Het aaahh & ooohh van de verbonaut. Achtergelaten gedichten

[p. 123]

Taalschap in majeur

De adematmosfeer vandaag is rustiger, berustender -
alsof er sprake is van één brein,
één bewustzijn dat boven de aarde zweeft.

*

Nerveus ritselende populieren

als van

verfrissend lispelende zenuwlijders.

Greppels en sloten om de wensorde te herstellen
en meer dan voldoende waaibomen voor een bos
om in te verdwalen

zonder jezelf tegen te komen.

*

Velden van eeuwig jonge sla.

Kleine brandende braambosjes

van koudvuur waarin fosforiserende kolibries

in & uit vliegen.

*

De zware geur van agapèbloemen,

de mondjes halfopen,

of helemaal open ... oh!

*

Alle materie zelfgenezende materie,

alle geuren

helende geuren.

* *

[p. 124]

 

Het doet bijna aan als plantaardige religie,

 

een zeer, zeer natuurlijke,

 

of zelfs als dierlijke religie,

 

uiteindelijk uitmondend in humane verbolalie.

 

 

 

En een bewustzijn, nee, bovenbewustzijn,

 

dat luchtig boven de aarde zweeft

 

als was het zijn bewustzijn

 

zonder enige doelloos rondzwervende verlorenzielen.

 

 

 

*

 

 

 

Zwijgstilte,

 

waarin

 

zelfs het spelen van mijn moleculen is te horen.