Reize door het aapenland (onder pseudoniem J.A. Schasz)

Regelnummers proza verbergen

[p. 106]

Twintigste hoofdstuk
De veragtte vrouw

1343Toen ik weder bijkwam scheen de zon uitneemende vriendlijk; de 1344lugt was geheel opgehelderd en zuiver. Ik ademde zo mij dagt de 1345gezondheid zelve in, - alleenlijk werd dit onschuldig genot van 1346den helderen Hemel vergalt, door het gezigt van een oude, grijze, 1347schuddebollende, zeeröogige en druipneuzende Aapin, die naast¹³⁴⁷ 1348mij zat en zeer zorgvuldig mijn hand in haar verschrompelde poot 1349hield.

1350Man lief! zei het lelijke Beest.

1351Daar bewaare ons God voor! zei ik, dat gij immer mijn Vrouw¹³⁵¹ 1352zoud weezen.

1353Het Afbeeldzel van den Satan schreidde.

1354Gij zoud wel doen, vervolgde ik, met u ten spoedigsten van hier 1355wegtepakken.

1356Helaas! - gilde het oude Dier.

1357Gij verstaat mij immers wel? vroeg ik.

1358Maar al te wel!

1359En waarom gaat gij dan niet?¹³⁵⁹

1360Ach! knarste deeze proserpina, Mijn waardige Egtgenoot! -¹³⁶⁰ 1361voorheen zo teder! - zo hartlijk! - zo lief! - Maar nu zo norsch! 1362- zo wreed! - zo barbaatsch! - waarmede heb ik dit verdiend? 1363-Hemel! gaat het dan altoos zo met de Mannen, die eenige Jaaren 1364aan de aanzigten hunner Vrouwen zijn gewoon geworden?

1365Zij had precies denzelfden toon, dezelfde houding, en dezelfde 1366wijze van uitdrukking, als mijn Vrouw Zaliger! en in de daad, ik 1367begon bang te worden, dat de verhuizing der Zielen een Leerstelling¹³⁶⁷ 1368ware, die maar al te waarägtig was.

1369Zij kwam daaröp naar mij toe; lag haar eene poot op mijn hart;¹³⁶⁹

1370stak de andere onder mijn hals heenen, zo dat ik in haar arm kwam

1347 zeeröogige: met ontstoken ogen. WNT X, 2287, geeft wel de vorm maar geen betekenis.

1351 immer: ooit.

1359 (gaat): emendatie.

1360 proserpina: in de lat. mythologie is Proserpina de gemalin van Pluto, god van de onderwereld.

1367 de verhuizing der Zielen: zie hiervóór, r. 318 vv.

1369 lag: legde.

[p. 107]

1371te leggen; beurde mij toen met drift op; zettede haare verschroeide 1372en puistige lippen op mijn wangen, terwijl de etter uit haar oogen 1373droop, en meende mij dus, op haar ijskouden boezem te drukken 1374en aldus te kusschen, of liever te verstikken! - doch! - door meer- 1375der kragten ondersteund, rees ik schigtig op, sloeg met kragt mijne 1376armen wijd van elkander, zo dat het grijze spookzel wel tien voeten 1377verre van mijn afvloog en in 't gras nederplofte, met zulk een 1378geweld, dat ik mij verbeelde, dat zij ten minsten in zeven of agt 1379stukken moest weezen, - en toen, zonder mij langer te bedenken, 1380verliet ik dit akelig gedeelte des wouds, met voorneemen, om er 1381nooit weder mijne voeten te zetten.