Stokkevingers

[p. 61]

Opa van glas

Hij duwt zich
in zijn hoofd
een weg.

Vliesdun
breekt een kind.

Kind met een trommel-
stokkevingers-
het springt in zijn hart,
is bang voor de bomen,
de zee,
voor soldaten.
Het sterft van de angst
voor de soldaten
die tachtig jaren,
en voor de hond,
de blauwe,
in de maan,
de roerloze maan
een onzichtbaar geheim.

Het warmt zich
in het holle
en gaat op zoek naar plaatsen

[p. 62]

 

alleen aan hem bekend.

 

Het gaat op zoek naar woorden.

 

Bij de geringste stoot

 

ontmoeten ze elkaar,

 

gaan over in elkaar

 

en kussen

 

zacht als vreemden.

[p. 63]

 

Je joeg een hand weg.

 

Op de bodem lagen voeten.

 

Weggedoken in je hoofd

 

staarde je,

 

van binnen droog.

 

 

 

De man mat zijn resten.

 

De lichtste geluiden richtten

 

zich op.

 

 

 

In de intimiteit van het bad

 

was zijn naaktheid

 

ongehoord.

[p. 64]

 

Ingewanden in mijn oren.

 

Ongegeneerd.

 

In de koliek van elke dag

 

is hem alles goed.

 

 

 

Geen zin zich te onderwerpen

 

aan de handel,

 

de besmuikte handel van mensen,

 

mensen die schieten in het wilde weg

 

en schrijven in kranten hun

 

mening.

 

 

 

Hij vraagt niet om een mening.

 

Genoeg! De groeten!

 

 

 

Geurend naar baby-olie slaapt hij.

[p. 65]

 

De man en het kind,

 

het kind onmondig.

 

 

 

Ik wreef mijn wangen

 

aan je.

 

 

 

Stof dwarrelde

 

en streek weer neer.

 

Ik hield je adem vast.

 

 

 

In je ogen lag water.

[p. 66]

 

Eeuwen gingen voorbij,

 

en dan

 

maakte je me los,

 

was ik van je los.

 

 

 

Ik staarde me dood

 

op die ene seconde,

 

 

 

je was van glas,

 

 

 

van glas

 

was

 

alles wat.