De ring fan it ljocht

Fryske folksforhalen

Sil 't wy wêze?

In organist wie noch al wiis mei himsels. Op in sneintomoarn nei de preek kamen se togearre fan boppen, hy en de pûstertraper. Hy sei: ‘Hwat ha 'k merakel spile fan 'e moarn. Prachtich, h'n?’ ‘Nou ja’, sei de pûstertraper, ‘jo bidoele fansels: wy!’ ‘Né’, sei er, ‘dou kinst ommers net iens spylje’. ‘Ja, mar sûnder my kinstou it ek net, al giest op 'e kop stean’. Se hottefilen noch efkes, mar fierder gong dat sa ôf.

De middeis wie it wer tsjerke. De organist giet nei syn klavier en de pûstertraper oan 'e oare kant fan it oargel nei syn pomp. De organist bigjint to spyljen, mar der

[p. 269]

komt gjin lûd. Hy ropt súntsjes efter it oargel lâns: ‘Traepje!’ ‘Ja’, sei de oare, ‘sil 't wy wêze?’ ‘Ei ju, hâld dy gau stil; dou kinst gjin noat spylje’. ‘Dan moatstou it mar bisykje!’ ropt de pûstertraper werom. Mar der komt wer gjin lûd út it oargel. It bigjint him al hwat to forfelen. Hy seit: ‘Silst nou traepje of silst net traepje?’ ‘Ja, sil 't wy wêze, dou en ik togearre?’ ‘Né’, seit de organist, ‘dou kinst net spylje!’ It brânt him yn njonkenlytsen. Dominy is ynkommen mei de tsjerkerie en noch spilet it oargel net; de minsken sjogge wakker nei boppen. De organist ropt noch ris efter it oargel lâns: ‘Silst traepje of silst net traepje?’ ‘Ja, sil 't wy wêze of net?’ Se sitte dêr't se sitte. De organist drukt de toetsen yn, mar noch komt der gjin muzyk. Dominy jowt it earste psalmfers op. ‘Silst traepje?’ ‘Sil 't wy wêze?’ ‘Ja’, seit de organist, ‘'t is wy!’ En dêr spilet it spul hinne.