Het recht ontkleed

[p. 166]

XXXI

Toen Hélène wakker werd zag ze door een spleet tussen de gordijnen de nauwelijks waarneembare lichtschijn van de grauwe nog heel vroege morgen. Daarna keek ze naar de man naast haar. Ze rilde van afschuw. Hij lag geheel naakt, z'n magere armen wijd uit elkaar. In een diepe slaap ging z'n borst langzaam op en neer. Ze rook de dranklucht uit z'n half geopende mond en nog een walgelijk luchtje daarbij. Waarschijnlijk afkomstig van z'n vals gebit. Toen ze iets dichter naar hem toebewoog zag ze een klein bloedvlekje bij z'n bovenlip.

Ze rilde opnieuw. Met die mond en die stinkende tanden had hij haar gebeten toen hij haar omstrengeld hield en z'n scherpe nagels zich in haar rug boorden. Ze was er bang van geworden. Geschreeuwd had ze toen ze de beet voelde in het weke vlees vlak bij de tepel van haar linkerborst. Voorzichtig controleerde ze de plaats. Ook daar een bloedvlekje dat ze met speeksel verwijderde.

Straks als hij wakker werd zou hij haar opnieuw grijpen en stond haar misschien hetzelfde of nog erger te wachten.

Geluidloos gleed ze het bed uit en vluchtte onhoorbaar naar de keuken. Vandaar uit kon ze altijd om

[p. 167]

hulp roepen wanneer hij weer op haar afkwam. Haastig trok ze haar kleren aan. Weg moest ze! Las je het niet dagelijks in de kranten van vrouwen die door misdadigers of krankzinnigen vermoord waren. Weg!... Liever geen betaling dan een dergelijk risico!... En die zag er nog wel uit als een heer, een gentleman, iemand waarbij je je op je gemak voelde!...

Tegelijk beving haar een razende nieuwsgierigheid naar z'n naam, z'n werkelijke naam. Die houden ze toch allemaal geheim. Bang voor chantage!... In de badkamer hingen z'n kleren keurig aan de hanger. Op haar tenen sloop ze erheen. In de buitenzakken niets dan z'n handschoenen. Binnen in schemerde de gele rand van een eveloppe. Een grote. Ze las het adres. ‘Aan de edelgrootachtbare heer mr. G. Severus, vice-president van het gerechtshof te... Paleis van Justitie...’ Ze zocht verder. Een portefeuille, papieren geld, brieven met het zelfde adres. Visitekaartjes met volledig huisadres en telefoonnummer. Ook het portret van 'n dame, waarschijnlijk z'n vrouw. Ze wilde het verscheuren, maar deed het niet. Zo'n kerel had macht. Daar verloor je het altijd tegen! Dat wist ze maar al te goed uit 'r jeugd, toen ze nog geen mooie kleren bezat en geen eigen ‘flat’ en geen geld om 'r haar bij 'n dure kapper blond te laten verven, maar met 'r moeder voor zo'n zwartjas moest verschijnen om van elkaar te worden weggetrapt en bij vreemden ergens in de pro-

[p. 168]

vincie ondergebracht. Even stond ze roerloos. De herinnering greep haar vast als een beeld op de televisie dat, groter wordend, langzaam maar onverbiddelijk op de toeschouwer toekomt. Ze kende die arrogante gebogen neus, die huichelachtige glimlach waarachter het geweld schuilging, de machtswellust die in het leed van anderen bevrediging vindt, die... Er was geen twijfel mogelijk! Daar, naakt op z'n nest, lag de beul! Straks zou hij haar wat bankbiljetjes toestoppen en als een heerser de deur uitstappen.

Ze was niet meer bang. Ze voelde alleen maar een onbedwingbare lust naar wraak. Een poets wilde ze hem bakken, die hem z'n leven lang zou bijblijven, terwijl ze haar zelf niets konden maken...

Ineens kreeg ze een idee waarom ze zelfs in haar zenuwachtigheid moest grinniken. Wanneer ze zijn kleren verstopte, ergens waar ze onmogelijk te vinden waren en zelf de benen nam voor 'n paar dagen... De ontdekking, z'n geroep om haar, z'n angst, de vrees voor schandaal, inmenging van de buren... Wat hij ook ondernam, belachelijk zou ie worden!... Maar dan moest ze z'n kleren ook zo verstoppen dat ze in haar flat niet te vinden waren!... Ze keek door het raam. Uitzicht op de nieuwbouw van een groot hotel. Daar waren de biljartzalen, lage met grind bedekte daken. Neen, bij de buren in het achterhuis... Er stonden enkele altijd groene laurieren, begrensd door een schuurtje en kolenbergplaatsen.

[p. 169]

Daarachter!... In een oogwenk pakte ze z'n kleren samen, snoerde alles stevig vast in de enig aanwezige badhanddoek, en mikte... - midden in de roos! Het pakket verdween achter het dichte groen der struiken. Niemand had er iets van gezien noch gehoord.

Onmiddellijk daarna rende ze de trap af naar buiten en ze moest zich geweld aandoen om het niet uit te schreeuwen van de pret.