Den spieghel van Philagie
(1674)–Adriaen Poirters–Den spieghel van Philagie
auteur: A. Poirters
bron: A. Poirters, Den spieghel van Philagie. Jacobus Woons, Antwerpen 1674 (derde druk)
[Al isser niet als smert in dese droeve landen]AL isser niet als smert in dese droeve landen,
Al isser maer gheschrey en knerselingh der tanden,
Al slaet Godts vlammich sweirt ons staegh met druck, en pijn,
Tot dat ons quaet gheboet, ons schulden effen zijn.
Al ist dat meenigh ziel sucht putten in de steenen,
Godt schiet een blijde strael door al dit droevich weenen;
| |
[p. 70] | |
My is in al dit quaet een goede maer' ghebracht,
Die mijne vlam ver-koelt, die mijne smert ver-sacht.
Een Moeder is een Kindt, en my de vreught gheboren,
Die my ver-lossen komt van Godes sweirdt, en tooren,
Die my ver-lossen komt naer vier-en-twintich jaer,
Als hy het Priesterdom bedient aen Godts autaer.
O Moeder, wie ghy zijt, ick bidd' let op u stucken,
En wilt doch nimmermeer u kindt ver-ongelucken:
't Verlies waer groot voor u, en grooter noch voor my,
O lieve spruyt groeyt aen, en maeckt my vry, en bly!
V leven is het mijn, uw' jaeren zijn mijn jaeren,
Al wat u over-komt, dat sal my weder-vaeren;
Al zijde ghy maer een, nochtans ghy leeft voor twee,
Aen u hanght mijnen troost, aen u hanght mijnen wee.
Wilt my ghedachtich zijn, wanneer die uer sal naecken,
Op dat Godt teghen my sijn gramschap mochte staecken!
Gunt my dees Offerand', en schenckt dat Heylich Bloet
Aen mijn benouwde ziel, aen mijn bedruckt ghemoet!
Rijdt aen dan gulde Son, doet snellen uwen waeghen,
Doet weken over hals, doet dagh, en uren jaeghen;
Eylaes 't valt hier soo lanck, de wan-hoop waerder al,
Ten waer de Hope sey dat 't eyndt haest volghen sal.
Sy ver-suchten al dickwils, o Philagie, met de woorden van Iob: Miseremini mei, miseremini mei saltem vos amici mei! Weest mijnder bermhertich, weest mijnder bermhertich ten minsten ghy mijne vrinden! ghy die woont in onse huysen, ghy die slaept in onse saeletten, ghy die wandelt in onse hoven, ghy die bouwt onse landen, ghy die treckt onse renten, ghy die van ons goet en moet, vleesch en bloedt hebt ontfanghen. | |
[p. 71] | |
Hier valt my in 't ghene schrijft den Eerw. P. Hermannus Hugo vande Societeyt Iesu, en in sijnen tijdt Bicht-vaeder vanden Door-luchtigen en onsterffelijcken Marquies Ambrosius Spinola. Daer was, (a) seght hy, eenen om sijne schulden in den kercker ghesmeten, de vrinden mede-lijden hebbende, gaeven hem troostighe redenen, met versekeringhe van eene spoedighe ver-lossinghe. De woorden waeren goet, maer tot sijn ongheluck s'en quaemen tot gheen goede wercken! want hy was quaelijck uyt de ooghen, of hy en was oock met eenen daetelijck uyt de herten! ommers het liep soo lanck aen dat hem de naeghelen vande vingheren soo verre, en soo lanck waeren uyt-gheschoten, dat hy eene van die tot een penne heeft gesneden, en menghelende sijn traenen met wat ver-doofde gheschrabde kolen, heefter int af-ghemaeckt, en soo eenen klagh-brief aen de vrinden gheschreven. De ghelijckenisse die ick hier treck is onghelijck, maer stelt even-wel de overledene zielen by desen ghevanghen, en weeght de beloften van sijne vrinden met de beloften van sommighe erf-ghenaemen, en ghy sult bevinden, dat d'eene d'andere niet veel en sal konnen verwijten. Hier siet ghy in dese print, o Philagie, de boven-verhaelde gheschiedenisse daer den Enghel de Siel in het vaeghevier ver-blijdt met de tijdinghe van de eerste Misse daerse door ver-lost sal worden. Wat voorder desen Ionghman is visschende, sult ghy daer naer ver-staen. Siet nu in de volghende print hoe vlijtich en hoe neirstich den H. Xaverius, | |
[p. 72] | |
met een belle de jonghe Indiaensche kinderkens savonts by een roept, om voor de Over-ledenen te bidden. Dat is dien yverighen Franciscus Xaverius vande Societeyt Iesu, aen wie ick gheenen meerderen lof en kan gheven, als die de H. Kerck stelt in het ![]() Martyrologio, en den tweeden December t'sijnder eeren in den Choor wordt gesonghen. In Sanciano Sinarum Insula Sancti Francisci Xaverij e Societate Iesu Indiarum Apostoli, multitudine infidelium, quos convertit ad Christum, & magnitudine miraculorum, praesertim in suscitandis mortuis, & spiritu prophetiae, toto | |
[p. 73] | |
orbe conspicui. Qui confectus laboribus pro Fide susceptis, plenus meritis obdormivit in Domino. Kander iet doorluchtigher gheseyt worden? Dat is dien man! die dickwils inweyndich een stemme hoorde die hem seyde: Desen sal my zijn een uyt-verkoren vat, die mijnen naem sal verbreyden voor de Heydenen en Volckeren. Dat is dien man! die somtijts in sijn nacht-ruste droomde dat hy droegh eenen moriaen soo swaer dat hy daer onder scheen te beswijcken. Dat is dien man! aen wie tot Vicenza den H. Hieronymus sich ver-toonde, die hem van de koortse ghenas, en met eenen voor-seyde, dat hy naer Indien tot de bekeeringhe van die woeste Landen soude reysen. Laet ons hier een weenich luysteren naer sijn siel-suchten, en herts-tochten, doen hy die langhe zee-vaert soude beginnen: |
(a)De origine scribendi.
|