Naaukeurige beschryving der uitwendige godtsdienst-plichten, kerk-zeden en gewoontens van alle volkeren der waereldt. Deel 4

VI. Hoofdtstuk.
Van hunne Plechtigheden in Lykstatien.

⁺ EEn van de aloudste Wetten der Indiaansche Heidenen is deeze, die vereischt dat de Vrouw zich met het Lyk van haaren Man laat verbranden. Deeze die het leven koozen voor dusdanig een vrywillige Offerhande, wierden eertyds voor de aller infaamsten geacht.^(b) Maar nu is dit gebruik krachteloos geworden. De Mahometanen verbieden 't in de Landen onder hun gebiedt; de Christenen hebben 'er den Heidenen de schande en onmenschlykheit van ontdekt, en zulks door kracht van overredeningen. Te Bisnagar neemen de Weduwen^(c) twee, drie of vier maanden tydt in beraad, om zich tot dit rampzalig bedryf te bereiden. Wanneer de dag tot de Plechtigheit verscheenen is, klimmen ze 's morgens vroeg op een Olifant, of laaten zich in een Palanquyn of Draagbaar na het Graf draagen, waarin zy zich moeten op de Assche haarer Mannen, die haar verwachten, laaten verbranden. Zy begeeven zich derwaarts als in triumf, versiert met al de pracht van een Bruidt, met Bloemkranssen, ontvlochte hairen over de Schouders, opgetooit met Juweelen, houdende in de linker handt een Spiegel, en in de rechter een Pyl. In deeze gestalte uitgedost, passerenze door de Stadt, zingende en maakende den Volke opentlyk bekent, die staan blyven om haar te zien, of die haar naar den Houtmyt volgen: dat ze zich by haare waarde Mannen zullen leggen, en met hen slaapen. Of deeze aanmoediging^(d) het uitwerkzel van zeekere kruideryen zy, of dat de kracht van een wet, haar eerloos verklaarende die haare Mannen overleeven, gevoegt by een tederheit, die de Menschelykheit nooit gedoogt dat geduldt worde; altoos 't is zeker, dat men ons gansch ongemeene zaaken van de standvastigheit deezer Indiaansche Vrouwen verhaalt. Het vuur schynt haar zoo verachtelyk, dat men byna zoude durven zeggen, dat ze noch erger dan 't vuur te lyden hadden. Het voorbeeldt van Mutius Scoevola is het eenigste in de Oudheit; het is van valschheit verdacht geweest: Maar waarom zou men de Historie afkeuren? nademaal ons de Indiën duizende diergelyke voorbeelden verschaffen van zodanig een brooze Sexe, zoo onbestendig in haare wederzydsche genegenheit, en die zelf met een verwonderlyke schielykheit van een teedere tot een onverschillige overmaat,^(e) overgaat. Dit is dan geene tederheit; want indien men de Reizigers gelooven mag, zouden de Indiaansche Vrouwen die veel minder dan de Vrouwen van andere Gewesten hebben: 't is

+ Hoedadanig de Weduwen na het afsterven haarer Mannen zich gedragen, om nevenshet Lyk verbrand te worden.

(b) Ovington verzeekert, dat deeze gewoonte nu veel word geoeffent, indien 't niet door een Vrouw van den Raiah geschied, en zelf, voegt hy 'er by, deeze die dit gebruik willen opvolgen, verwerven geen verlof van den Landvoogt, dan door geschenken.

(c) Getrokken uit de Reisbeschryvingen in Purchas. L. X. C. 4.

(d) ‘De Europeanen. zegt Tavernier, gelooven, dat men om deeze Vrouwen de doodts angst te beneemen, 't welk de Mensch natuurlyk verfoeit, eenige drank aan haar geeft, die haar de zinnen belemmert, en alle vrees wegneemt die de toestel van haare doodt zou konnen veroorzaaken. De Braminen, vervolgt hy, hebben belang dat deeze rampzalige Vrouwen by haar besluit blyven, 't welk zy om verbrandt te worden, neemen: want 't geen zy aan haar lichaam hebben, behoort deeze Braminen toe, na dat ze door 't vuur verteert zyn.

