Gedichten. Deel 2

[p. 307]

Lykklagt over joffrou Maria Bredenburg,
Gemaelin van den heere Frans Oudaen.

Zoo iemant oit met reên

Zyn smartelyk verlies door hartelyk geween

Betuigde in droeve wylen;

Dat voegt dan ook Oudaen. hem treffen jammerpylen.

De doot met haer bedryf

Gaet by, gaet om hem heen, en raekt hem aen het lyf.

Daer hingen onweervlagen;

Die vallen op zyn huis met felle donderslagen.

[p. 308]

 

Telt eens een etmael min,

 

Gy ziet dien gryzen man, bedroeft van ziel en zin,

 

Zyn' outsten zoon geleien,

 

Geleien naer het graf, en naer en dootsch beschreien.

 

(Ik meen dien braven zoon,

 

Des braven vaders eer, en aller braven kroon,

 

Die, hoop ik, by de Jannen

 

Van 't Uchtentkristendom al bly is, zyn genannen.)

 

Maer nu, ocharme! nu

 

Verneemt hy eerst de kracht en woede van de bui

 

Des noodlots en zyn slagen,

 

Naerdien zyn halve ziel met rou wort uitgedragen.

 

Maria, heusch van hart,

 

Begeeft hem, geeft zyn ziel ten besten aen de smart,

 

En laet hem opwaert kyken.

 

Men kan bezwaerlyk schâ by 't echtverlies gelyken.

 

Zoo blyft de lykcypres

 

Zyn deur beschaduwen. zoo wort de jammerbres

 

Van zynen ramp al wyder

 

En wyder, en zoo drukt het sterflot hem en yder.

 

Want weet, dat deze Vrou

 

Ter aerde wort bestelt met algemeenen rou.

 

De ryken, haers gelyken,

 

Betreuren by het graf haer deugt en zedeblyken,

[p. 309]

 

En d' armen zyn belaên

 

Met kommer, ziende dus hun heilzon onder gaen.

 

Zy queet by d' arme menschen

 

Dierwyze zich, dat noit haer lofkrans zal verslenssen,

 

Dat haer gedachtenis

 

Wel levend blyven zal, schoon zy verscheiden is.

 

Zoo wort ze dan met klagten

 

Van ryk en arm beluit. zoo wenscht men, met gedachten

 

En woorden, 't koude lyk

 

Goê rust, de goede ziel een plaets in 't hemelryk.

Overleden den XI. van Hooimaent, MDCCXXVII.