Stadgasten

[p. 162]

Smart drugs en de hondendief

- U ziet er goed uit vandaag, zei ik tegen de niet zo oude heer Grunsven, maar het pakte weer eens fout uit.

- Zie ik er anders dan niet goed uit? wou hij weten, zoals ook de tante van Italo Svevo vroeg toen de jonge Svevo haar een zelfde compliment maakte.

- Zeker wel, zei ik, prima zelfs - en slikte nog net in: voor uw leeftijd, anders had hij gezegd: relatief goed dus.

- Maar je hebt gelijk, ik voel me extra goed. Ik heb deprenyl geslikt, dezelfde stof die ook in chocola zit. Het is goed voor seks en nog in menig ander opzicht. Je wordt er opgewekt en vitaal van. Ik had het in Smart drugs ii gelezen. Hij pakte een boek dat op de tuintafel lag en las voor:

‘Deprenyl is tot nu toe de enige drug die in staat is selectief de activiteit van een kleine sectie van de hersenen, de substantia nigra, te versterken. De substantia nigra is buitengewoon rijk aan dopaminergische (dopamine gebruikende) neuronen. Dopamine is de neurotransmitter die primitieve functies regelt als de motorische controle en de sexdrift. Tekort aan dopamine resulteert in symptomen van de ziekte van Parkinson.

Degeneratie van de neuronen in de substantia nigra is bovendien betrokken bij het verouderingsproces in het algemeen. Deprenyl beschermt er tegen.’

Ik ben natuurlijk onmiddellijk naar mijn huisarts gegaan en heb een recept gevraagd.

[p. 163]

- Op kosten van de verzekering, zei ik, van de premiebetalers.

- Bederf de boel maar weer, zei de heer Grunsven, beroepsverzieker. De mensen zouden juist meer gezondheidspillen moeten slikken, op elkaars kosten; dan houden ze elkaar gezond, dat geeft een gevoel van verbondenheid en dankbaarheid en zelfs van een zekere emotionele afhanke-lijkheid, dat hen noopt elkaar wat liefdevoller in het oog te houden.

- Wilt u dat dan graag, in het oog gehouden worden?

- Nee, alsjeblieft niet, zei de heer Grunsven geschrokken, zo bedoelde ik het niet.

- Hoe dan wel?

- Anders, zei de heer Grunsven, anders, altijd anders.

- Zo ken ik u weer, zei ik.

- Wat meer pillen zou ook vanuit een wat breder perspectief de hele mensheid ten goede kunnen komen, waaronder ook megadoses vitamine.

- Zijn die vitaminepreparaten niet erg duur? vroeg ik, vooral in megadoses.

- Dat zijn ze, zei de heer Grunsven; het is een rib uit je lijf - woekerprijzen en de regering doet er niks tegen. Ze drijven je er gewoon toe andere wegen te bewandelen om aan geld te komen.

- Welke bijvoorbeeld?

- Tasjesdiefstal. Je kunt je hond africhten om tasjes te stelen. Terwijl hij zijn stem liet dalen met het oog op eventuele afluisterapparatuur in de omgeving: - Ik heb Garm er al op getraind en het gaat gesmeerd. Damestasjes, kleine herentasjes, geld- en documentengordels van toeristen, alles rukt hij moeiteloos los. Ik heb zijn tanden bijgevijld zodat hij de riempjes door kan bijten.

- En loont het?

- Zeer zeer, zei de heer Grunsven. En iedere keer als het lukt - net als wanneer hij een speciale hond aanbrengt, want

[p. 164]

ik heb nog meer ijzers in het vuur - krijgt Garm iets heel lekkers, een vleugel van een gebraden konijn, een honingkoekje uit de reformwinkel of een onbespoten gekonfijte vijg. Hè Garm?

Garm kwam kwispelstaartend naderbij en ontblootte zijn tanden in een brede grijns. Alleen duidde niets erop dat zijn tanden bijgeslepen waren.

- Op die manier kan ik me het een en ander permitteren dat mij anders ontzegd zou zijn. En het resultaat zie je voor je.

- Het kan niet beter, zei ik.

- Dat dacht ik ook, zei de heer Grunsven vergenoegd. Eenieder naar zijn behoefte, zoals de oude heer Marx al zei, en zoals nu blijkbaar pas goed tot de mensen doordringt via het nieuwe marktmechanisme. Dat stelen zit me overigens wel een beetje dwars, maar het is de regering die je ertoe drijft door die hoge prijzen voor medicijnen aan de farmaceutische industrie toe te staan.

- Dat begrijp ik, zei ik.

- Laten we het hopen, zei de heer Grunsven. Wil je ook wat ginseng en ginkgo biloba?