing toe te kijken en te luisteren en als Peltridewi en Kijkoveral komen zegt hij:

‘Aardig!’

Maar als al de kabouters en dan de nimfen en muggen komen zit hij te schudden van plezier totdat Mevrouw Stevens hem influistert:

‘Maak nu dat je weg komt!’

IJlings staat Oom Frits op en zonder dat de kinderen het bemerken verdwijnt hij naar beneden tusschen de struiken.

Tjiki klapt in de handen en de heele bende stuift uit een, om Korikerebi te zoeken, ze komen weldra dansend en springend terug en omringen de dames en heeren in een aaneengesloten kring.

‘Oom Frits, Korikerebi, Korikerebi!’ en dan eensklaps teleurgesteld:

‘Oom is er niet!’

Peltridewi gaat naar Mevrouw Boshamer en fluistert haar in:

‘Mama waar is Oom gebleven?’

[p. 122]

‘Ga jullie maar overal zoeken, laat Corrie ook meegaan, misschien vindt zij hem wel.’

Allen gaan nu aan het zoeken en komen telkens teleurgesteld terug, tot Mevrouw Stevens zegt:

‘Luistert! wat hoor ik daar?’

Ze hooren beneden in de diepte een zachte muziek, en nadat ze eerst een oogenblik verbaasd geluisterd hebben, gaan ze allen, gevolgd door de vaders en moeders de hoogte af, en ze hooren nu duidelijk een speeldoos.

‘Wat zou dat zijn?’ vraagt Corrie.

Mijnheer Bantam en Mevrouw Stevens duwen den wagen van de Koningin, langs een zijpad naar beneden en zoo komen zij tegelijk met de anderen, die met moeite dwars door de struiken moesten dringen, op een open plek, en wat zien zij daar?’

Een oude kabouter met een langen sneeuwwitten baard, zit op een boomstam, en aan zijn voeten staat een speeldoos, waarin mooie muziek klinkt.

Corrie houdt haar Mama bij de hand en Baby Boshamer, de Muggenkoningin klautert tegen de knieën van haar vader op, en kijkt angstig naar den ouden kabouter.

[p. 123]

‘Wie zoekt mij?’ zegt hij met een diepe stem.

De kinderen durven eerst niets te zeggen, totdat Tjiki moed vat en vraagt:

‘Wie zijt gij?’

‘Ik ben Korikerebi.’

Nu herkennen zij eensklaps Oom Frits en met één gezamenlijke kreet roepen zij: ‘Korikerebi! Oom Frits!’

‘Wie is Oom Frits?’ vraagt de oude kabouter.

‘Oom Frits is onze goede Oom en Oom Frits is Korikerebi en Korikerebi is jarig. Lang leve Korikerebi! lang leve Oom Frits!’

Ze dansen en springen om hem heen, en Corrie geeft hem haar presentje, een mooi bouquetje van veertjes.

Nu klapt Tjiki in de handen en roept:

‘Kabouters en nimfen en muggen en krekel en konijntjes! gaat naar de schatkelders en zoekt de mooiste schatten van berg en bosch, en brengt ze aan Korikerebi!’

Allen stuiven weer weg, behalve Corrie en de Nimfenkoningin. De laatste wordt met haar wagen, tot vóór Korikerebi gereden, en zij geeft hem een krans

[p. 124]

van heide en mos en immortelles, vastgebonden met een strik van rood lint.

Terwijl Korikerebi die beide presenten bewondert, hooren ze weer het gezang van de nimfen en het gegons van de muggen en het getrappel van de kabouters, en daar komen ze als een stofwolk aan, en dwarrelen om Korikerebi heen en ze geven hem één voor één de geschenken.

Leonard geeft hem een mooien steen, en Jan Bamstien heeft een teekening gemaakt op een vierkant stuk berkebast. Jo geeft een uitgevlogen wespennest, dat door de wespen kunstig aan den tak van een appelboom is bevestigd. Jopie brengt een zakje met glinsterend wit zand voor Oom's inktkoker. Jaap geeft een mooien wandelstok, dien hij zelf gesneden heeft en Henk heeft een bloemenhanger gemaakt voor Oom's Serre. Oom wordt overstelpt met allerlei mooie dingen en zegt:

‘Wel kinderen, wat is dat mooi, waar haal jullie dat allemaal van daan?’

‘Dat is vuil uit het bosch,’ zegt Lili lachend.

‘O nu begrijp ik, waarvoor jullie dat verzameld hebt; jullie bent knappe kabouters en nimfen en

[p. 125]

muggen en ik geloof dat er een krekel bij is en konijntjes. En die zwarte beesten, wat zijn dat?’

‘Wij zijn vliegende herten, Oom.’

‘Ik ben Korikerebi,’ zegt Oom met een veranderde stem; hij klapt in de handen en schopt een hoop blad op zijde.