Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 359]
| |
En zilvre wielingen, doormengt met goude zanden,
De groene zoomen kust der Lydiaensche stranden.
Paktool dook, dootsch van angst, in 't diepste van zyn kil,
Al had hy lang voorheen in vryheit, vrank en stil,
Van zyne glaze kar de goude waterhorens
Zoo vrolyk opgebeurt langs Sardis steile torens,
Daer 't Lydisch ryxhof rees van marmer en arduin,
En daer vorst Krezus zyn ontzachelyke kruin
Met 't vorstlyk kroonegout des hoogen tulbants dekte,
Zoo lang de goê Fortuin zyn' grooten voorspoet rekte.
Maer al het sterflyke is verandring opgelegt,
En prinsen zyn, als elk, aen 't nootbescheer gehecht.
Men ziet bywylen wel verwate hofschavotten
Geverft van 't zacht korael der bloênde koningsstrotten:
Zoo avrechts draeit het radt van 't wankele avontuur.
Maer, koning Krezus, moet ik u, ter quader uur,
In 't Lydisch hof, thans hooft van alle treurtoneelen,
Zoo droef een jammerrol met deerenis zien speelen!
Uw zinkent lot dus naer zien nadren! daer, o helt,
| |
[pagina 360]
| |
Uw magt gedraeiboomt wort van 't Persiaensch gewelt.
Uw schepter, sluierkroon en purpre praelgewaden,
Met flonkerend robyn en diamant beladen;
Uw gouttrezoren en onschatbre kostlykheit
Verlaten u; alsook uw oude majesteit.
Uw hovelingen, van gevreesde helbardieren,
Uw hoftrouwanten, van getrouwe lyfstaffieren
Verzelt, ontvielen u. o omgekeerde kans!
Hoe treft de blixem hier den hoogsten torentrans!
Vorst Krezus, pas nogh zuil en schraeg der vorstendommen,
Legt overheert; alleen verzelt van zynen stommen
En sprakeloozen zoon, wiens reets volwasse tong
Met stramme zenuwen te streng gebreidelt hong,
Totdat een Persiaen den vorst, die dook en neigde,
Onwetend met de punt des scherpen moortpriems dreigde;
Toen sprak de stomme: och! och! doorstoot heer vader niet.
De zoon van Krezus sprak, en toen viel 't ryxgebiet.
|
|