De verlooren schildwacht
(1686)–Joan Pluimer–
Auteursrechtvrij
[pagina 12]
| |
Jan.
Spreek vry die man de heele dag
Hy gaat weer in zyn Schildwacht huis je zitten eeten.
Strak heeft my Izabel belet, om voort te vaaren.
Terwyl zy praat en, zal ik 't nu vry beter klaaren.
Izabel.
Myn Heer, 't gemeen gerucht, dat elk volmondig uit
Van uw verheve deugd, drong my tot dit besluit.
Ik neem myn toevlucht, tot uw hoog verlichte kennis.
Ik kom uw klaagen, van een ongehoorde schennis.
Myn Heer is Pedagoog van een jong edel man,
Die wel gemaakt is, en heeft wat men wenschen kan.
Maar, die zyn waereld noch niet kend, niet recht kan merken,
Hoe hy zich draagen moet, in woorden, en in werken.
Ik ben een Juffrouw, die haar eer mind, en altyd
De deugd voor oogen heeft, en moedig daar voor stryd.
Pedagoog.
Gy doed zeer wel.
Izabel.
In 't kort, die gy hebt onderweezen,
Verstout zich, zonder my, en myne wraak te vreezen.
Zo ver, dat hy verwaand, my dageliks braveerd,
Dat door zyn lonken, en 't geen hem de min meer leerd,
Hy myn stantvastigheid, en eerbaarheid doed beeven;
Ja in gevaar brengt, van die deugden te begeeven.
Want u is wel bekend, hoe zwak de menschen zyn,
Dat dikmaals d'eerbaarheid, zich door een looze schyn
Misleiden laat, en, zo in 't stryden der gedachten,
Die van het pat der deugd, de mensch te voeren trachten,
| |
[pagina 13]
| |
't Kwaad niet door uws gelyk, en u wierd weder staan,
Het zou in korte tyd zyn met de deugd gedaan.
Zeg, zeg hem dan myn Heer, dat hy my rechtleer kennen;
Dat hy die streeken zich, van nu af moet ontwennen.
Zeg dat hy zich voortaan, zo aan myn venster niet
Gelyk voor heen vertoond; myn oog, als 't hem maar ziet
Belgt zich, myn eer kan hem zo dikmaals niet gedoogen.
Zeg hem, dat hy zich zelfs heel leelik, heeft bedroogen,
Dat d'eer my waarder is dan duizend leevens, en,
Dat ik hem straffen zal, ten zy hy 't zich ontwen.
Pedagoog.
O ongemeene deugd! ô Juffer zonder gade!
O onbegryplikheid! gy laat de deugd u raaden
En zyt een vrouw! ô vrouw! ô groote vrouw, wel waard
De heerelykste los, de hoogste roem op aard.
De liefde kend u niet
Izabel.
Ik ken te meer de liefde.
Ik heb gevoeld, hoe die een teedre ziel doorgriefde.
Of schoon die wonde voor het oog' onzichtbaar is.
Myn deugd hangt geensins af van myn natuur, gewis.
'k Ben die geheel, en al verschuldigt aan de reden,
Maar gy hebt 't minste noch gehoord, wat listigheden!
Gelyk een kwynende maakt hy zyn minne klagt
Aan die, die my bewaard, en d'arme schildwacht lacht,
Als onervaaren in die wel beleide streeken,
Als hy hem op die wys zo konstiglyk hoord spreeken;
Zo dat, in dien ik my niet zelve had gewacht,
Die minnaar had myn plicht reeds met myn deugd verkracht.
| |
[pagina 14]
| |
Jan.
Terwyl dees Pedagoog, en Juffrouw staan te snappen,
Zal ik myn leege fles eens stil weer vol gaan rappen.
Pedagoog. Jan, binnen.
O wonderbaare vrouw! die recht dees deugd verstaat,
Die als een steene rots zich niet verzetten laat.
Izabel, weg gaande.
Geef liefde! liefde geef, dat d'aanslag wel mag slagen,
Op dat ik eindeling een eind zie van myn plaagen.
Dat ik in 't end doe zien, dat door de sterkste wacht
Alleen het lyf in een gevankenis werd gebragt,
Maar dat de geest altyd zyn vryheid kan behouwen.
Pedagoog, alleen.
Is 't waar! kan 't weezen! wel! wat mensch zou dat vertrouwen.
Een Juffrouw in dees eeuw, zo eerbaar. 'k sta versteld;
'k Zou twyffelen, zo 't my een ander had verteld.
Maar 'k zie myn leerling.
|
|