(e)

Varium & mutabile semper.

Foemina

Juvenal.

Dit Merkteeken heeft reden tot de Historie van 't Vrouwtje van Ephese gegeev en.

[p. 22]

de liefde^(a) van de glory, en de begeerte om haare eer te bewaaren en te handhaaven, die haar dit laat uitvoeren. De wet verbind deeze twee zaaken onafscheidelyk aan de overgeeving der Indiaansche Vrouwen. Wy zullen vervolgens een andere beweegreden van deeze aanmoediging bybrengen, en die niet min vermogen op 's Menschen geest heeft.

⁺ Laat ons weder onze beschryving opvatten: Deeze Vrouwen van Bisnagar, worden van haare Ouders en Vrienden verzelt, ter plaatse alwaar de Plechtigheit zich eindigen moet, en alwaar zy voor haar een maaltydt bereid vinden. Na wel gegeeten en gedronken te hebben, als of zy noch lang wenschten te leeven, danssen en zingen ze met het gezelschap dat zich aldaar laat vinden. Vervolgens belasten ze met gerusten gemoede, dat men de Houtmyt in een vierkante kuil voor haar gereed maake, naby een hoogte van vyf of zes voeten verheven. Van deeze hoogte is 't, dat zy in den kuil springen: Maar voor datze tot dit laatste bedryf komen, neemen ze, zoodra het vuur begint te branden, de naaste Bloedverwant van den overledene by de handt, en gaan naar de Revier om zich te wasschen, wordende van alle haare Versierzelen ontbloot, die zy deezen van 't Namaagschap ter handt stellen, waar na zy zich in 't water dompelen, uitspreekende eenige woorden, die te kennen geeven, dat ze zich dus van alle misdaaden reinigen. Uit het water gekomen, winden ze zich in een stuk geel Lywaat, en deeze zelfde Bloedvriendt die haar naar de Revier geleid heeft, by de handt neemende, gaan zy de hoogte op⁺, waar af zy zich in 't vuur werpen. Voor dat dit geschied, stort haar een andere Vrouw een pot vol oly over 't lichaam, en terwyl dat ze eenige redenen tot de vergadering uiten, stoot deeze zelfde Vrouw haar in den brandende kuil; somtyds neemen dit bedryf de Braminen zelfs waar: maar dikmaals hebben ze moeds genoeg, en zyn zoo kloekmoedig, dat ze zich zonder eenige hulp van iemandt, in dien kuil werpen. Voor deeze die zich van haaren moed wantrouwen, is 't dat men op 't uiterste van de hoogte een mat spant, die haar voor 't afschrikken van de vlam dekt. De Plechtigheit eindigt door het Triomf-zingen en met den rouw ter eere van den Overledene. Wanneer een Man van aanzien sterft, verbrand men op deeze wyze nevens hem zyne wettelyke Vrouw, en alle zyne Bywyven.^(b) De gemeene Vrouven, gedraagen zich op een andere wyze.^† Na de doodt van den Man, brengt men de Weduwe by hem: gemeenlyk is hy gezeeten. De Weduw zet zich op zyne kniën, en omhelst hem tederlyk. Terwyl dat zy geveinsde of oprechte rouw bedryft, men

(a) Ut sentias quam vile corpus sit iis, qui magnam gloriam petunt. Mutius Scaevola in Titus Livius.

+ Plechtigheit omtrent de verbranding te Bisnagar in gebruik.

+ Zie de nevens ingevoegde Afbeelding, waar in vertoont word in 't bovendeel, hoedanig de Indiaansche Vrouwen zich Leevendig na de Doodt haarer Mannen laaten verbranden.

