Het recht ontkleed

[p. 48]

VII

Sinds zijn avontuur met Hennie begon Guido heel anders over het seksuele probleem te denken. Hij werd er hoe langer hoe meer van overtuigd dat het eigenlijk uitsluitend in het huwelijk thuis behoorde. Je diende je vrouw met overleg te kiezen. Persoonlijk had hij ervaren dat iedere ‘verliefdheid’ op den duur verdween.

Was je eenmaal getrouwd met een meisje van ‘standing’, dan kwam je vanzelf een trede hoger op de maatschappelijke ladder te staan. Beschikte ze bovendien over eigen kapitaal, dan kon je op meer dan een speelgoedtreintje aanspraak maken en ontstonden er huwelijksmoeilijkheden, dan was het toch eigenlijk een troostrijke gedachte dat zich in de ‘safe’ of bij de bank medicijnen bevonden die een spoedige genezing in uitzicht stelden.

Het was een luisterrijk feest, zijn huwelijk met Elise Sweerdenburgh van der Tuck, de enige dochter van de president der Internationale Bouwmaatschappij. Oom Felix had de relatie tot stand gebracht en er zijn neef nadrukkelijk op gewezen dat de naam Sweerdenburgh met een ‘h’ eindigde en van der Tuck met ck. Bovendien hield de nog steeds zwierige notaris een prachtige bruiloftsrede, waarin hij

[p. 49]

het betreurde dat de vader van de bruidegom niet aanwezig kon zijn omdat hij inmiddels was overleden, maar dat de toekomst van Severus junior bij de rechterlijke macht het allerbeste beloofde. Hieraan twijfelde geen der aanwezigen, want Guido was indrukwekkender dan ooit. Waardig, rechtop gezeten, vriendelijk buigend voor de iets op de achtergrond geraakte h's en ck's, wist hij op allen een uitstekende indruk te maken. Er waren zelfs genodigden die in hun hart dankbaar waren met deze zelfbewuste figuur slechts uit de verte te maken te hebben en dat hij niet gehuld was in het vreesaanjagende zwart van zijn toga.

Met half gesloten ogen monsterde hij de disgenoten en speciaal zijn jonge vrouw die er charmant uitzag in haar witte bruidsjapon en met bloemen gekroonde sluier.

Wanneer ze naar hem opkeek zou een kundige psycholoog ook nog iets anders in haar blik hebben ontdekt. Vrees. Ze kende haar echtgenoot slechts enkele maanden en tot een vertrouwelijk gesprek was het tussen beiden nauwelijks gekomen. Ze was vooral getroffen door zijn mannelijke verschijning en zijn hoffelijke manieren, maar als ze hem vergeleek met het goedronde blozende aanschijn van haar vader, had ze moeite haar tranen te bedwingen.

Ook voor Guido kwamen de teleurstellingen.

Het liefst had hij aan een afzonderlijke slaapkamer de voorkeur gegeven, maar toen hij er met een voor-

[p. 50]

zichtig woordje over begon, was Elise in verzet gekomen. Al was ze nog zo groen, ze begreep heel goed dat die gescheidenheid haar man een zelfstandigheid verschafte die haar in strijd leek met de wederzijdse gebondenheid van het huwelijk. Guido bleef hoffelijk en gaf tenslotte toe. Hij begreep dat de samenleving met een vrouw van standing iets geheel anders betekende, dan het vluchtige avontuur met een willekeurige juffrouw zonder ‘standing’. Alleen schokte het hem wel dat Elise gewoon was zich in een soort slaapzak te hullen, alvorens tussen de lakens te verdwijnen en hij vond het een bedroevende vertoning wanneer ze bij het opstaan naar een corset greep dat haar weelderige vormen in bedwang diende te houden. Voor dit alles sloot hij zijn ogen en op den duur raakte hij eraan gewend.

Overigens konden ze het best samen vinden. De ‘h’ en de ‘ck’ vormden een gemeenschappelijk front tegen de collega's van Guido, die wel eens op de thee kwamen. Daarna was Elises kritiek niet mals. Het kwam allemaal neer op het gemis van de ‘h’ en de ‘ck’ en Elise was erg ingenomen met de ietwat neerbuigende vriendelijkheid waarmee Guido de gastheer speelde. Later in bed schaterde ze het uit, wat voor Guido een aanleiding betekende ook de seksualiteit eens te proberen. Jammer, dat viel tegen. Het bleef bij wat kriebelen en stoeien, maar op een bepaald ogenblik greep z'n vrouw naar de slaap-

[p. 51]

zak en daarmee werd Guido praktisch uitgeschakeld. Ook de kans op nakomelingschap, waarvan Guido meer persoonlijke vrijheid verwachtte, Elise echter levensgevaar.

Zo ontstond langzamerhand de broer-zuster-verhouding die onafwendbaar voert tot volledige uitschakeling van normaal seksueel verkeer. Er viel niets meer te winnen, maar ook niets te verliezen. En met dit negatieve resultaat waren ze beiden tevreden. Wel moest Guido oppassen niet de indruk te wekken voor een andere vrouw zij het ook maar schertsenderwijs, enige belangstelling te tonen. Dan konden de ‘h’ en de ‘ck’ onverwacht afdalen tot het schilderachtige jargon van de plebejer en bleef Guido niet anders over dan zich in het defensief van een volstrekt stilzwijgen terug te trekken. Een stilzwijgen dat duurde tot het regelmatig snurken naast hem te kennen gaf dat Elise als tegenpartij had afgedaan. Dan was het woord aan de innerlijke stem die zich niet het zwijgen liet opleggen en Guido voor onoplosbare problemen stelde. Waar was zijn vroegere vrijheid?...

Soms maakte zich een vrouwengezicht los uit de duisternis en lachte hem toe met de vrijmoedigheid der ingewijden. Hij wist niet eens waar hij het vroeger had gezien. In het Paleis van Justitie of tijdens een der zo vervelende thé's van Elise?... Hij stelde zich voor hoe ze zich tegen hem aanvlijde, maar dan was het droombeeld opeens verdwenen en bleef er

[p. 52]

niets dan de oudfriese klok in de benedenkamer, die de uren telde. Hoe kon hij zijn gevangenschap verbreken? Al was het maar voor één dag! Dat zou hem misschien de kracht geven te dulden en te berusten. Sommigen namen deel aan congressen of vergaderingen, maar een rechter kende geen ander perspectief dan de tafel met het groene laken en de beslotenheid der rechtszaal. Dat inzicht vervulde hem met een machteloze haat, niet alleen tegen de vrouw naast hem, maar tegen de vrouwen in het algemeen. Ze waren eigenlijk allemaal gevangenbewaarsters. Hij kende hun listen en onwaarachtigheden uit de vele echtscheidingsprocedures en voogdijvoorzieningen die hij geregeld te behandelen kreeg.

Een eigen, persoonlijk leven te veroveren in het huwelijk, dat was een opgave waartegen hij blijkbaar niet opgewassen was. Niet het vrijgezellenbestaan! Eenzaam thuiskomen in een paar verlaten kamers. Geen aanspraak, geen verzorging. Zelfs geen ‘juffrouw Jo’, waarmede oom Felix zich tevreden stelde. Ook van zo iemand had je de nukken te ontzien en presentabel was ze niet. Z'n verwondering was daarom grenzeloos toen er naast z'n ontbijt een kennisgeving prijkte waarin oom Felix z'n huwelijk berichtte met een hem totaal onbekende dame. En ‘juffrouw Jo’?... Was die dood of verdwenen?... Hij besloot zich daarvan zo spoedig mogelijk op de hoogte te stellen.