Princeliicke deuiisen

[p. 438]

CCV. Virescit vulnere virtus.

De deucht vvort groen, en groeyt int menschelick geslacht
Door vvond' oft tegenspoet, en crijgt veel meerder cracht.

De Surkel groeyt veel meer, als sij wat is betreden:
De deugt crijgt oock meer cracht, als iemant tegen reden

Heur wat verdrucken wil. haer stilheyt is soo groot,

Dat sij naeuws blijcken can, dan in gevaer oft noot.

Anders.

Als Armoey en verdriet, en commer, vol onlusten,
In oorlogs ongeval de Deuchden laten rusten,

Dan zijn sij onbekent, oft niet seer veel geacht:

Maer alsmen strijden moet, dat sietmen eerst heur macht.

Een ander arm, doch deugtsaem mensch, om sijn goetheyts wille (gelijck alsset met meest alle vrome lieden pleeght te

[p. 439]

gaen) vervolght zijnde vande nijdicheyt, ende de bijnae gemeyne onwetentheyt der menschen, willende te verstaen geven, dat hoemen hem meer socht te vergrammen ende quellen, hoe dat sijn dapperheyt ende geestichheyt soo veel te blijckelicker soude worden: Nam voor Devijse eenen Man die met sijn voeten vertreede een struycksken oft plantken Surckels (die de Apothekers Acetosa, de Romeynen Rumice, de Griecken Oxalis, ende de Florentinen Agrestini nomen:) met dese woorden daer bij: Virescit vulnere virtus: dat is, De deugt crijgt cracht, oft wort groen ende groeyende alsmense quetst: Hier in merk nemende op den aert van dat voorseyde cruyt: die sulcx is, dat hoe het meer vertreden wordt, hoe dattet groender wort. Welcke Devijs voormaels oock gebruyckte Mijn-heer den Legaet du Prat, Groot Cancelier van Vranckrijck.