Gedichten. Deel 2(1728)–H.K. Poot– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 237] [p. 237] Maiboom voor den heer Paulus van den Ende, pleitbezorger ter rechtbank van Amsterdam, enz. en jongkvrou Debora Verryn, Getrout den 31 van Bloeimaent MDCCXXIV. Eenmael lachen, tienmael steenen Loont den Echt, die dwaes begint. Altyt juichen, nimmer weenen Volgt het Paer dat Godt verbint, En met zegen begenadigt. Zulk een trou behaelt den prys Dat ze, vast en onbeschadigt, Zweemt en riekt naer 't Paradys. Laet ons hier een' toon op stellen. Laet ons, met verheugden zin, [pagina 238] [p. 238] VAN DEN ENDE zien verzellen Door zyn kuische Minvriendin. Koele Mai, stroi zachte bloemen Voor de voeten van dees Twee, Die men voorts maer Een zal noemen, Want dat brengt hun liefde mê. Laet ook Y- en Amstelbaren Vrolyk dansen, op myn liedt, En met wier en waterblâren Spelen achter 't scheutigh riet. Niemant vreez' voor tegenheden Daer, langs dus een effe baen, Wyze Deugt en gulde Zeden Hant aen hant naer 't outer gaen; Naer het outer, daer de Liefde Harten strengelt hecht aenëen, Die de reine Min doorgriefde. Waer blyft dan het koude Neen? Waer magh ook de fierheit blyven Onzer schoone DEBORA? Bruîgom, leer uw' druk verdryven; Eer uw Bruit, en boet de schâ Van het slyten uwer zoolen En het byten van de kou. [pagina 239] [p. 239] Och, hoe loopt een minnaer doolen By de strikken van de Trou! Dan 't was hier der moeite waerdigh. Die een Joffer winnen kan, Jong en schoon en heusch en aerdigh, Is een welgelukkigh man. Lant en zant en gout en wooning Valt door d' ouders ons ten lot; (Sprak eens Isrels wyste Koning) Maer een waerde vrou geeft Godt. Wie zal nu myn veder stieren, Om d' aenminnelyke Bruit, Met haer lonken, vonken, zwieren, Af te beelden, dat het sluit? Wie zal ook myn veder laven Met een' vloet van gulden nat, Om haer deugt en hemelgaven Aen te wyzen op dit bladt? Doch dat mogt naer vleien smaken, Daer ik noit toe ben bereit; 'k Zal dan dezen ophef staken Als ik dit slechts heb gezeit: Een der allerzoetste byen Vloog lest op haer frisch gelaet, [pagina 240] [p. 240] Dies zy, om gevaer te myen, 't Plat der handen nam te baet; Maer het diertje sprak beladen: Schoone Joffer, 'k ben verraên. 'k Zagh dat blank voor lelibladen, En die blos voor bloemen aen. 't Komt my dan niet vreemt te vooren, Dat ge, o Bruîgom, vierigh mint: Want die uit geen rots geboren, Doof, misschapen is, of blint, Moet zoo braef een Vrou waerdeeren Boven gout en diamant. Doe me in eenigh wilt verkeeren Daer men zulke netten spant, 'k Zal my aenstonts laten vangen. Denk nu om de Pleitrol minst: Zy magh naer uw komst verlangen, En wat beiden op de winst Van uw trou en vlyt en oordeel. Koester thans de minnevlam; Teel zoo kroost tot Neêrlants voordeel, In het magtigh Amsterdam, En volhard in liefdedragen. Dat zal Godt en ons behagen. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij