Wat zei, wat zong 'dat Kwezeltje'

[p. 31]

Eene eerste Mis

Ik zag die beiden stralend van geluk!
Hij vol begeestring, zij vol liefde en dank.
Ik was hun vreemd; toch stortte zich mijn hart
In tranen uit om hun verheven heil,
Om 't goede door den Hemel hun gegund....

Haar zag ik, haar, de oude, afgesloofde vrouw,
De weduw, door den zwaren last des levens
Gebogen, afgeteerd, geknakt. Den arbeid,
Den zwaren, had zij jarenlang verricht,
Doch nimmer moedloos. Had zij niet haar doel
Voor 't oog? Daartoe drong ze al haar krachten samen,
Dát moest bereikt, wat het haar kosten mocht,
Dát moest bereikt, eer ze ooit aan rusten dacht.
En blijde werkte zij, voor zonnenopgang
Tot na den grauwen avond... Was het niet
Voor hem? voor zijn geluk?

En nu, en nu:

Bereikt het doel! Hij staat ten hoogen altaar,
Haar zoon, de jonge priester... Zijn lippen
Gaan 't groot geheimnis spreken, dat van God,
Van Christus maakt der menschen zielespijs.
En inniger dan ooit vouwt zij de handen,
In tranen van ontroering dankt zij God.
Want dezen dag bracht zij heur leven t'offer
En gansch heur leven is die dag heur waard
Ja, zij geniet hem, hij werd haar gegund:
Ze weet niet meer van 't lange, lange streven.

[p. 32]

 

Zij knielt ter lage bank; haar priester nadert;

 

Hij daalt, ja, de autaartrappen of en komt

 

Tot haar, tot haar, die bij zijn komst ineenkrimpt

 

Van innig heil en zaalge vreeze Gods.

 

Zijn handen, zijne Godgezalfde handen

 

Bieden der moeder 't heilig Hemelsbrood!

 

 

 

Hij ook, hij beeft en rilt van louter heil:

 

Hij weet, hij weet... in welk een engelhart

 

Hij voor het eerst zijn God heeft ingeleid:

 

Zijn God, zijn moeder bracht hij na tot één...

 

Hij keert, doorgloeid van liefde, zich ten altaar

 

En staat gansch stil: zijn dankbêe stort hij uit.

 

Maar zij, zijn moeder, draagt heur heil met zich.

 

Ze bidt, dankt, weent, verloren in ontroering,

 

En zegt, gansch stil: ‘Laat, Heer, uw dienstmeid gaan

 

In vrede! Nu heb ik genoeg geleefd!...’

 

Vergeten is ze, wat ze voormaals droomde:

 

Hoe zij - als herderszorgen haren zoon

 

Oproepen zouden - in het kleine dorpken,

 

Van vrienden en verwanten verre, hem

 

Zou volgen, tot haar laatsten dag en, moeder,

 

Zij d'eigen zoon tot werkmeid worden zou,

 

Ootmoedge dienares van 's Heeren dienaar!

 

 

 

In hellen glans staat mij dit vrouwenbeeld

 

Voor oogen. Moederliefde en godsvrucht blonken

 

In schoonheid zoo volmaakt nog nooit mij tegen.