Den spieghel van Philagie
(1674)–Adriaen Poirters–
AuteursrechtvrijDen spieghel van Philagie
auteur: A. Poirters
bron: A. Poirters, Den spieghel van Philagie. Jacobus Woons, Antwerpen 1674 (derde druk)
[p. 102] | |
De nersticheydt, soo ghyt versint,
Die ist die ons den broodt-kant wint,
De nersticheyt heeft pap en bry,
En daer noch een kassaert by,
De nersticheydt, dat is ghewis,
Die brenght de boter by den visch,
De nersticheydt, verstaetje dit,
Die steckt een schouwder aen de spit,
Die leet een vercken in het sout,
De nersticheydt koopt torf en hout,
De nersticheydt is wijs en vroet
Die haeren voor-raet tijdich doet,
De nersticheydt die maeckt het mouwt
Waer uyt men goede bieren brouwt,
Kort om, en met een woordt gheseydt,
Sy ist die kost en kleedt bereydt.
Maer Luyardye lijt hongers noot,
En eet sy, t'is verschimmelt broot,
Haer hutspot is kraeywey die stinckt,
En't bier is suer wanneer sijt drinckt;
Want sy en haelt maer slechten kuyt,
En koopt een kanne voor een duyt;
Is desen dranck niet goeden koop?
Maer t'is een bierken sonder knoop;
Noyt had vol-op haer ydel maegh,
Den Luyaerdt is sijn eyghen plaegh.
O Siel dat ghy dan allen tijdt
Heel vlytich en heel nerstich sijt,
Want aerbeydt baert aen't vlugh gemoet
Ghesonde leên, en tijd'lijck goet:
Al heeft het werck wat smert en pijn,
De winsten sullen soeter sijn;
| |
[p. 103] | |
Het sweet is een vrucht-baerich saet;
Want al wat op de taefel staet,
Is van twee handen op-gheleydt,
Godts seghen en den arrebeydt.
O Godt, die ons seyndt tot de mier,
En leert door een soo wacker dier!
Weirt verr' van my een traegh ghemoet
Dat noyt sijn Meester deucht en doet,
Maeckt dat ick proef dat sweet en pijn,
En nersticheydt profijtich sijn,
En hoe de soetste vrucht van al
Den sueren aerbeydt plucken sal.
Hebt ghy, o Siel, my wel verstaen?
Soo meughje vry ter taefel gaen,
Maer handen saemen, hoeyken af,
En danckt Godts handen die't al gaf,
Men werckt beneden watmen magh,
Van boven komt den Heyl'ghen-dagh.
Van boven, seggh' ick, ghelijck wy by den H. Iacobum lesen: Allen de beste gifte, en alle vol-maeckte gaeve komen van boven van den Vader des lichts af-daelende. Op dat dit de moeder van Ioannes Gerson haer kleen Soontje soude in-drucken, en van jonx af in-scherpen, soo hadde sy in den solder een gaetje ghemaeckt waer door datse nu en dan naer gheleghentheydt der tijden liet af-vallen kriecken, appelen, pruymen, noten, vijgen, rosijnen, schoentjens, kouskens, en soo voort, hem ver-maenende dat hy nerstich en vlijtich most bidden om al veel vanden hemel te ontfanghen, min of meer gelijck het gaet met onse onnooseltjens, als sy wat van S. Nicolaes in hunne schoentjens hebben gekreghen. | |
[p. 104] | |
En dat was dien Gerson, o Philagie, dien grooten Cancelier van Vranckrijck, het cieraet van het Parlament, de glorie vande gheleerde, den spieghel vande rechtveirdighe, den Vader van de weduwen, den leeraer vande kleene kinderen, want zijnde soo hoogh in ampt en weirdicheydt op-ghesteken, soo en kende hy sich niet te goet de kinderkens in de kercke te onder-wijsen in den Catechismus of Christene leeringhe. En als desen weirdighen Cancelier nu lagh op sijn doodt-bedde, heeft hy door den Coster de selfste kinderkens in de kerck doen ver-gaederen, en leeren bidden dese woorden: O bermhertighen Godt, wilt mijn Heer den Cancelier onsen goeden meester doch genaedich wesen! daer sullender meer zijn die dit sullen prijsen, als die dit sullen naer-volghen, even-wel het zijn treffelijcke voet-stappen die hy ons heeft achter-ghelaeten dit ten propoosten dat wy hier voor aenraeckte, te weten, dat Godts milde handt onse ghebeden, en onsen aerbeydt moet voorderen, en seghenen, onsen aerbeydt, segghe ick, want die moet daer oock by komen, of andersints: |
|