Gedichten

[p. 97]

Lentelied

De Lente naakt, de Lente naakt!
Haar lieflijke adem vult de lucht:
Een geurge walm, een zoele zucht,
Waarbij de sluimrende aarde ontwaakt,
Die, wat daar dood scheen, leven geeft
En krachten leent aan al wat leeft!

De Lente naakt, de Lente naakt!
Het ruischt en bruist in mijn gemoed;
Daar welt en zwelt een gansche vloed
Van stil genoegen, vaak gesmaakt;
Maar immer nieuw toch, immer zoet
Als de aam, die de aarde ontwaken doet.

[p. 98]

 

De Lente komt, de Lente komt!

 

Een luchtig warme wasem speelt

 

Op 't vale gras der weide en streelt

 

En kust het, tot weer nieuw geblomt,

 

In 't nieuw tapeet, zoo groen en zacht,

 

Den blauwen hemel tegenlacht.

 

 

 

De Lente komt, de Lente komt!

 

En als de bloemen in het gras,

 

Zoo bergen nieuwe vreugden ras

 

Wat leed ter neder had gekromd. -

 

Als 't weiland onder 't jong azuur,

 

Zoo tiert mijn ziel in 't lentevuur!

 

 

 

De Lente is daar, de Lente is daar!

 

Een lauwe zefier koost en zoent

 

Het dorre rijshout, tot het groent;

 

Tot iedre bot van 't vorig jaar

 

Een bladerrijke twijg ontvouwt

 

En 't vooglenlied weer schalt in 't hout.

 

 

 

De Lente is daar, de Lente is daar!

 

Gelijk der boomen najaarsbot

 

Vermurwt mijn hart in blij genot.

 

't Ontwaakt als uit een sluimring zwaar,

 

't Herleeft, herademt, juicht en mint:

 

Heen is het leed! het heil begint!