De dag na de vorige dag

Een oversprong

28

- Een van de medewerkers op het kantoor waar mijn moeder werkte had op een dag een babytje meegenomen en in een hoek van de kamer geparkeerd. In het begin werd er door het personeel tegenaan gehikt, maar na een week was de baby een soort mascotte van het hele kantoor geworden. Om het kind stil te houden had de moeder de hoofdtelefoon van haar walkman op de oren van de baby geplant en klassieke muziek gedraaid, waar babytjelief met een verzaligde uitdrukking op het gezicht naar lag te luisteren. De volgende tijd draaide ze het ene bandje na het andere, vooral Mozart, Corelli, Albinoni, Pergolesi. Pas als het bandje afgelopen was begon het babytje te huilen. Het kind was totaal aan die muziek verslaafd. Dat kind was ik, zei Yolanda.

- En die vrouw was je moeder?

- Kan zijn. Wat de muziek betreft, het is het enige genre gebleven waar ik van hou, ik bedoel klassiek. Menige re-

[p. 109]

latie met jongens later werd verbroken omdat onze muzikale voorkeuren niet spoorden.

En toen, rond mijn vijfentwintigste, had ik een periode dat ik graag zwanger wou worden, broeds gevoel weetje wel.

- Ook dat ken ik, zei hij.

Yolanda: - Sinds wanneer? - Mag ik nu verdergaan? Dank je. - Ik deed dus mijn best zwanger te worden, maar het lukte niet goed. Een enkele maal voelde ik wel wat in me groeien - je kunt ook een beetje zwanger worden - maar een paar dagen later was het weer foetsie. Tot ik er de brui aan gaf, al dat zinloze geneuk. Bovendien hielden mijn gelukspartners altijd van een andere muziek dan ik, dus dat werd nooit wat. Ik bedacht toen alleen maar dat ik zwanger was en verdomd, dat lukte wél. Er wriemelde iets in me, iets dat al groter en groter werd - en echt geen kankergezwel zoals bij Siep, ik wíst wat het was - en na een paar maanden had ik een dikke buik. Maar het bleek toch anders te liggen dan ik dacht, want het was een druiventroszwangerschap. En op een gegeven moment kwamen ze er allemaal uit, honderden van die kleine babytjes in een lange stroom, babytjes met de gezichtjes van volwassenen, sommige heel ouwelijk, met kneuzingen erop van een lang moeizaam leven, net van die ouwelijke jezuskopjes op oude schilderijen, en de meesten waren duidelijk allochtoon, Marokkaans, Nigeriaans, Afghaans, Chinees, Indonesisch, Surinaams, de rest Kaukasisch. Maar goed, gelukkig konden ze al lopen en ze waggelden achter elkaar naar de deur, precies van die kleine ba-

[p. 110]

boesjka's en ze verdwenen door reten en kieren - want de deur was dicht - of gingen op in lucht. Maar in plaats van opgelucht voelde ik mij leeg; er was als het ware een duidelijk voelbare holte in mij achtergebleven die erom schreeuwde opgevuld te worden.

- Leuke droom. (Petra)

- Het was geen droom maar een bedenksel, zoals Lokien dat graag wilde. En begin je eraan, dan weet je nooit wat eruit voortkomt. Bij mij dit dus. Maar 's nachts droomde ik er echt van en dat was veel griezeliger. Terwijl ik sliep werd die leegte in mij weer opgevuld met een nieuwe druiventros van minibabytjes, honderden, duizenden, het werden er steeds meer. In één lange stoet stroomden ze van onderen uit mij en wat mij verliet werd onmiddellijk aangevuld, in steeds grotere en snellere aantallen: hele legertrossen stroomden achter elkaar uit mij - ik lag er gotbetert wijdbeens bij - en in een steeds sneller tempo; nauwelijks hadden ze mijn vagina verlaten of ze namen in lichaamsomvang toe, vooral de hoofdjes groeiden snel en werden soms groter dan het onderlijf, duizenden, miljoenen minimaxbabytjes met waterhoofden die over de aarde uitzwermden en de wereldbol bevolkten. En de holte in mij wist niet hoe snel ze zich op moest vullen, terwijl de aarde steeds voller werd.

- Een waar schrikbeeld. (Lolke)

- Het gekke was, ik had niet eens een onbevredigend gevoel, eerder het tegendeel.

- Krankzinnig.

[p. 111]

- Je zult waarschijnlijk nooit meer zwanger willen worden. (Siep)

Yolanda: - Zeker menopauzefoetussen en hun nageboortes; vraag niet wat die zullen aanrichten. Lokien plechtig: - De nageboortes bevolken de aarde. Gaat heen en vermenigvuldigt hen.

Yolanda: - Maar nog gekker is, die leegte zit nog altijd in mij. Een soort spookholte die opgevuld wil worden, maar ik zou niet weten met wat.

Lokien: - Je hebt je goed van je taak gekweten. Een tien met een gniffel.

Yolanda, de kring rondkijkend: - Wie heeft zin om met mij de koffer in te duiken? Met of zonder spookpik.