gunst van zijn beminde te geraecken. Oversulx soo spruyten uyte Liefde, tusschen de Minnaers gestaedigh quaed vermoeden en arghwaen: Waer uyt dan volgen gramschap, haet en openbare strijd, gelijck Terentius 't selve seer schoon uytdruckt, seggende in de Liefde zijn al dese gebreecken: ongelijck, quaed vermoeden, viandschap, stillestand, oorlogh en wederom vreede. Waer over Horatius mede seyt: Sat. 3, b.2.
De Liefd' heeft een te vreemden sin,
Nu isser vree, dan oorlogh in.
Welcke verschillen te meerder voortkomen, nae datter meerder gemint wort, en hoe meerder dat iemand mint, te meer is hem de minste sake in den weg, sich inbeeldende dat hy, van die hy bemint, veracht wort, en dat alles nae zijne ongemaetighde liefde: Oock om dat hem, nae zijne waerdigheyt, ongelijck wort aengedaen, waer uyt de Minnaer lichtlijck, by sich selve, eenige verstoornisse of gramschap vat, sulx dat hy denckt dat de Liefde geheel wegh is. Oock wort hy door den haet verhart: Maer als hy de gramschap wegh gejaeght heeft, die hy tot verachtinge van zijn beminde gedraegen hadde, dan berouwt hem zijne haet, en niet konnende langer in de gramschap en oorlogh leven, soo janckt en verlanght hy nae den vreede, diewelcke hy nu verkregen hebbende, soo verblijt hy sich in de vereeniginge van de Liefde, waer in hy als nu vernieuwt is. 't Spreukjen van Terentius is bekent, daer hy seyt, Amantium irae amoris redintegratio est, dat is, der Minnaers gramschap, is een vernieuwinge van de Liefde.
Het kruyd Anacampseros sal een beeld van de vernieuwinge wesen, want de Oude hieldent daer voor, dat het aenraecken van dit kruyd, de Liefdekens dede wederkeeren, alwaert schoon datse, door den haet, waeren wegh gedreven, gelijck Plinius in 't XXIV boeck XVII cap. verhaelt.
De Zaphyr, die van lichtblauwe verwe is, als de Hemel, sal ons tot een beeld van vereeninge dienen, die een vrolijcke ziele in den stand der gerustheyt magh bereycken: want zy heeft een vereenigende kracht, en die seer voorderlijck is om den vreede of peys te maecken, gelijck B. Anglicus door 't aensien van Dioscorides verhaelt in 't XVI b. LXXXIII C. Maer laet dit geseyt zijn uyt kloecksinnigheyt van de Schrijvers, maer niet uyt kracht van 't kruyd Anacampseros of den Zaphyr. 't Kan wel wesen, dat de Zaphyr een versoenende kracht over sich heeft, als men een schoone Zaphyr aen een verstoorde Iufvrou vereert, diewelcke, ten aensien van de gifte, lichtlijck wederom in de vorige gunste kan werden gebracht, want de giften en gaeven hebben een groote kracht, gelijck dese spreucke klaerlijck uytdruckt, Overwinninge en eere sal hy verkrijgen, die geschencken uytdeelt, want hy sal de ziele, van diese ontfanght, wegh dragen, en in zijne handen hebben.
De schaele hebben wy tot een beeldenisse van een vereeringe gestelt, want daer in doet men de geschencken, diemen wil vereeren. De geschencken vermogen seer veele in 't versoenen, en in de Liefde wederom te vreden te stellen, en de verstoorde gemoederen te versachten, en die gramschap van de persoonen te stillen. Waer Ovidius in zijn Minnekonst aldus singht:
De Goden en de Mensch, door giften zijn versoet,
En Iupiter wort self door gaeven meest geboet.
Dese spreucke is genomen uyt het derde boeck der Republ. van Plato, die van Suidas is aengetrocken, en voortgekomen van Hesiodus,
Auteursrechtelijk beschermd