Zévende tooneel.
Hendrik, Geertrui.
GOeden dag, Juffrouw Geertrui.
Goeden dag, Héndrik. Myn aâren
Gaen open, as ik je zie! Komje niet in?
Wilje niet after by jouw Vryster gaen? zég,
Neen, die liefde is al weg,
Ik hébje wat anders te zeggen. Lusytje is myn Vryster
Niet meer. Zy heeft zich aan een ander verloofd.
Zy heur verloofd? En buiten myn weeten, én niet an jou?
Neen; maar aan myn Vader.
Wat doet zy wysselyk! ik zou
Dat nooit op 'er vermoed hebben, zo wél te kiezen!
Ik dócht, dat u die tyding uw geduld zou doen verliezen.
Wél wat praat is dat? zy het 'er zélf béter besteed
As ik doen kén, zy zél daer warm zitten, lykje weet.
Jouw Vader is ryk, én oud, en wys Zulke voetstappen
Diende jy ook te volgen. Men mag praaten, én klappen
| |
Zo men wil, twie jonge lui dienen malkander niet,
Zo wat getemperd is béter. Myn lieve Héndrik, ziet,
Daerom had ik jou te lief, om je an myn Dóchter te geeven.
Maar heeft je jouw Vader daer jouw lés niet fraai veur eschreeven?
Dat jy ook nae ien fraaije bejaarde Huismoeder zócht,
Zou jy alzo kwaelyk doen?
Neen, 't was, daar ik ook om dócht;
En daarom kom ik éksprés uit, om u te vryen:
Want een jong lóshoofd lang op te passen, is een lyen,
Dat my al sedert anderhalf, óf twee jaaren verdriet.
Behalven dat, heeft my zo daatelyk uw Nicht Agniet
Vertrokken, dat ik in uw gratie stond, én zo ik 't waagde,
Dat ik 't jawoord krygen zou, door dien ik u behaagde.
Och ja, zo doeje; én nou te meêr, om datje wysselyk
Nae ien vrouw ziet, die bezaadigd is, staatig, én ryk;
Daer je méê behouwen kent blyven, én ien man mit ceren.
En behalven dat alles, óch wist je het karésseeren,
Dat ien bedaagde Vrouw an ien jongman doet, óch Heer!
Ik ben verzékerd, jy wénschten op der aerde niet meér.
Ook zulje alles hebben, watje maar wilt bedingen
In 't huuwelyks kontrakt: want jy zélt 'er méê omspringen
Nae jouw lust, én zinnelykheid, daerom zie, wat je begeert.
Niet, als dat je deeze ring neemt, én my de uwe vereert;
Wél verstaande op trouw, én om 't kontrakt te doen beschryven,
Zal ik dan voortgaan, én pas een ommezien uit blyven.
Daer is myn ring, geef me de jouwe nou, én ien zoentje toe.
Neen, daar, neemtze sléchts zonder die sirkomstantien.
As men malkaâr trouw geest, zou men dan niet iens kussen?
| |
Dat zal daar na béter val hebben.
Ja, jy wilt zeggen tusschen
De witte lakens; jy hébt gelyk ook.
Het kontrakt laaten maaken.
Nou Liefste, laet me tóch niet wachten,
Of ik zou van opréchte ongeveinsde liefde versmachten.
Wat hangt me al vreugd boven 't hooft! Myn longen, én ingewand
Luiken op, as ien Roos, én staen in lichte klaare brand!
Wel Hendrik, ik gae dan in huis, én zél me zo wat opkwikken,
Ik bin al mooijer as ik lyk.
En ik ga myn boodtschap beschikken.
|
|
Auteursrechtvrij