Hora Sesta. De seste uyre.
Een Maeghdeken: dese ure sal wat wreeder van opsicht zijn, toonende haer bloote armen en beenen, hebbende daerom aen de beenen aerdige en schoone brooskens, het kleed sal gevlamt root zijn, want Boccatius seght in 't IV boeck van de afkomst der Goden, dat de Sonne sich vindende in 't midden van den Hemel, meerder schijnsel en grooter brand van sich geeft, en daerom wortse mette armen en beenen naeckt geschildert, 't welck Virgilius in 't VIII boeck Aeneiad, uytdruckt, de vlammende Sonne was het middel rond opgestegen. Martialis bevestight het selve, als mede Lucanus.
Het houd in de rechter hand het teycken van Iupiter, en mette slincker een bossel van het bloeyende kruyt Lotum geheeten, 't welk, nae dat Plinius en Theophrastus verhaelen, seer wonderlijck van kracht is, om dat dit kruyd in den grond van de vloet Euphrates gevonden zijnde, met het opgaen van de Sonne begint boven 't water te komen, en wanneer de Sonne hooger rijst, alsdan rijstet oock, en als de Sonne op 't hooghste geklommen is, dan staet het in zijn volle bloeme recht over einde, maer de Sonne wederom na 't Westen daelende, soo daelt oock het kruyd, naevolgende daer in de Sonne, geduyrende soo lange tot dieselve onder gaet, alsdan duyckt het oock weder in 't waeter, en ter middernacht soo leyt het weder aen de grond. De gestaltenisse van dit kruyd en bloemen, nae dat Plinius verhaelt in 't XIII b.c. XVII, XVIII, zijn gelijck als de Boonen, en is dick van steel en bladers, maer wat korter en dunner, de bloemen zijn wit en gelijcken de Maenkoppen.
Auteursrechtelijk beschermd