De andere stad

Een labyrint

[p. 221]

41

Uitgespaard tussen de gerenoveerde oude panden met hier en daar uniforme nieuwbouwhuizen, een kinderspeelplaats met klimrekken, schommels en wippen, een buizenconstructie om aan te slingeren, een kleine houten uitkijktoren met zicht op blinde muren, een zandbak.

In een hoek, openlijk verstolen, hielden zich enkele uit de kluiten gewassen zes-, zevenjarigen op en speelden geheimzinnigheid. Een van hen, een meisje met opgestoken maar half ineengestort haar, bracht kleurige krijttekens aan op de voorhoofden van anderen en mompelde iets wat waarschijnlijk een bezwerende spreuk was die de anderen moesten nazeggen. Inwijdingsceremonie? Daarna - zo te zien was ze een jaar of twee ouder - liet ze hen een voor een hun rok optillen of hun spijkerbroek openen en hield er een staafbatterij voor, terwijl ze opnieuw een spreuk uitsprak.

Bij het klimrek zat een jongen een ander met een elektrische prikstok achterna onder het goedkeurende oog van een volwassene die waarschijnlijk zijn vader was; de stok produceerde ook lichtflitsen.

Een tweede groepje hurkte op de knieën voor een zitbank waarop een draagbare pc; een van hen las voor uit een instructieboek, waarna een ander het toetsenbord bediende. Waarschijnlijk waren ze bezig in te breken in de kosmos en hadden ze de code al gekraakt. Een snoer liep van de pc naar een van de huizen in de buurt. Het was opvallend stil om hen heen, geen kreten, geen gesis of gefluit, geen poeha - hoogtijdelijk stil.

Toen hij op zijn tenen naderbij trad om uit te vinden wat ze ontraadseld hadden, werd zijn voortgang gestuit door een energiescherm dat ze als stralingsschild rond hen heen opgetrokken hadden. Ze keken niet eens op toen hij ertegen stootte en een kreet van pijn slaakte maar handhaafden hun gewijde concentratie.

[p. 222]

Ook verder was het opmerkelijk stil op de kinderspeelplaats, een moderne versie van Brueghels bekende schilderij zonder kleurig geluid en niemand speelde op de toestellen die voor hen ontworpen waren.

Wel stond een overjarige Bébékino aan de poot van de klimtoren te rukken, een verbeten trek om de mond.

Enkele meters bij hem vandaan wipte een opwindbare plastic kikker over het asfalt alsof hij zojuist uit het rooster van de afvoerput was gekropen op zoek naar kunstvliegen. Bébékino waggelde op de kikker af, die een aanlokkelijk groen oppervlak had met enkele rode stippen erop alsof hij een bewegende paddestoel was. Bébékino pakte de kikker op, blies erop en probeerde hem een poot uit te rukken om te zien of hij gevoel had. Toen dit niet lukte gooide hij de kikker op de grond en begon weer aan de poot van de klimtoren te rukken of zijn leven ervan afhing.

Uit een van de kleine woningen aan de overzijde van de speelplek klonk gelach, waarschijnlijk afkomstig van het blauw opflakkerende tv-scherm dat een lichtend pad schiep naar de straat waar de nu manke kikker weghipte in de richting van het rioolrooster.