Princelijcke deuijsen

[fol. 82r]

Vel in ara.

Galeaz Maria Hertoge van Milanen, sone van Francois Sforce, quam te vallen in soo schandelicken ende oneerlicken leuen, dat hy met gewelt misbruycte ende schende soo wel die ionge maechden, als die eerlicke ende deghelicke vrouwen, welcken sonde hem soo benijdt maecte van zijn eygen gesin, ende van zijn ondersaten, dattet hem noch ten laetsten qualick verghinck, want een houelinck van Milaen ghenaemt Andries Lampugnan met twee andere van zijn medeghesellen die hen seere ghegraueert vonden vanden Hertoghe, sonderlinghe dese

[fol. 82v]

Lampugnan, de welcke in geender manieren langher verdraghen en mochte het onghelijck dat den Hertoghe zijnen broeder dede, aengaende eender Abdien, hebben tsamen gesworen de doot vanden voorseyden Hertoge. Twelcke de voorseyde Lampugnan meer dan de anderen voor hem ghenomen hebbende, en heeft nochtans niet doruen comen ontrent den Hertoghe, oft hem yet connen misdoen om zijn grote schoonheyt die hem altijts achter hielt ende verbaest maecte. Waer duer dat hy bedachte een middel om hem te verstouten. Dat was dat hy den Hertoghe naer tleuen op een tafereel liet conterfeyten, waer op dat hy stack met zijnder dagghe, soo dickwils alst hem inden sin quam. Ende continueerde so langhe dit steken op het tafereel, dat hy op eenen tijt gheheel verstout sijnde van by hem te comen ende te steken metter dagge, ghegaen is by desen ongheluckighen Hertoghe met zijn medeghesellen, daer hy was in een kercke onder zijn Archiers die hem bewaerden: ende dien niet tegenstaende, so is hy voorts gegaen al oft hy den Hertoge yet hadde willen seggen, geuende hem terstont drie stercke steken metter dagghe in zijnen buyck, dat hy ter plaetsen doot bleef. Aldus soo heeft desen oneerlicken Prince zijn leuen geeynt, de welcke noyt wel ver-

[fol. 83r]

staen en hadde die schoone sententie van Claudiaen, te weten, datter gheen beter wacht, noch stercker bewaren en mach wesen, dan een ghetrouwe liefde, ende wel bemint te wesen, al waert oock datmen bewaert ende beset ware met duysent iauelijnen oft hellebaerden. Ende inder waerheyt die heere onser schepper ende Godt der wraken, die soo seere is prijsende de liefde ende vrientschap onder die menschen, vint den genen wel alst past die ter contrarien doen, ende hem vergrammen, al saten sy oock op den hooghen outaer.