Gedichten

(1906)–Hilda Ram– rechtenstatus



[pagina 246]
Om Moederswille In de afgelegen wijk der stad, een klein, Smal straatje... Stil dus, rustig? Waarlijk neen! Twee jongensscholen, twee! en beide druk Bezocht door gansch een heir kwaâpitsen, rakkers Van de ergste soort; en vraag dan: ‘rustig, stil?’ Die arme juffrouw Nel, in 't huisje ginds, Potdicht gesloten - 's Zondags maar en in Vacantie tijd kan licht en lucht daar ingang Verkrijgen - zou u weenen doen van meelij Bij 't lang verhaal van al hun plagerijen. Het arme schaap! nauw heeft ze 't hart nog, soms Ter sluiks het fijn geplooid gordijntje eens op Te lichten voor een kijkje op straat. Wat heeft ze Op zulke wijze al ‘beeldjes met twee kaarskens’Ga naar voetnoot(1) Te zien gekregen, die van afschuw al De pijpjes van 't gepinde mutsken rond
[pagina 247]
Haar perkamenten aanzicht trillen deden! Geen dag of 't is wat versch! ‘Ouw kwezel’ klinkt het Van 's morgens af, als groet, door 't sleutelgat, Wijl tingeling! ting, ting! de huisbel gaat... ‘Doof zou men worden! zalig wie het is!’ Zucht schuddebollend juffrouw Nel, en denkt Er ernstig aan, het oude huisje, waar Ze 't licht voor 't eerst aanschouwde en waar ze hoopte Eens stervend 't oog te sluiten, stil vaarwel Te zeggen. Maar, wat doe ik? 'k Meende niet Van Juffrouw Nel te spreken! Wie toch stelde Belang in 't lot der arme sukkel, oud En leelijk? Gansch wat anders heb ik op Te disschen! Juist naast een der scholen, pas Een jaar of vijf geleden, trok m'een huis op; Maar de eignaar, vast geen domme vent, nog vóor 't Voltrokken was, bedacht zich rijp en lang, en Bij middel van een half steensch muurken, maakte Van 't groote huis twee kleine, die alras Hun huurders vonden, 't Nette spiegelraamken Van 't eene - beide waren winkels - trok Weldra het oog der schooljeugd, deed in 't diepst Van hunnen broekzak 't laatste duitje dansen. Wat vreemde, schoone pennen ook, voor wie Collectie hield! En dan, die pennendoozen Met slot en sleutel; keus van pennemessen - Een pennemes! die droom van ieder schoolkind! - Die - zelfs voor twintig centen had m'er een - De weelde van te kunnen kerven naar Genoegen, aan den drager van het minst Bedeelde beursje gaf. Wat mocht hun hart Begeeren, dat bij juffer Lisa niet Te vinden was? Geen potlood deugde nog, Geen boek of 't moest uit haren winkel komen!
[pagina 248]
Terwjijl ze met de beurs ter hand, door tranen En kussen overwonnen, aan zijn wensch Voldeed, zei meer dan eene moeder - och! Hoe menigmaal per maand! ‘Zie, jongen, kom In langen tijd niet weder, hoort ge? 'k Geef U niets meer! vader moest het weten!’ En, Van vreugde hupplend, liep, in éenen adem, De fleemer weg en kwam - de wang nog nat - In Lisa's winkel aangeland, die immer Zoo vriendlijk was en bij 't gekochte - was 't De moeite waard - haar klantje een kleurig prentje, Een ledig doosje, of wat dies meer, wist toe Te steken. Neen, niet een van al die bengels, Die juffrouw Nel zoo plaagden, had nog ooit Het minst in Lisa's weg gelegd. Ze hadden - Al zou niet een 't bekennen - 't niet gedurfd! Wel vriendlijk was haar gitzwart oog, maar toch Iets glom daar, dat van mannenernst en moed Getuigde; 't klein en welgevormde mondje, Zoo vast gesloten steeds, al borg het ook De schoonste dubble rij ivoren tandjes, Sprak met te duchten vastberadenheid: Als schaapkens werden in haar bijzijn al Die felle wolven. Dankbaar zag haar moeder, Een beeld van zwakke goedheid, op tot haar En loofde daaglijks Gods voor 't moedig kind, Dat uit den nood haar redde. Toen, vijf jaar Geleden - nog geen twintig was dan 't meisje - Haar vader stierf, en 't spaargeld, dat er bleef, Gansch ontoereikend werd bevonden, had zij Een plan bedacht en 't uitgevoerd, waartegen Vergeefs haar moeders zwakke geest, door vrees Verblind, zich had verzet. Zij was 't alleen, Die 't huisje huurde, zonder raad of hulp, En 't met een voorraad schoolgerief voorzag.
