Gedichten. Deel 2

Ter Bruiloft van Pieter Sprokkenburg en myne zuster Neeltje Poot.

Zang.

Nu met zachte bruiloftsnaren
Min begroet en wettigh paren,
En met groene mirteblâren

't Hair beplant

[p. 220]

 

Van dees blyde Trougenoten,

 

Die, door 't vliegend Wicht geschoten,

 

't Kuisch verbont der liefde sloten,

 

Hant aen hant.

 

'k Hoor de Trou, sneeuwit van leden,

 

't Gulden echtjuk rustigh smeden.

 

SPROKKENBURG omhelst op heden

 

't Bloet van POOT;

 

Dat wil met hem bly verdragen

 

Zomergloet en winterdagen,

 

Zonneschyn en regenvlagen,

 

Vreugt en noodt.

 

Dus maekt Juno hier, door 't minnen,

 

Eenen zin van vyfpaer zinnen.

Tegenzang.

Dat nu Cypris, op myn toonen,
Nederdaele met haer zoonen,
Om dit minältaer te kroonen

Met kamil,

Maegdepalm en violieren.
Houdt de gal der offerdieren
Van de tong der outervieren,

Rein en stil.

[p. 221]

 

Febus ziet van 's hemels kringen

 

Noit genoegelyker dingen

 

Dan twee vreedzaeme echtelingen,

 

Vroom en recht.

 

O, hoe zal de nyt verzuchten,

 

Als de 's Gravezantsche luchten

 

Gunstigh voên de jonge vruchten

 

Van deez' echt!

 

Bruidegom en Bruit, hier komen

 

Heil en Zegen, rasch vernomen.

Toezang.

O vrolyk huis, ontsluit uw deuren,
Opdat de noitontstelde Vrê
Met milde gaven binnen trê,
En buiten schupp' verdriet en treuren.
Laet ook de ryke Welvaert in,
Maer nimmer uit: doch zonder beiden
Moet gy een hecht vertrek bereiden
Voor trouwe Liefde en Huwlyxmin.
Zoo waerlyk moet' dit Paer beleven
Dat zyne kinders, frisch van leên,

[p. 222]

 

Naer hunner oudren brave zeên,

 

Op 't spoor der deugden zich begeven.

 

O vrolyk, o gelukkigh huis,

 

Noit drukke u een te lastigh kruis.

In echt vereent den XIX van Grasmaent MDCCXXII.