(b) Tavernier geeft ons een gansch andere beschryving van deeze Plechtigheit. In 't Koningryk van Guzeratte, en in een gedeelte van des Mogols Landt recht men een kleine Hut op, van twaalf voeten vierkant, 't zy aan den Oever eener Reviere of Vyver. Deeze Hut is van Riet gemaakt, waar op men Oly en andere brandbaare stoffen giet. De Vrouw gaat in 't midden zitten, haar Hoofdt rust op een soort van houte Hoofdtpeule, en de rug leunt tegen een styl, waar aan een der Braminen haar om den middel van haar lichaam vast bind, duchtende dat ze weer herroepen mogt, het verschrikkelyk vuur ziende. In deeze gestalte houd zy haar Mans lichaam op haaren schoot. Na verloop van een half uur vertrekt de Bramine, de Vrouw roept dat men de brand in de Hut steeke. Als deeze aansteeking geschied, werpen de Braminen, Bloedverwanten, en Vrienden noch eenige potten Oly in 't vuur.
In Begale beginnen de Weduwen zich nevens het lichaam van haaren Man in den Ganges te wasschen: maar 't zyn de Bengaalsche Vrouwen alleen niet, die dit gebruik oeffenen. Men komt twintig Dagreizens afgelegen naar den Ganges, en van de Grenzen van Boutan, volgende het doode Lyk haarer Mannen te voet, 't welk men op een Wagen voert, en leevende op de reize onderweege in een zoo groote onderhouding, dat men zeggen zoude dat ze het vuur ontgaan wilden, 't welk haar verteeren moet. Men geleid haar op 't geluit van Trommelen en Fluiten naar den Hout-myt enz. Zy leggen in een Soort van bedt, ten dien einde geschikt, en de Man word op haar overdwersch gelegt. Als dan brengen haar de Bloedverwanten, en Vrienden Brieven, Bloemen, eenige stukken Lywaat en andere diergelyke dingen. Onze Reiziger zegt, dat deeze geschenken gezonden worden, om die aan de Bloedvrienden en andere Vrienden te behandigen, die de andere Waereldt bewoonen. Wanneer men met deeze geschenken ophoudt te brengen, vraagt de Weduwe driewerf aan de vergadering, of men haar niets meer te belasten heeft, waar na zy een Pakje van deeze geschenken maakt en legt het in haaren schoot. Alsdan steeken de Braminen en Bloedverwanten den brandt in deeze Houtmyt.
Deeze Plechtigheit heeft niets bezonders aan de Kust van Coromandel, behalven dat de Vrouw driewerf rondom de kuil gaat, dat ze ieder reis haare Bloedverwanten en Vrienden kust, en dat ten derdemaale de Braminen des overledens Lyk nevens haar in 't vuur werpen. Voor 't overige hebben we hier niet konnen ontgaan, een gedeelte te herhaalen in 't voorgaande Deel, in de Verhandeling over den Godsdienst der Braminen te vinden.

† Zie het benedendeel van de voorgaande Afbeelding, waar in verbeeldt word een ander Gebruik, hoe de Vrouw naar 't Lyk van haaren Man geleid word, en aldaar geworgt.

[p. t.o. 22]

111
Maniere dont les FEMMES se BRULENT aux INDES apres la Mort de leurs EPOUX.

B. Picart del. 1729.
Maniere dont elles S'ENTERRENT toutes vivantes avec le Corps de leurs EPOUX.

[p. 23]

bemuurt hen, en wanneer het metzelwerk reeds ter hoogte van den hals opgehaalt is, komt een Man van achteren en wurgt de Vrouw.