[pagina 249]
Die gansch hun kleinen schat verzwolg, maar ook De grondsteen werd vanlaatren welstand. Ja, 't Geluk beloonde Lisa's streven. Werd ook De handel uitgebreider, maandlijks kon men Aan 't ijzren kistje - vroeger vaders spaarpot - Een aardig somken toevertrouwen. Jaren Verliepen zoo, tot zelfs 't onrustig oog Der moeder, niets dan zonneschijn ontwarend, Vergat naar wolken uit te zien in 't glanzend Verschiet. 't Gebeurde in tusschentijd, dat, ledig Bij sterfgeval, het zusterhuisje met Een plakbrief werd voorzien: ‘Terstond te huren.’ Als, kort daarna, die afgenomen werd, Wist niemand nog in 't straatje wien men voor Gebuur zou hebben, 't Maakte eenieder lastig; Maar Lisa had bepaald een ekel aan Dien nieuwen winkelier, die zoo geheim Te werk wou gaan. Edoch, wanneer men meubels En kleine en groote kisten, zeer waarschijnlijk Bevattend, wat zijn handel uit ging maken - Wat mocht dat toch wel zijn? - in 't huisje bracht, Verscheen benieuwd haar berend oog vaak tusschen De hoopen uitgestalde boeken voor Haar raam, of lei ze luistrend aan den wand Haar oor, wijl klaar aan de andre zij de stem Des buurs weerklonk, een zoete stem!... maar bah! Wat gaf haar dit! Nieuwsgierig was ze alleen Te weten, wat hij uit zou stallen. Nooit toch - Daar mocht hij vast op reeknen - zou ze hem, Dien onbeleefden boer, den penning gunnen, Die gansch de buurt onwaardig achtte een woord Uit zijnen mond te hooren. Maar men zou 't Hem anders leeren. Wacht maar! Toen, dien avond, Met angstig oog de moeder Lisa's donker
[pagina 250]
Gelaat beschouwde, smoorde zij het zuchtje, Dat op haar lippen rees, en vroeg: ‘Wel, kind, Wat denkt ge van den buur? Nog niets ontdekt?’ - ‘Niets!’ schudde 't zwartgelokte hoofdje, en na Een poos: ‘Ik weet niet, moeder,’ - kwam het antwoord - ‘'k Heb alles wel belet, en 'k zag toch niets - Gereedschap, werktuig - niets, dat voor een handwerk Kan dienstig zijn. Ik zin vergeefs wat stiel Die man mag doen; want, zoo 't geen ambacht is, Dan moet hij handel drijven, 'k Weet niet, maar 'k Ben half bevreesd!...’ Dan, zich bedenkend, zweeg ze. Toch was het moeder klaar genoeg; een wondre Scherpzinnigheid, wen 't jammer gold of rampspoed, Had gansch haar leven in een treurgedicht Herschapen. Was het uit reeds met den voorspoed?... Een droeven avond sleten beide vrouwen. Wanneer, zich eindlijk in heur slaapvertrek Alleen bevindend, Lisa dieper alles Bedacht, werd haar vermoeden sterker nog... Haar fonklend oog ontviel een zware traan, En 't zwakke vuistje ballend, zuchtte zij: ‘Hoe laf toch! Ware ik man!...’ Dan, mijmrend, lei Ze zich te bed; en slaap, de vriend der droeven Brak alles af, wat ze opgebouwd had in Haar geest: 't was al verdwenen, toen ze ontwaakte. Doch moeders mat gelaat verscheen, die 't weer Verrijzen deed... niet zonder reden toch! 't Was vroeger dan gewonelijk, toen Lisa Ter kerk ging. Nog was alles bij den buur In rust: men had ook gistren laat gewerkt. Dan, wen ze wederkeerde - hijgend ging Haar boezem op en neder - zag ze reeds Van ver die slanke, blonde meid, die gistren Hem hielp - zijn zuster zonder twijfel - met
[pagina 251]
