Het land der willekeurigen (onder pseudoniem J.A. Schasz)

Zeventiende hoofdstuk.
De predikatie zonder toepassing, of, de hond in de kerk.

De Domine had reeds zijne lippen geöpend, en stoottede met zijn gladde tong alrede het eerste woord zijner nuttige lessen, leeringen en toepassingen naar buiten, toen er een ijslijk geschreeuw in de kerk opging, waar door de Man geheel van zijn stuk raakte.

De oorzaak van dit geschreeuw was deeze.

De Kerk, zo als ik gezegd heb, was ongemeen vol menschen, zo dat wij, om zo te spreeken, als haringen in een ton gepakt stonden, zonder ons naauwlijks te kunnen beweegen.

Er zijn altoos honden in de kerk. Dit gedierte is zo menschlievende, dat het veeltijds zijnen Meester vergezeld.

Regt agter mijn hielen lag een groote hond,

[p. 72]

zonder dat ik zulks geweeten had. Denklijk was hij aldaar in slaap geraakt.

Ik, gedeeltlijk uit noodzaaklijkheid, en gedeeltlijk uit naarvolging greep ook naar mijn zakdoek, en maakte uit dien hoofde een kleine beweeging.

Het zij nu, dat ik, een weinig agter uittreedende, den hond op zijn staart of pooten trapte, of dat een ander hem eenige smart veröorzaakte, - het Dier althans schoot al knorrende op, en gaf mij een beet in mijn linkerbeen, - gelukkig voor mij, dat ik laarzen aan had, zo dat de beet op zig zelve van geen belang was.

Dan, het gevolg was erger.

De wraakzugt is een hartstogt, even zo blind als de Liefde. In haar hevigste beweeging ontziet zij geen plaats, geen voorwerpen en rekent in 't geheel niet op het geen agter aan komt.

In mijn woede gaf ik den Hond een vehemente schop.

De Hond bleef mij niet schuldig maar beet wederom, doch, niet wel mijn beenen van de veele honderden beenen die om de mijnen stonden, kunnende onderscheiden, beet hij in het been van een Burgemeester, die uit, de Stad gekomen was, en terloops eens was komen luisteren.

[p. 73]

De Burgemeester gaf een gedugte schreeuw en al de omstanders begonnen op den hond te trappen.

Het beest geraakte dus in de dodlijkste benaauwdheid, en beet rechts en links van zig af, ter verdeediging van zijn huid, en zekerlijk ook uit wraakzugt.

Door het gedrang, dat er was, kon het niet missen of elke hap was raak. En elk die geraakt was volgde het voorbeeld van den Burgemeester en begon op eene vervaarlijke wijze te schreeuwen.

Veelen, die niet wisten wat er te doen was, en het schreeuwen voor verraad naamen, begonden ook te schreeuwen.

De algemeene ontsteltenis, die er was, waarvan de meesten de waare oorzaak niet wisten, veroorzaakte, dat die geenen welken het digst bij eenige deuren of openingen van de Kerk waren, er te post uitliepen.

En in een oogenblik was de vlugt algemeen.

De Leezer kan derhalven ligt begrijpen, dat de nuttige lessen, leeringen en toepassing geheel agterweeg bleeven.