⁺ Zie wat Tavernier over dit zelfde onderwerp bericht.^(a) Een Weduwe, die verkiest na de doodt van haaren Man te leeven, moet lyden dat men haar het hair afsnyd, en haar van alle de versierzelen beroofd waarmede zy zich versierde. ‘Men neemt haar van de armen en beenen de brasseletten af, die haar Man haar trouwende gegeeven heeft, om te beteekenen dat ze hem onderworpen en verbonden was, en zy blyft de overige tydt haars levens in zyn Huis, zonder eenig gezag en aangezien, en word 'er erger als een Slavin gehandelt, daar zy te vooren als Meesteresse leefde. Deeze rampzalige gesteltheit is 't, voegt hy 'er by, die haar het leeven haaten doet, zy wil liever naar de Houtmyt gaan, om 'er levendig met haar overleden Man verteert te worden, dan het overige haars levens haare dagen in versmaadheit en eerloosheit voor de gansche Waereldt door te brengen.’ Zie⁺ hier iets krachtiger dan al 't andere. Zoo zy zich laat verbranden, komen alle haare Bloedverwanten en Vrienden haar over het geluk begroeten 't welk zy in de andere Waereldt genieten gaat, en wegens de eer die haar gansche geslacht over haar edelmoedig besluit weervaart. De Priesters verzeekeren deeze Vrouwen, dat zoodra zy in 't vuur leggen, Ram haar, voor dat haar de Ziel begeeft, de toekomende geheimen en verborgenheden openbaaren zal, en dat, na dat haare Zielen door verscheidene lichaamen zullen doorgegaan zyn, zy de hoogste trap van Heerlykheit en de eeuwige Gelukzaligheit verwerven zullen. Beswaarlyk is 't, dat deeze zoo vleyende hoop haar 't gebruik der reden gedoogt; en hoe zou dit konnen geschieden, wanneer men, met zoo veel krachteloosheit van geest, blindelings van den Handhaver van haaren Godsdienst afhangt? 't Is aldus een omgekeert gewisse, zich aan deeze verschrikkelyke uitwerkzelen te gedragen, en dat alzoo de misdaaden, daaden van deugdt worden.

Wanneer een Landvoogdt onverzettelyk⁺ deeze soort van Marteldoodt den Indiaansche Vrouwen weigert,^(b) moeten ze ten minsten het overige haarer dagen in boetoeffening door brengen, en boven al, liefde werken doen. Eenige laaten water voor de voorbygangers kooken, en peulvruchten stooven. Andere wikkelen zich door een gansch byzondere geloften in, niets te eeten dan onverteert graan, 't welk zy in de Osse of Koemest vinden. Dit voorbeeldt toont genoeg de belachelykheit hunner Godsdienstige inwilligingen.

Tavernier verzeekert noch, dat het de⁺ Weduwen die Kinderen hebben niet gedoogt is, zich met het lichaam haarer Mannen te verbranden. 't Zy verre van daar dat de gewoonte haar daar toe verplicht; haar word gelast en bevoolen te leeven, om voor de opvoeding der Kinderen bezorgt te zyn.

Eveneens als de meeste onzer hoogbejaarden Pylaarbyters haar vertrouwen in veele oeffeningen moeten stellen, waar van de eerste vrucht is, ruuw en pynelyk voor 't lichaam te zyn; de Indianen doen oudt van jaaren geworden zynde^(c) boete en andere diergelyke werken verdienstelyk geacht, op dat ze dit leven afleggende, hunne Ziel gaan huisvesten in een wel geschikt lichaam, of in dat van een groot Heer. Aan deeze beweegreden is 't noch, dat men ons verzeekert, dat men alle hunne Godvruchtige Werken, Aalmoezen, Onthoudingen, Stichtingen enz. moet toeëigenen. Deeze die zich niet kloekmoedig genoeg bevoelen, om de strengheden te verdraagen, besluiten tot deeze laatste oeffeningen over te gaan, doen aan de Braminen groote Aalmoezen, en belasten hunne erfgenaamen gebeden voor hen te doen.^(d) Ook zyn 'er die geduurende hun leeven schatten vergaaderen, om 'er zich na hunne doodt tot vrykooping van te bedienen, wanneer hunne Ziele het ongeluk heeft, in het lichaam van een elendige te verhuizen.

Reeds hebben we van de reiniging der⁺ zieken in stervens noodt gewag gemaakt. Men draagt die aan den Oever eener Reviere,^† of eenig ander stromend Water; men steekt hem eerst de voeten daar in,

+ Hoe men de Weduwen handelt, die besluiten haare Mannen te overleeven.

