tghelt lach, ter wijlen dat de woeckenaer sittende was ouer maeltijt. De welcke na datse haer ghenoechte ghenoech ghehadt hadde metten ghelde: ende gedaen ghelijck haer meester, soo heeft sy begonst tghelt ter venster wt te worpen opt strate. Daeromme ist dat die ghene die daer voorby ghinghen loeghen, ende die woeckenaer gram was, laet ic daer: niet te min het selue siende, soo was ic besich genoech om met hem ende zijns ghelijcke te ghecken, die ghelt vergaren met grooten hopen, oft om een zee te vullen oft voor een sone, broeder oft neue, dat een tuysscher, bordeelbrocke oft dronckaert is, sonder te dencken op dese schoone ende warachtighe sententie: Malè parta malè dilabuntur.
Auteursrechtvrij
