Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten
(2014)–Sybren Polet–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 111]
| |
Het verhemelte van een sneeuwstolp aant.In de uitgebreidheid
tientallen, honderden open-deuren,
waardoor niets & niemand in- en uitgaat,
zelfs niet
een van de lokale winden.
Knoedels cijfermateriaal als buitelkruid,
doelloos ronddolend in de hoop
een centrum te verwerven.
Tussen termietenbelten van afgeworpen voelhoorns en paarorganen
groepjes novieten die zich oefenen in yoga-achtige, sexloze
voortplantingsrituelen,
daarbij kirrend of genotskreten slakend.
Waarna ze zich in looplussen voortbewegen
op de maat van
de hier & en daar opgestelde antieke tickertapemachines
met hun gesynchroniseerde en hallucinerende ritmen.
Zo nu & en dan roepen ze allen tegelijk stop!
en staan stil.
Waarna ze op het tickerritme
hun looplussen hernemen.
Stop!
Soms hun verrassingsuitroepen wanneer ze geheel onverwacht
nieuwe structuren beschrijven.
Slechts een enkeling geeft zich
na een zelfverwekt toeval
- verbaal of figuraal - over aan biochemische popojka's,
terwijl hun lippen hartstochtelijk hun videofoontjes kussen.
* *
| |
[pagina 112]
| |
En dan weer plotseling van die onvoorspelbare
gezamelijk opgewekte razernijen
als halfzichtbare cyclonen buiten hen,
korte, snel bedarende en in de lucht oplossende
ofwel nog even nadralend als ademfantomen
die uit de open monden van afgedwaalde novieten
lijken te komen en nog snel even in de lucht paren.
*
Dan weer godenvrede alom:
het gebundelde ooglicht gevuurd
naar zich verdichtende denksels,
mensvormige of abstracte,
of ook wel de knipperlichtblikken gericht
op de overal opgestelde beeldschermen,
bestemd voor
de materialisering van gewenste goden en helden,
gevolgd door de immaterialisering ervan.
* *
En zie, dan toch ook weer zo'n slordige strompelaar
in bedelaarsklofje,
als een gebogen Jeroen Bosch-zwerver
uit vroegere beeldtijden, veel vroegere.
Lamme leidt blinde of omgekeerd.
Blinde leidt blinde
in de hoop ergens aan te komen.
Ergens.
* *
| |
[pagina 113]
| |
Soms is het of alle gebeuren zich afspeelt
onder het glazen verhemelte
van een aardbolgrote sneeuwstolp,
een waaraan een reuzenhand schudt.
*
En dacht: het zal zeker weer eens gaan sneeuwen,
zij het geen witte vlokken.
Want alles wordt hier in tweelicht voltrokken.
|
|