|
| |
Vierde tooneel.
Agniet, Geertrui.
WArom wilt gy Héndrik dan beletten met uw Dóchter te trouwen,
Zo je geen kragtige rédenen hébt om het te weêrhouwen?
Bén ik 'et schuldig te zéggen?
Neen, maar 't zou wél voegen, Nicht.
Zie, zy zél hem niet hebben, én 't bennen zaaken van gewicht,
| |
| |
Die 't me beletten, én die ik kan, nóch mag, nóch wil zeggen.
Licht dat 'er oude kwéstiejen tusschen Joost, én u leggen?
Neen, Joost roerd me niet.
Schort het dan aan Hénderik?
Ja, daar schort 'et me, én die maalt me in 't hooft élken oogenblik.
O neen, 't bennen hiel andere zaaken.
Hebben ze hem licht een Poppetje t' huis gebragt?
Is hy ook érgens verloofd?
Verlooft? Altoos niet dat ik weet.
Of heeft hy lichtelyk and're gebreeken, én verhoolen kwaalen?
Wél myn lieve zoete Nicht, wat meugje al uit jouw kruin haalen!
| |
| |
Wat ziekte? wat verhoole gebreeken? zyn vél is ekleurt,
Zo koel, zo zacht, én van reuk as ien Parzik; 't is wél ebeurd,
Dat hy me ezoend het; maar 't is niet uit te spreeken,
Zulken geur as hy over hem het.
Wat mag hem dan ontbreeken?
Niet ienzier ontbreekt 'em, hy is récht as ien kaers, hy is lang,
Morellen ziet men in zyn oogen, karssen op zyn wang,
En paerlen op zyn tanden; zyn haer mag men gelyken
By gekruld gouddraed. Men zou géld an de knécht verkyken!
Ik mérk waar 't schort; jy misgunt hem uw Dóchter tot bruid,
En bemind hem licht zéif.
Wat héb ik ezeid? maar 't is 'er uit.
'K héb me daer leelyk verklapt, ik bekén 't; maar zonderlogen,
Ik was daer al hiel buiten myn zélven op etoogen.
't Is waer, 'k bemin hem, én kén 't niet gebéteren ook;
Hiele nachten waart hy veur myn oogen, as ien spook.
Dan dénk ik, dat hy myn hier vatten wil, én daer spreeken;
En word ik wakker, dan zie ik, héb ik leelik mis ekeeken.
Maar Nicht, dénkje wél op 't geen je zégt, én 't geen je doet?
Dénkje wel om jouw ouderdom?
O ja! ik héb nóch zo jongen bloed
In men lyf, as jy, óf iemend.
Wél Nicht, jy maakt me verwonderd!
Jy verliefd, én je hébt zo veel jaaren?
| |
| |
Dat 's zés én zésstig. Maar hoe komt u die dolheid in 't zin?
Dat weet ik niet, Agnietje. Maar hy lykt van lyf, én leden
Zo nae men Man zaliger, die ook zo mooi, én besneeden
Van tronie was, dat Héndrik myn altyd an hem dénken doet:
Want al was die maar ien droogscheerders knécht, én ien knoet,
Hy had lichchaams, én verstands genoeg om ien vrouw te behaagen.
Maar geloof jy, dat jou die malle liefde wél zal slaagen?
Wél ja, toen ik myn Man kreeg, was ik vyfén veertig jaar,
En hy pas twintig, sints ben ik weinig veranderd.
Dat is nu ruim twintig jaar geleeden, én daar én boven
Was die maar jouw knécht: jy moet van een rykmans zoon gelooven
Dat die andere gedachten heeft, én wat jongs begeert.
Maar myn goed is sédert wél de hiele hélft vermeerd.
Laet zien, myn Kapetaal, óf erékend de kwaê schulden,
Is nou wél ruim honderd en zéstig duizend gulden.
Daer uit kén veur hum vallen, wanneer hy me trouwt,
En ik te stérven kom, ten naesten by ien Tonnegoud:
Want ik zou hem 't huuwelyks kontrakt nae zyn zin laeten maaken,
En in zulken gelégenheid valt 'er wél wat te taaken.
Ik hoor je aan met een open mond! Jy oude liê gelooft
Dat de jonge lui zyn, als jy lui; en dat dat haar 't hoofd
Niet hangt, als om schatten te verzaamelen, én te bespaaren,
Maar gy mist; laat hem liever met uw Dóchter paaren,
En geest haar behoorlyk goed méê, indienje hem wél bemint:
| |
| |
Want jy maakt kwaade gissing; dat hy zo ontzind
Weezen zou, én een vrouw van zés én zéstig jaaren trouwen.
Behalven dat, moet je jouw reputatie in achting houwen.
Wat zouden de luiden niet zeggen, én al jouw geslacht?
Hébt wat schaamte, én maak niet, dat élk een met u lacht.
Ze meugen lachchen, die willen, ik zél altyd wél beletten,
Dat hy myn Dóchter niet krygt.
Zo zyt gy dan niet om te zetten?
Neen Nicht, al hiel niet, 't zy jy 'et goed vind, óf kwaed.
Ik zou je évenwél raaden....
Hoor Nicht, loop heen mit jouw raed,
Daer ze die van doen hebben, én daer ze die begeeren.
Ben ik niet oud genoeg, dénk ik? of zou ik van jou moeten leeren
Wat ik doen, of laeten zél? Hoor Nicht, ik hébje gezeid
Hoe ik het gaeren had, waer 't me zit, én waer 't me leid.
Wil je me hélpen, hiel wél; wil je niet, pasjensie;
Maar wil je me teugenstaen, zo houje vry uit myn prézensie.
Anders bén je me wellekom; zie, dat 's daer méê uit.
Daer komt jouw Vryer an, jy waert ook gaeren de Bruid;
En 't staet myn zo vry, as jou. Nou 'k mag van je scheijen,
Je weet, wat ik je gezeid héb, lég 'et over met je beijen.
|
|
Auteursrechtvrij