Stokkevingers

[p. 67]

Vogels

Bleke ochtendzon. Sneeuwlicht. Stilte als een gesloten boek. Mijn vader wijst naar een hoge den die alleen wil staan. De stam is vlossig, pluizig als de staart van een paard. De takken zijn wit. De grond is een en al ijs.

Hij glimlacht.

Wijst.

‘Kijk dan.’

Ik zie zijn adem in de lucht.

De winter is streng. Hij doodt de dieren, de allerkleinste. Smalle sporen leiden aarzelend in de richting van ons huis. Niet ver genoeg. De deur zou zichzelf moeten openen om hen te verwarmen. In het bos, verspreid, liggen de muizen. Je kunt ze niet zien, de sneeuw bedekt alles, maar ik stel me voor hoe ze daar liggen, kaal, zonder hoed of jas. Sommige liggen hand in hand, in de gedachte misschien dat ze nog oud kunnen worden.

‘Fantastisch,’ zegt mijn vader.

Met zijn tong maakt hij een klakkend geluid.

[p. 68]

Er zitten drie vogels op een tak.

Aanvankelijk zie ik niets, totdat ze bewegen. Strepen en vlekken worden zichtbaar. Samengeflanste vleugels in het bleke hout. Het lijkt alsof iemand een aantal grote walnoten in de boom heeft gezet, er met een pennemes de rondingen voor de ogen in heeft gekerfd, ogen zonder enige uitdrukking, zonder lagen, onvoltooid. Ze eisen de maagdelijkheid van de omgeving, hangend tussen hemel en aarde.

Alleen in dromen zijn er genoeg beschutte plekken.

Het bos is vol strijdlust.

En de sterkste wint.

Mompelend zet mijn vader zijn gesprekje naar boven voort, gaat ongemerkt over tot uitdrukkingen als: ‘Mijn liefje, mijn duifje.’

Hij spreidt zijn armen.

Zijn jas is glimmend zwart.

Vreemde vogeldag.

Hoe is het om een muis te zijn?

Grijs, saai als regen en heel klein en voortdurend op zoek naar voedsel. Vliegensvlug rechtsomkeert, maar niet snel genoeg. Er komt iets duisters het bos binnen.

[p. 69]

Een uil, heb ik geleerd, jaagt 's nachts. Hij kan zijn kop helemaal ronddraaien. Zijn klauwen slaan diep in het vlees van zijn prooi.

We kunnen ze elke dag wat te eten brengen,' zegt mijn vader. Hij veegt met zijn vingers de sneeuw van de onderste takken. Donker korstmos komt te voorschijn. Voor een muis moet dit hoopje een lawine betekenen.

Misschien is het allemaal al eerder begonnen. Op andere dagen. Van de schutting waarachter ik toekeek steeg een doordringende geur. Krijsend onderwierpen zich de kippen aan de grote haan. Witte veren vlogen in het rond. Soms staken ze hun kop in het zand. En wat te doen met mijn eigen kleine ik. Klamme angstdromen in de nacht. Mijn vader buigt zich over me heen: ‘Er is niemand hier, liefje, kijk, kijk maar, ik zie niets onder je bed,’ het licht gaat weer uit, zwart-zwart de maan buiten en allerlei monsters.

Met grote stappen loopt hij voor me uit, het dunne ijslaagje dat op de sneeuw ligt vertrappend. Zijn das is geknoopt in een lus, een wijd geopend oog.

‘Hou je maar aan me vast,’ roept hij.

[p. 70]

Zon op sneeuw. Iets schellers kun je niet bedenken. Ik knijp mijn ogen dicht, knijp mijn handen tot vuisten in mijn zakken. Binnen in me blijft het vermoeden van een eeuwenoude wet, besloten in dit ijzige licht, het besef van een onontkoombaar later.

[p. 71]

 

Veel benen heb je.

 

Je armen reiken tot de hemel

 

en je mond

 

smaakt naar eenzaamheid.

 

 

 

Aan deze kant gevangen

 

zijn we,

 

opgesloten in taal.

 

 

 

Dodenvogels bloeien in een boom.

 

Ze zijn zo rood

 

dat je ze wel moet zien.

 

In stilte achter glas

 

schaduwen naar het dak van de zee.

 

 

 

Of pijn zal rusten?

 

 

 

Jouw hand in de mijne is even.

 

Tekent stilte stilte na.