Het recht ontkleed

[p. 131]

XXII

Ten huize van de Bijls beschikte Tonia over een niet ongezellig kamertje. Veel meer woning dan het kale zolderkamertje bij de Keerijzers. Ze waren allemaal bijzonder aardig en voorkomend voor haar. In het bijzonder Rudy. Hij had helemaal niet gevraagd naar bijzonderheden over haar bezoek aan de dokter en van haar kant had ze volstaan met de oppervlakkige mededeling ‘dat ze niks mankeerde’... Wanneer ze echter na haar vermoeiende dagtaak alleen in haar kamertje zat te lezen of in bed lag, dacht ze nog menigmaal aan de man die haar van de grootste zorg had bevrijd. Het was eenvoudig en zonder complicaties gegaan. Hij loog niet toen hij haar bij het vertrek geruststellend had toegevoegd: ‘Ik verwacht dat u binnen enkele dagen weer normaal zult menstrueren. Mocht dat niet het geval zijn, dan kunt u gerust bij mij terugkomen...’

‘Wat ben ik schuldig?...’ had ze wat verlegen gevraagd.

‘'n Kus!...’ was het antwoord en aan dat verzoek had ze dankbaar gevolg gegeven.

Over het gebeurde voelde ze geen schaamte. Het betekende een overwinning op de Kokkelaars. Misschien zat die gluiper van een Jonnie nu wel iedere

[p. 132]

dag in de rats dat ze nog zwanger was en hij vandaag of morgen voor de gevolgen zou worden aangesproken. Van nature was ze niet haatdragend, maar de mensen hadden het haar gemaakt. Ze piekerde erover hem een briefje te schrijven met de mededeling dat ze niet zou nalaten het kind bij de geboorte naar hem te noemen. Ze gnuifde bij de gedachte aan de paniek die het zou veroorzaken. Op dit voornemen kwam ze echter spoedig terug. Wanneer het blauwe overhemd het te weten kwam, was hij in staat er de politie in te mengen of, wat nog gevaarlijker was, de beul en zijn trouwe Bradelschade. Nee, het gebeurde had haar een belangrijke les geleerd. Ze wist nu wat ze waard was! Met welbehagen keek ze in de spiegel boven haar wastafel. Ze schudde haar donkere krullen zo dat ze als druiventrossen bezijden het schalkse neusje vielen. Haar ogen kregen er niet genoeg van.

Terwijl ze zich uitkleedde, ontdekte ze haar eigen lichaam.

Net als de dokter, aan wie ze nog wel eens met gemengde gevoelens terugdacht, omvatte ze haar borsten die jong en vast waren. De roze tepels waren gelukkig niet door haar kortstondige zwangerschap verkleurd. Ze ging wat verder van de spiegel staan om de lijnen van haar lichaam te bespieden. Het was allemaal van een jong meisje, een ongeschonden bezit. En met een zelfbewuste glimlach stelde ze vast dat het een onschatbare waarde had. Vele

[p. 133]

duizenden guldens, die even zovele levensgenietingen vertegenwoordigden. Ondanks z'n misbruik van vertrouwen had dokter Gabowitz toch betaald!

Hij had voor haar de deur van de wereld geopend!... En ook Rudy had hiertoe bijgedragen. Het haalde hem dichter naar haar toe. Naar de dokter zou ze niet terugkeren dan in hernieuwde nood, maar met Rudy was het anders.

Het onnozele joch Jonnie werd, hoe langer ze hem kende steeds meer door haar overheerst, maar tegenover Rudy verloor ze dagelijks meer van haar overwicht. Wanneer ze verwachtte dat hij haar in een verloren ogenblik zou aangrijpen, volstond hij met een superieur, wat spottend lachje, dat haar ontkleedde zonder haar te bewonderen. Soms trachtte ze hem uit te lokken, trok haar kousen op tot boven de knie, maar Rudy schonk er nauwelijks aandacht aan en dat prikkelde haar. Later trachtte ze het te verklaren door de mogelijkheid van misschien alleen serieuze bedoelingen, maar daarvoor waren z'n opmerkingen te luchthartig. Toen ze hem eens plaagde met een vrouwelijke, niet meer jonge klant van de zaak die hem het hof maakte, was zijn antwoord: ‘Als ze poen heeft, ben ik van de partij, maar anders...’ en hij wuifde afwerend met zijn hand.

‘En als ze eens net zo jong was als ik?...’

Hij had haar van het hoofd tot de voeten gemonsterd alsof ze een etalagepop was.

[p. 134]

‘Wat schiet je ermee op?... En allebei armoedzaaiers blijven tot je kotsmisselijk van mekaar wordt?...’ Door de rook van z'n sigaret heen zag ze zijn jong maar verbeten gezicht.

‘Ik geloof niet in die zogenaamde liefde van een vrouw!... Op den duur belazeren ze je allemaal!...’ Tonia bleef hem aankijken met grote verwonderde ogen. In zijn stem klonken haat en minachting.

‘Er is maar één kerel die weet dat 'n wijf werkelijk van 'm houdt, dat is de pooier van 'n doodgewone straathoer! De rest is komedie!...’

Tonia keerde zich met een ruk van hem af, maar in haar hart vond ze hem toch een ‘reuze-goser’....