Het laatste luik van 't raamken binnengaan. Een oogenblik daarna, en als een lijk Zoo bleek, stond Lisa voor haar moeder, die Vergeefs om uitleg smeekte. ‘Ga, ga zien Hiernaast!’ zoo klonk het eindlijk... Jamrend keerde De vrouwe weer. ‘We zijn verloren, kind!... Het ongeluk vervolgt ons!’ kreet ze. ‘Wat Gedaan?...’ Stilzwijgend, gansch dien dag, zag Lisa Het kleine schoolvolk na, die allen aan Het nieuwe raam elkaar verdrongen: - zou De jeugd de opgaande zon niet hulden? Enkle Getrouwen stapten heuren winkel in, Al de andren brachten Lieven Veyt hun handgift! En, bij het lamplicht in haar winkel, achter De dichtgesloten luiken, werkte 't meisje Dien avond aan 't herteeknen van hetgeen Daar uitgestald was in het raamken. Angstig Aanzag met traanvol oog de moeder haar: ‘Waarom zoo'n lage prijs voor alles? Kan men Daar 't leven wel bij houden?’ Doch voor uitleg: ‘Laat mij betijen, moeder lief! - Die lafaard! Het zal hem rouwen!’ sprak het wreevlig mondje, En dreunend viel 't geklemde vuistje neer: ‘Hij moet hier weg, al kostte 't al ons spaargeld!’ Wel schudde moeder 't hoofd en sloot geen oog Dien ganschen nacht; maar Lisa's hart was vol Vertrouwen. Hoopvol nam ze 's andrendaags De luiken weg en wierp in 't doorgaan op De woonst des buurs een blik vol hoon en smaad, Waarover vast het lijvig kerkboek in Haar arm geërgerd werd; want, toen zij in De kerk het opensloeg, dan viel haar oog Recht op 't ‘Gebed voor eenen vijand’. Met Een pruilend mondje las zij 't door, tot waar Gevraagd werd: ‘dat hij in zijne onderneming
[pagina 252]
Zou lukken.’ Donker fronsend, trok haar voorhoofd Zich saam, en klap! daar vloog het kerkboek dicht... Wat lange mis! Ze kon niet bidden ook! En dan, zoo vreemd... onrustig was het haar! 't Was toch geen zonde zeker, een gebed Niet uit te lezen?... Ite, Missa est! Een zuchtje van voldoening en ter kerk uit Met rassche schreden! Snel naar huis, en in 't Voorbijgaan... Ha! daar hebt ge 't reeds! een stondje Getoefd aan 't hoeksken, om 't onthutst gelaat Van 's buurmans zuster vreugdig gâ te slaan, Terwijl ze pal voor 't raamken staat. Neen, neen! Geen mededinging mogelijk. Ei! wat zal Hij zeggen, hij, wanneer hij 't straks verneemt. 't Ging al naar wensch, dien dag. Soms klonk wel nijdig De bel aan 's buurmans deur - het deed haar huivren! - Maar Lisa had het druk, bijzonder druk; Zoodat, dien avond, in 't gezellig plaatsken Juist naast den winkel, 't weer een praten was Een gichlen of geen Lieven Veyt bestond! Maar.... wat verbleekte moeder zoo opeens? Geen erg! het fluiten van een lustig deuntje In 't burenhuisje... en toch - zoo tergend klonk het! - Toch deed het lach en vreugd verstommen! Dan Des andrendaags was alles louter wanhoop! Aanhoudend klonk de bel in Lievens winkel; Maar niet één voetje raakte Lisa's drempel. Met eigen wapens was zij overwonnen: 't Was licht om raden! Roerloos zat ze daar! Haar hoofd aan 't dunne muurken leunend, de armen Gekruist, toen - 't schooluur was reeds lang geslagen, En stil, stil als een kerkhof 't straatje - plots Het lustig deuntje klonk van gistren, of Men 't haar in de ooren floot, 't Was Lieven, die
[pagina 253]
Aan d'andren kant zijn geldlade overzag En lucht gaf aan zijn vreugde. Razend vloog Het meisje recht, en sloot de tanden vast Opeen, en sloeg heur broze vuistjes woedend Tot bloedens op d'onnoozlen muur, en viel Dan snikkend, 't hoofd op beide de armen leunend, Aan 't weenen, tot het toogje, dat vandaag Geen enklen penning had gezien, met tranen Besproeid was. Hijgend nog en bevend, vaagde, Bij moeders intree, zij haar wangen droog, Vertelde wat gebeurd was: ‘Maar hij zal Zich schamen, riep zij, zoo hij slechts in 't hart Een greintje mannenweerde heeft! Zie, moeder, Zoodra zijn zuster heen is, na den middag, Ga ik tot hem, dien lafaard! 