Gedichten

[p. 99]

De Taal des Harten

Er is een taal in Noord en Zuid,

In Oost en West verstaan,

Wie alle spraak en stemgeluid

Ten trouwen dienste staan.

Geen taal, hoe klaar en diep van zin,

Die bij dees één het haal,

Geen, die in rijkdom overwin'

Des harten schoone taal.

Waar soms de mond onmachtig zwijgt,

Het zwakke woord versterft,

Vergeefs 't gevoel naar de uiting hijgt,

Dat meegevoel verwerft;

Daar geeft die taal, door 't aangezicht,

't Beweeglijk ooggestraal,

De houding, van den strijd bericht,

Daar spreekt nog 's harten taal!

[p. 100]

 

In moeders blikken leest ze 't kind,

 

Als nog de moedervreugd

 

Geen enkel woord ter uitspraak vindt

 

Van 't moederlijk geneugt.

 

Is 't duister in des zuiglings brein,

 

Zij kent noch perk noch paal,

 

Die hartetaal, voor groot en klein

 

De ware moedertaal!

 

 

 

Zoo gij die taal te kennen zoekt

 

Vraag geen geschrijf om raad,

 

Gij vindt die 't best van al geboekt

 

Op 's menschen trouw gelaat.

 

Onstuimge hartstocht, bange smart,

 

Verborgen weemoedskwaal:

 

Het innig zielsgevoel ontwart

 

Die machtge hartetaal!

 

 

 

Doch zoek niet waar een steenen borst

 

Een ijskoud hart omvat:

 

Geen kille, roestige ijzerkorst

 

Die vuurge vonken spat!

 

Geen bloemen spruiten uit een aard

 

Verdroogd, verhard tot staal!

 

Stom wordt, waar 't rein gemoed ontaardt,

 

De zoete hartetaal!