(a) Taverniers Reize III. B. Zie mede de Overeenkomist der Gewoontens enz. III. Deel, Pag. 45.

+ En hoe men haar die verbrand worden, met een toekomende Heilstaat troost.

+ Wat die geenen die niet verbrand worden, moeten ondergaan.

(b) Tavernier Ubi Sup.

+ Weduwen die kinderen hebben worden van de verbranding verschoont.

(c)

Cum numina nobis

Mors instans majora facit.

Juvenal.

(d) Tavernier geeft voorbeelden van deeze buitensporigheit.

+ Hoe men de stervende Kranken in de Revieren reinigt, en met welke Plechtig heden dit gaat ver zelt.

† Zie de hier achter volgende Afbeelding, vertoonende het onderdeel een Stervende Zieke die men in den Ganges dompelt, naar maate dat men ziet dat de Natuur zich van haaren band ontlast, beginnende eerst met de voeten.

[p. 24]

vervolgens het overige des lichaams, tot aan den mondt. Dit geschied allenks, naar maate dat men de natuur ziet versterven, op dat de ziel en 't lichaam zich t'eenemaal reinigen. Zy geloven mede dat de reiniging van de ziele behulpzaam zy om een aangenaamer verblyf te vinden. Omtrent den Ganges en elders meer, zet men de stervende neven een Koe in 't water; waar van men de Staert boven zyn aangezicht houd, op dat zich de ziel in 't vertrekken uit het lichaam niet besmette, en alsdan een ruimer lucht geniete.^(a) Te Coromandel zetten ze het gezicht van den stervende naar 't achterste van een Koe,^‡ lichten des Diers staert op, en laaten 't op zyn aangezicht zyn water maken. Dit verstrekt hem voor een uitmuntende reiniging. Indien het Koe water over zyn gezicht loopt, maakt de Vergadering een vreugde gejuich, en men acht hem onder hen gelukzalig. Maar, voegt 'er den Reiziger by, indien de Koe niet pissen wil, bedroeft men zich. Schoon nu de Reiziger ons niet zegt, of de Indianen middelen hebben om dit ongeval te verbeeteren, is 'er nochtans een blyk, dat de Aalmoezen en Gebeden hulpzaam zyn, dit quaadt te verbeeteren.

Wanneer de Zieke^(b) noch niet t'eenemaal in gevaar van sterven is, brengt men hem voor den Afgod, om zyne geneezing te verwerven. Hy brengt een gansche nacht in de Pagode door, eveneens als de Alouden eertyds in den Tempel van Esculaap deeden.

⁺ Na het afsterven, alle die van de zelfde Caste of 't Geslacht zyn, vergaderen in 't Huis van den Overledene: men legt hem in een Doodkist, die men op de Baar zet, bedekt en verziert naar maate van 't vermogen des Overledene. De geheele Caste geleid zyn Lyk naar de Houtmyt. Geduurende de Lykstatie zingt men de Gebeden, en spreekt dikmaals de ontzachelyke naam van Ram uit. Van tydt tot tydt schelt men met een kleine Schel, om deeze die het Lyk volgen, en de Voorbygangers te berichten en vermaanen om voor den Overledene te bidden. Het Lyk aan den Oever van 't Water gebragt zynde, dompelt men 't daar in, en verbrand het vervolgens.

Herbert meent dat de oorsprong deezer⁺ gewoonte, van de dooden te verbranden, aan de vreeze kan verschuldigt zyn, die men had, dat haare overblyfzelen smaad of ontheiliging door de vyanden lyden mogten. 't Is wel waar dat de Aloude Volkeren de dooden met veel barbaarschheit gehandelt hebben. Homerus brengt 'er veele voorbeelden van by.^(c) Lang na hem hadden de Grieken en de Asianen noch het zelfde gebruik. Wy echter gelooven dat de oorspong deezer gewoonte, veele verscheidene oorzaaken kan gehad hebben: I. De Afgodendienst van 't Vuur, in 't Oosten ingevoert. 't Kan zyn, dat men in de eerste tyden de Lyken heeft verbrandt, om die in 't vuur te reinigen: II. De ydelheit, die 's menschen nietigheit wilde verbergen: III. De vrees der spooken en de achting voor de dooden: IV. De noodzaakelykheit die ten oogwit had, de besmetting van de lucht te beletten. Hoe veel byzondere gewoonten zyn eindelyk algemeen geworden? Herbert zegt vervolgens, dat de Benjanen een afkeer voor den stank hebben. Indien dit ongeval niet anders kan vermyd worden, wat wil men dan meer, om de Lyken te verbranden? Een meer voldoende reden is mede de vrees van de Wormen op zodanig een Lyk te zien voortkomen en sterven.