'k zal hem zeggen, Hoe ik zijn moed bewonder, zijn volharding Om weeuw en wees hun daaglijksch brood te ontrooven. Ha! blozen zal hij!... Nu, wat weent ge moeder, En schudt het hoofd?’ - ‘Och kind!’ en nader kwam ze En greep het siddrend handje vast, dat driftig 't Gefronste voorhoofd streek en sprak, zoo zacht Als 't enkel moeders kunnen: ‘Lisa, neen, Kind lief, aanhoor me thans en volg voor eens Mijn raad. Uw gramschap was het, die het al Zoo verre bracht; wilt ge eer niet eens beproeven Wat met zachtmoedigheid te winnen is? Ga tot den buur en spreek hem openhartig; Zeg, dat ge met uwe oude moeder van Uw winkel moet bestaan; dan, vraag hem, of Eene overeenkomst, die den prijs der waren Bepale, niet voor beiden wenschlijk zij.... Breng ons geluk ten offer niet aan hoogmoed; Geloof me, kind, zoo bitter zou 't u rouwen! En dan, wees zeker, zulk een monster is
[pagina 254]
De blonde buurman niet, dat hij een kind Bespotte, dat zijn moeders brood hem afsmeekt. Iets zegt me, dat die zaak ten goede keert! 'k Had nooit zoo'n streelend voorgevoel in gansch Mijn leven!’ Zuchtend richtte Lisa 't hoofd En lispte: ‘Moeder lief, om uwentwille! Zoo 't mij slechts gold, ik deed het stellig nooit!’ Schier hoorbaar sloeg heur hart, wen hij - die van Daarnaast - nog nooit had zij zijn naam genoemd, Zoo haatlijk was die haar - voorbijging met Zijn zuster, die hij dagelijks tot den hoek Van 't straatjen uitgeleide deed. Maar, als Hij keerde en vorschend inzag, zonder toch Het loerend oog te ontwaren, dat daar spiedde, Dan dacht ze aan moeders zeggen: zulk een monster Is vast die blonde buurman niet... Dra kwam, Door 't open venster der nabuurge schoolzaal, Eentonig en bekoorlijk toch, 't geluid Van honderd kinderstemmen, saamgesmolten Tot eene, zeggen dat het uur nu daar was Om zonder stoornis met den buur te spreken. Rood gloeiden 's meisjes wangen, wijl 't met half Gesmoorde stem van 't trillend mondje brak: ‘Zie, moeder, ware 't niet voor u.... Maar 'k heb Beloofd, ik ga!’ - ‘Arm kind!...’ Zij hoorde 't niet. Een stap... ze stond in Lievens winkel! ‘Wat Zou juffrouw wel believen?’ klonk het. Vast Op 't woelig hartje drukte zij haar hand. ‘Believen?...’ sprak zij aarzlend. ‘'k Ben, Mijnheer, Op moeders raad gekomen.... Kent ge dan Uw buurvrouw niet? Den winkel, juist hiernaast?’ Een poosje.... Half verlegen blikte Lieven
[pagina 255]
In 't bleek gelaat en op een dikken traan, Die aan de lange zwarte wimpers hing Van ieder oog. ‘Kan ik van dienst zijn?’ vroeg hij Met zachte, onzeekre stem, en stapte dichter. Doch zij: ‘Mijnheer, men biedt zijn dienst niet hun, Die men ten gronde richten wil.... Ik kwam Om meelij smeeken voor mijne arme moeder, Een weeuw, wien gij haar brood ontrooft!’ Plots zweeg ze. In 't gitzwart, fonklend oog drong kalm de blik Van 't zachtblauw oog, weemoedig zoet en toch Verwijtend. ‘Wist wellicht gij 't niet?’ viel fluistrend Van 't bevend lipje. ‘Buurman, ach! wat hebt ge Ons al verdriet berokkend!’ Daar verdween Het lief gelaat in beide handen. Pal Stond Lieven voor de tranen, die daar tusschen De fijne vingers lekten als een dauw. ‘Kom binnen,’ sprak hij - hoe zijn stemme trilde - En greep haar hand. ‘Ik kende u niet, ik zweer het! 'k Wil alles doen om u verdriet te sparen!’ Intusschen, aan den andren kant van 't muurken, Voor 't Lieve-Vrouwenbeeldje brandde knettrend Het oliepitje. Moeder had het juist Ontstoken. Vlijtig hield ze in beide handen Haar paternoster, iedre perel rollend En drukkend, of haar vingers 't innig bidden, Dat preevlend van haar mond en stroomend uit Hare oogen vloeide, nog versterken wilden. Haast voor de tweede maal reeds was zij aan Het laatste tientje. Vreemd toch! 't meisje bleef Zoolang! Stil aan veranderde al haar godsvrucht In angst en vrees.... maar hoor! toch eindlijk rinkelt Des buurmans deurbel. Haastig staat ze recht,
[pagina 256]
Wijl wild het meisje binnenstormt. ‘Och moeder!’ - En 't stralend wezen, waar een licht op schijnt, Dat nooit daar scheen, verbergt zich in den boezem Der brave vrouw. ‘Och, moeder lief, indien Ge wist....’ Dan eindlijk, 't oog steeds afgekeerd, Dat moeders blik daarin niet leze, komt Een uitleg: ‘Alles opperbest! Zoo braaf En goed is Lieven! Morgen wil hij komen - Reeds morgen! om onze overeenkomst hier Te sluiten. Arme jongen! 't spijt hem zoo Ons schâ te doen; maar, ziet ge, moeder lief, Reeds tweemaal leed hij in den handel schipbreuk; Het ging hem alles tegen, al ontbrak Van zijnen kant noch moed, noch ijver; maar, Ge weet wel, moeder, als men geen geluk heeft, Is 't al verloren moeite. Morgen komt hij, Ik wed, de man bevalt u!’ Zinnend hoort De blijde moeder 't alles aan; maar toch... Wanneer, dien avond, zij 't nog eens bedenkt En zich 't gelaat der dochter voorstelt, schijnt Het haar, dat zij niet alles heeft vernomen, Wat in des buurmans huisje werd gezegd, en Verwijt zich halvlings veel te goed gebeden Te hebben. Boven aan het open raamken Intusschen staat het meisje, droomrig lisplend: ‘Wie toch had zulks gedacht! Ik kon het moeder Niet zeggen... maar ze ziet het morgen zelve... Die goede, lieve moeder! alles was toch Haar doens!’ Een zucht, een lachje... en toe is 't raamken. October, vriend der welbedeelde moeders, October lief, wees welkom! Ei, hoelang
[pagina 257]
De plaag toch duurde, die vacantie heet! ‘Gauw, jongens! gauw in 't splinternieuwe pak Naar school! Maar houdt u zuiver; draagt wat zorg; Dat in een week of twee er weeral niet Te lappen valt, te stoppen, dag voor dag, Het ware zonde! Zie hoe frisch en net Ge zijt. Maar wacht u, dat ik dezen middag Eene inktvlek zie, eene enkle!... Wel, wat staat Ge daar met open hand? Ik geef geen snoepgeld; Daar ga 'k dit jaar niet mee beginnen, hoor! Maar kom... 't is de eerste dag... Zoo vader 't zag!... Gauw! maakt nu, dat ge weg zijt!’ - ‘Moeder, 'k heb Een boek vandoen, - en pennen, - en een potlood; En Frans verloor zijn katechismus; Riksken Moet lei en griffel hebben. Geef ons geld; Dan gaan we in Lisa's winkel 't koopen.’ Zuchtend Alweer de beurs geopend! ‘Ja, begint Het zóó? Nu, dat 's voor gansch het jaar, verstaat ge 't? Daar!’ Eindlijk zijn ze weg. Zoolang ze moeder Kan nazien, gaat het wel; maar moest ze eens weten Hoe reeds in de andere straat het nieuwe hoedje Tot kaatsbal dient; hoe 't net geblonken schoentje De grootste plassen doorwaadt; hoe m'elkander Al stoot en stompt en 't nieuwe pak geen zier Ontzien wordt!... Maar gelukkig weet ze 't niet! Een erge dag voor juffrouw Nel, die heden Met woeker 't lange rustgenot betaalt; Maar ook een goede dag voor andren... Aan De beide winkelraamkens staat een groepje. Hoor toe, wat daar gezegd wordt: ‘Welkers, gaat Gij ook wat koopen?’ - ‘Ja, ik heb een schrijfboek
[pagina 258]
