Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 107]

XII
Taalschappen

[p. 108]

Mensendeemstering aant.

1

Een loepzuivere brandglaszon met zijn vit. D3-stralen
krimpt ineen tot een kleine zon,

niet groter dan een kinderhoofd.

Kinderlicht.

Mensendeemstering.

Scherpe silhouetten - mensbeelden? -

die zich verwijderen

als gedreven door een vruchtbaarder uitteelt

van nevenbeelden.

Wat ze zien zijn gesynchroniseerde evenbeelden
in pas-op-de-plaatstempo.

Vechten doen ze alleen

tegen boksballen als tegen koppensnellershoofden.
Dromen in denkwolkjes die eruitzien als kinderhoofdjes,
soms zelfs als gelooide & ingekrompen totemhoofden.

Sterven doen ze staande,

mompelend in binnenpraat.

Alleen hun nabeelden migreren (soms),

nee, immigreren.

En wij, we zien zelfs onze eigen contouren niet meer.

*

Alle vormen voortaan pseudomorfosen.

Schemertaal.

[p. 109]

2

In het midden van een nevendomein

de aanbidding

van een torenhoge Utopische nul,
rooknullen producerend.

Aan de voet

duizenden armwuivende zeroïci

met hun zwijgende rondopen monden,

kleine rooknullen uitstotende.

In een uithoek een reusachtige

door tientallen viriele mannen

gemanipuleerde Lingam, waaruit

hele vluchten witte kolibri's schieten.

Een diep bevredigend gekreun dat het dal vult.

Verder zijn alle rotsblokken hier

gehouwen fictieve figuren

of fantastische onvormen, maar zó aanwezig
dat het is of zij een eigen pseudo-historie scheppen,
waarin hij alshetware gedwongen wordt op te gaan:

vergangenheid zonder vergangelijkheid.

Voorts een groot aantal geraffineerd geschapen ruïnes
als toevluchtsoorden voor omgekeerde utopisten.

Voor alle overlevenden - als mystery guests -

een eigen ruime ruïne.

*

Fantoommaterie

komt ongebeeldhouwd en bedreigend op hem af.

*

[p. 110]

 

Hij vlucht, bevreesd voor een bijna-doodervaring,

 

appendixjes en oorlelletjes over zijn hele lichaam.

 

 

 

En, hoge belten weggeworpen hebbedingen passerend,

 

voelt hij zich als vrijwillig verdreven

 

uit een negatief paradijs.

 

 

 

* *

 

 

 

Dan, zich oprollend als de donder,

 

duikt hij het eerstebeste luchthol binnen,

 

begeleid door de schrille kreten van millenniumvogels

 

en het zwakker wordende geblaf

 

van agressieve hondgeesten.

 

 

 

*

 

 

 

Naast hem, vanuit een belendende luchtgrot,

 

klinkt het vurig-melancholieke Gesang der Ältlinge.

 

 

 

* *

 

 

 

Een zucht van opluchting

 

als een langaangehouden onomatopee.