Het recht ontkleed

[p. 46]

VI

‘Waarom bent u in hoger beroep gekomen?’ vroeg de president.

‘Ik vind de straf wel wat zwaar...’ was het onhandig verweer van de verdachte.

Severus wachtte even met zijn antwoord. Daarna begon hij met zijn hemelse glimlach, waardoor de appellant in de waan werd gebracht dat zijn zaak er rooskleurig voorstond.

Maar de glimlach bestierf op de presidiale lippen en zijn reactie werkte als een koude douche.

‘Het zou wel eens kunnen, verdachte, dat het Hof hierover anders denkt!...’

De verdachte keek met grote schrikogen naar zijn verdediger die eerbiedig bleef zwijgen, maar wiens vertrouwen in de zaak er niet groter op was geworden. Ook voor hem had de president een pleziertje in petto.

Tijdens het pleidooi luisterde Severus aandachtig tot de gelegenheid zich voordeed hem in de rede te vallen.

‘Meneer de verdediger, bent u niet van mening dat uw opmerking omtrent het optreden van de politie, enigszins ongepast is. De politie heeft er geen enkel belang bij anders te verklaren dan in werkelijkheid

[p. 47]

is geschied. Of denkt u dat de verbalisant hier opzettelijk een leugen staat te vertellen?...’

Weg pleidooi. Het treintje was in de tunnel blijven steken en kwam er niet meer uit.

Daarna verzonk de president opnieuw in de zeer ernstige aandacht die hij aan de zaak besteedde, een aandacht echter die slechts op een nieuwe gelegenheid wachtte om de verdediger andermaal in de rede te vallen en aldus de indruk van zijn pleidooi te kleineren, zo niet te torpederen.

De jonge Tedeler leerde hem dit kunstje af.

Nadat de president hem voor de zoveelste maal in de rede had gevallen, hield de advocaat opeens z'n mond. Severus vond het wel wat ongewoon en gluurde over z'n brilleglazen wantrouwend naar de advocatenbank.

Toen het zwijgen daar echter aanhield zei Severus met een niet onvriendelijke stem:

‘Het woord is aan de verdediger!...’

Op deze minzame invitatie had ‘l'enfant terrible’ blijkbaar gewacht.

‘Dat lijkt me niet geheel juist, president, want in werkelijkheid is het woord aan u!...’

Severus werd wat bleek om z'n neus en de raadsheren trokken een peulemondje.

Daarna zette Tedeler zijn pleidooi voort, zonder dat de president hem verder met een woord in de rede dorst te vallen.