Vandoen. Ik ga bij juffrouw Lisa.’ - ‘Wat! Bij Lisa? dommerik! daar geeft ge vast Het dobbel van wat Veyt u vraagt. Kom mee Met mij!’ - ‘Neen 'k ga bij Lisa, zeg ik; Veyt! 'k Heb van dien onderkruiper niets vandoen!’ - ‘Hoor, Welkers, wil ik zeggen wat? Ge zijt Een meisjeszot!’ - ‘En gij een overlooper. En 'k zeg u, jongen, houd u maar wat in! Ge weet, 'k ben baas, wanneer 't op boksen aankomt.’ Haast deelt zich 't groepje: ‘Welkers heeft gelijk! - Neen, Welkers niet, Van Stijn!’ Toch komt er voor Alsnu geen boksen van. Een geeft den raad, Een slimme vos, die graag het minst besteedt, Om 't overschot voor zich te houden: ‘Mannen, Ga elk, waar 't u belieft om 't zelfde boek, We zullen zien, wie 't minst betaalde, wie Gelijk heeft!’ Ja, dat gaat! Daar staan reeds, met De deur in hand, de beide bengels op Hun drempel. Nog een ferme lange neus, Die als uitdaging dient, en.... rinklend gaan De beide bellen. Hadden zij zich schielijk In tooverland bevonden, neen, zoo paf Zoo uit hun lood geslagen had niet eén Van hen gestaan. Wat meende dat? Van Stijn Zag recht op Welkers; Welkers op van Stijn! Waar was die scheidsmuur heen?... Dan toen ze, onthutst, Een stapje voorwaarts waagden tot den toog, Die nu langs beide winkels liep, stond Welkers Voor ‘d'onderkruiper’ Veyt, en Lisa, met Het vriendlijkst lachjen op haar aanzicht, vroeg Van Stijn, wat hem beliefde. Suffend stonden De helden, die aan 't boksen wilden straks Om 't recht van hun beschermeling te staven. En menig lachje en lonkje kwam en ging
[pagina 259]
Van Veyt tot Lisa, vóór het eindlijk klonk: ‘Een schrijfboek, als 't u b'lieft!’ Dat ieder 't zelfde Betaalde en 't geld verdween in 't zelfde schuifken, Dat werd niet opgemerkt. Er viel alreeds Genoeg te dubben! ‘Hebt ge dat gezien?’ Vroeg lachend Lisa, wen de beide deuren Zich ramlend sloten. Lieven sprak geen woord Maar drukte een kus op 't stralend voorhoofd, dat Tot hem gewend was. Dan, geen tijd tot praten Werd hun gegund: geen enkle snoepcent kwam Dien dag op zijn bestemming: ieder wou Met eigen oogen zien, wat Welkers en Van Stijn vertelden. Ongehoorde waarheid: Men kocht in stee van peer of appel, pen of Papier! Wat ook, dien dag, de meesters deden Om de aandacht van het kleine volk te trekken, Niets hielp! In hun gepeinzen troonden, alles Beheerschend, Lieven Veyt en Lisa. Of Ze 't slotwoord vonden van het vreemde raadsel, Werd nooit vernomen. Doch, toen, als een sluis, Die openbreekt, dien middag 't schoolportaal Zijn kindrenstroom een uitgang leende, was het Of in het straatje een dam dien stroom wou stuiten. Die dam was anders niets dan 't uithangbord, Dat in den morgen vastgenageld werd, en Waarop in groote, roode letters prijkte: Boekhandel Veyt-Van Berkel.. ‘Ziet ge,’ riep Een krullebol van vijftien jaar, die reeds Een lonkjen af kon zenden of een kushand Op tijd en stond. ‘Daar zie! Die zijn getrouwd! 'k Heb dat voorzien, van toen die lange blonde Hier wonen kwam!’ ‘Ik niet; sprak blozend achter
[pagina 260]
Het raamken een, die 't hoorde en dacht, hoe ze eens Uit louter haat heur buurman nooit wou noemen. ‘Ik niet! en, Lieven, gij?’ - ‘Hadde ik u, als Die bengel daar, gekend, dan, liefje, had Ik 't ook voorzien,’ sprak lachend Lieven, wijl Hij diep in 't vochtig, schittrend oog van 't vrouwken Zijn zachten, nooit verzaden blik liet weiden.	voetnoot(1) De uitgesteken tong met twee opgeheven vingers daarnevens.

Vorige Volgende

Om Moederswille