Gedichten

[p. 271]

Dood - Verzoener

Gij, die luistrend naar 't afkeerig harte,
Nooit des broeders hand in vreugd of smarte

Hartlijk warm in de uwe prest:

Wacht, tot klam en kil - wen Dood komt naken -
Blindlings tastend u die hand wil raken....

Of u dan nog afkeer rest!

Gij, wiens ziel, verachting prijsgegeven,
Nooit met gullen blik des broeders streven

Aangespoord hebt of beloond:

Wacht tot, spraakloos, zijn gebroken oogen
Smeeken, voor het laatst, om mededoogen...

Of ge nog zijn zwakheid hoont!

Gij, die, onverzoenbaar, in 't verleden,
's Broeders onrecht naspoort, niet tevreden

Dat zijn rouw voldoening bood:

Wacht, tot van zijne kille, bleeke lippen
De allerlaatste smeekingswoorden glippen....

Of ge nog zijn beê verstoot!

[p. 272]

 

En zoo gij die klamme hand kunt weren;

 

Zoo dat brekend oog u niet verteeren

 

't Zwakke woord niet zwichten doet:

 

Ga, en berg u, waar geen menschen wonen,

 

Waar uw laagheid niet hun adel hoonen,

 

't Menschdom niet onteeren moet!