Het gebeurt somtyds, dat men de⁺ doodt der geenen veroorzaakt die als zieltogende in den Ganges gedompelt zyn: ook gebeurt het dikmaals, dat deeze die men naar de Houtmyt draagt, in staat zyn van weder herstelt te worden. In de eerste omstandigheit werkt het Bygeloof, en in de andere de noodzakelykheit. De warme lucht, die de lichamen bederft, noodzaakt hen de dooden weinig uuren na het afsterven te begraaven, en dit word zelfs mede in min warmer Landen als de Indiën zyn, geoeffent; als by voorbeeldt, in eenige Provincien van Vrankryk. Dit zou een niet wel vergelyke aanmerking uitleveren, als van deeze Provincien te zeggen, gelyk een Reiziger van de Indianen zegt,^(d) dat het schynt volgens 't gedrag dat zy houden, ten opzicht van hunne zieken, dat zy hen te zien leeven moede geworden zyn. In koude Gewesten bewaart

(a) Tavernier, Ubi Sup.

‡ Zie de nevens gaande Afbeelding, vertoonende in 't bovendeel I. een Zieke die men aan Ixora aanbied, om de geneezing te verwerven; II. een andere Zieltogende Zieke die men achter den Koestaert houd.

(b) Uittrekzel in Purchas.

+ Plechtigheden na het afsterven waargenomen.

+ Gedachten over den oorsprong van de Lyken te verbranden aangemerkt.

(c) Feitsii Antiq. Homer. L. 4

+ En welke gevolgen uit dit gebruik te trekken zyn.

(d) Ovington Voiages. Tom. II.

[p. t.o. 24]

112
MALADE que l'on presente à IXORA pour obtenir sa guerison.

B. Picart del. 1728.
MALADE Agonisant qui reçoit sur son visage l'urine d'une Vache.

[p. 25]

men de dooden eenige dagen zonder eenig gevaar.

⁺ Het gebruik van de Lyken te verbranden word niet zonder uitzondering geoeffent. Wy hebben van deeze Vrouwen gesproken, die men met haare Mannen bemuurt en ommetzelt. Men bedekt andere met aarde, en treed vervolgens op haar hooft, om met haar te doen smooren, een eind van haar leven te maken. Eenige Heidenen begraven de Lyken in Graven gelyk wy. Ovington zegt, dat deeze Graven met die van de Europeanen niet overeenkomen, 't zy dat de ydelheit der Indianen de zelfde voldoening noch niet gevonden heeft, dan wy in de grootsheit der Gedenkstukken, of dat de gronden van hunnen Godtsdienst hen belet ons na te volgen.

⁺ Wanneer een Rajah sterft,^(a) snyden zich alle zyne Onderdaanen, en alle die van hem afhankelyk zyn, het hair en den baardt af, om hunne droefheit en leetwezen uit te drukken. Deeze zelfde rouw - betuiging word mede voor een nabestaande Bloedverwant in acht genomen.

De Indiaansche Heidenen maaken de Lykstatie hunner Overledenen zoo prachtig als hun vermogen toelaat; insgelyks alzoo verwaant als het grootste gedeelte der andere Volkeren. Twee of drie dagen brengen ze met Gastmaalen ter eere van den Overledene door. Men viert insgelyks de Lykstatien op den twaalfden, twintigsten, dertigsten, veertigsten dag, en vervolgens alle drie maanden, tot het Jaar verscheenen is.

