Gedichten. Deel 2
(1728)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 223]
| |
Kupido vondt het hart
Van EGBERTSZOON verwart
In koopmanschap en zorgen,
Dies wraekte hy Merkuurs bewint,
Die tot den avont, van den morgen,
Aen moeite 't Y verbint.
Hy sprak: zou eb en vloet
Van Beurs en Bank myn' gloet
In d' Aemsteljeugt verdooven?
O neen: ik ken myn groote magt,
Zoo lang geëert van 't hof daer boven
En 't sterfelyk geslacht.
Jupyn verkeert in gout,
Of voert Euroop door 't zout,
Of schuilt in zwaeneveêren.
Hoe kromp Apolloos hartelust
Toen hy zyn Dafne most ontbeeren
Wiens blaên zyn liefde kust!
De vaekerige Maen
Ziet Latmos heuvel aen,
Getuige van haer minnen.
Omfales oog verwint de knods
Van Herkules, en leert hem spinnen
Die pal stont als een rots.
| |
[pagina 224]
| |
Myn moeder Citheré
Maekt Mavors hart gedwee,
En voedt zyn minnestuipen.
Zy doet, wanneer ze vrolyk lonkt,
Den degen uit zyn handen druipen,
Door minnegloet ontvonkt.
Dees boog is vierens waert;
Hy temt den wiltsten aert
Der huilende woestynen.
De Hemeltweeling zent my af
Als Febus rossen met robynen
Hem kroonen, in hunn' draf.
Ja schoon de wintertyt
Het weligh groen verbyt,
Hy smoort geen liefdevieren.
Geen Boreas verwrikt den stant
Van myne ontrolde veltbanieren,
Voor d' eeuwigheên geplant.
Hy zweeg, en trok terwyl
Een' scherpgeslepen pyl
Uit zyn' vergulden koker;
Hiermê wert Buis in 't hart gewont
Dien flux de wakkre vlammestoker
Naer Katharina zont.
| |
[pagina 225]
| |
Daer zocht men d' overhant
In storm en tegenstant;
Men dorst geen kans verzuimen.
In 't ende mosten steen en ys
Den overschoonen boezem ruimen:
De minnaer streek den prys.
Nu tre, o Bruidegom,
In Hymens heiligdom;
Uw Bruit toont milder lonken.
Zoo waerlyk moete uw beider stam
Met keur van nieuwe telgen pronken
Tot roem van Amsterdam.
Getrout den XVI van Wintermaent MDCCXXI. |
|