Stadgasten

[p. 18]

Gaten in een gat

Over de stad hangt soms een onzichtbare mist. Soms ook een zichtbare, maar niet vaak; de meeste mist die wél buiten de stad hangt wordt meestal uit de stad geweerd door de stad zelf, middels een interne wind opgewekt door het driftige leven & bewegen van de stad, terwijl de buitenwind de lucht tussen de straten juist schoonveegt, dezelfde die buiten de stad nieuwe mistbank na mistbank, smookgolf na smookgolf aanvoert. Buitenwind, binnenwind.

Maar bovenal heb ik het gevoel dat het de interne warmte van de stad is die de mist buiten zijn grenzen houdt, de warmte die mensen en motoren ontwikkelen, de vele winkels met hun open deuren, de hijgende astmatische honden, het bijna dampende grachtenwater, de ontsnapte hete lucht uit de disco's en dark rooms, de uitstraling van de thermodynamische formules. Maar groter is de in- en uitwerking van de onzichtbare mist - je weet soms niet wat er met de stad en met jezelf aan de hand is, iets meteorologisch of kosmisch, een hoge of lage luchtdrukbank - en anders zal het wel weer psychisch zijn, maar dan beïnvloed door het psychisme van de stad en daaronder valt zowat alles, van de bloempot die op je hoofd valt tot het wereldnieuws in de krant die je leest en de kortsluiting in je persoonlijke computer waaruit plotseling een steekvlam schiet die je nog net kunt ontwijken.

Wie weet is die onzichtbare mist ook wel psychisch, het resultaat van triljoenen psychische subdeeltjes uitgestraald

[p. 19]

door een miljoen mensen - elektronen, fotonen, psychonen, die samen een zich permanent vernieuwende deken vormen die zich over de stad legt, niet zichtbaar, wel ervaarbaar, niet constateerbaar, wel voelbaar, zoals je ook onbewust je eigen bewustzijn kunt ervaren. Geen wonder dat alles psychisch is voor sommige gevoelige geesten.

- Jij bijvoorbeeld?

- Soms verdicht die onzichtbare mist zich en dan lijkt het wel echte mist, waarvan je gaat hoesten en hoofdpijn krijgt. Mistaanval. Het zit zelfs in je hoofd, waaruit die mist in eerste instantie mede is voortgekomen.

- Waar wil je eigenlijk heen? zei ze.

- Ik heb een lichte hoofdpijn, zei hij. Dat krijg je gauw in deze stad met zijn luchtdrukverschillen tussen twee onzichtbare bergen, holle bergen, als omhoogrijzende gaten in een gat. Misschien is de hele stad wel een gat van verdichte lucht. De stad met zijn soms zichtbare of half zichtbare mensen en een werkelijkheid waarvan maar een tiende boven water uitsteekt, bewustzijnswater, lendenwater.

- Je zegt maar wat, zei ze.

- Niet zomaar wat, zei hij. Of toch zomaar wat en dan schept het zijn eigen zin. Fout - dat komt door jouw interruptie -, het schept zijn en mijn zin.

- Zoals de stad onze existentie schept zeker.

- Je zegt het.

- En zoals we elkaar scheppen?

- Mm.

- Letterlijk?

- Letterlijk!

- Nou zeg!