Herbert bericht, dat de Priesters, op het uiterste zynde, aan hunne Kinderen een lyst van alle hunne Voorzaten geeven, en hen aanmaanen naaukeurig de Wet der Lyk-Ceremonien te vervullen. Deeze Wetten zyn, tien dagen te weenen, zich geduurende dien tydt van Vrouwen t'onthouden, niet te lachen, geen Opium noch Betel te nuttigen, zich van geen schoon Lywaadt te verzien, noch geenzins het Hoofdt te zalven. Behalven dat moeten ze alle jaaren de Lykdienst van den Overledene vieren, en een Pelgrimaadje naar de Revier doen, waar in men des Overleedens assche geworpen heeft.

Mandeslo zegt, dat de Benjanen van de Sekte van Ceuwarat, niet dan bejaarde persoonen verbranden, (hy neemt die boven de kindsche jaaren zyn) maar dat zy de overledene kinderen beneden de drie jaaren begraaven. Hy zegt mede van de Sekte van Samarath het zelfde.

In eenige Gewesten van den Mogol,^(b) vraagen de Heidenen hunne Waarzeggers raad, om te weeten hoe zy hunne Dooden handelen moeten. Deeze Waarzeggers belasten hen dan naar hun goedvinden om die te verbranden, of te begraaven, of zelf te eeten.

Voor dat we dit Hoofdtstuk eindigen,⁺ moeten we noch een aanmerking van Baldeus berichten.^(c) De Indianen gelooven, volgens deezen Schryver, dat de Ganges den weg is, die eensmaals de Zielen ten Hemel leiden moet. Uit krachte van deeze meening is 't, dat de Heidenen het gebeente (of de assche) der Overledene naar deeze Revier brengen. Ieder jaar van 't verblyf in dit geheiligt water is een Aflaat, die de Zielen duizend jaaren van de Gelukzaligheit in 't Paradys verzeekert. Waar is 't, dat voor dat zy 'er gekomen zyn, zy de lichaamen bewoonen moeten, en in zeven verscheidene verblyfplaatsen moeten door gewandelt zyn. De Aflaat van den Ganges dient niet, dan na zich deeze verscheidene ondervindingen onderworpen te hebben. Laat ons gedoogt zyn alhier een⁺ gissing aan te haalen. De aloude Heidenen hebben voorgegeeven, dat men om de Helle^(d) te ontgaan, door vier Revieren waaden moest, genoeg in de Verdichtzelkunde der Dichteren bekent. Indien by ongeval een verstorvene niet in staat was die te konnen over geraaken, 't zy by mangel van onbegraaven te zyn gebleeven, of om eenige andere reden, genoodzaakt was hondert jaaren aan den oever te waaren. Het was dus des Overleedens Nootlot:^(e) de onverbiddelyke Charon liet zich niet overreden, noch door traanen, noch gebeden overwinnen. Op deezen grondt was van de uiterste aangelegenheit de gebeentens der verstorvenen te zoeken en vergaderen, om de tydt hunner elende te verkorten, en hunne Zaligheit te bevorderen Heeft dit geen overeenkomst met de denkbeelden onzer Indianen?

+ Hoe de verbranding der Lyken by alle geen plaats heeft, aangewezen.

+ Plechtigheden over hunne Lykstatien, en hoedanig.

(a) Ovington Ubi Sup.

(b) Uittrekzel der Reizen in Purchas,

+ Hoe de Ganges by hen gelooft word de kracht te hebben de Zielen ten Hemel te geleiden;

(c) Uit zyne Beschryving van Malabar en Coromandel enz.

+ Met het verdicht gevoelen der aloude vergeleeken

(d) Dat men hier het woordt Helle niet ten strengste neeme, nademaal men onder dit woordt mede de Elizeesche Velden begrypt, die het verblyf der gelukzalige waren.

(e) Desine fata Deum flecti sperare precando. Virg. AEneid. L. VI.