Wat zei, wat zong 'dat Kwezeltje'

[p. 33]

Droomen

Ik droomde al vroeg, en droom nog, laat,

'k Zal immer blijven droomen,

Mijn avond lijkt mijn dageraad:

't Is altijd droomen, droomen.

En of ik slaap, en of ik waak,

Niets onderbreekt dat droomen;

Naar werken, streven, trachtte ik vaak;

Maar... 't was ook niets dan droomen.

Van bloemkens, englen, moederlach

Weefde ik mijn eerste droomen;

Dan bracht al wat ik hoorde en zag

Meer voedsel aan dat droomen.

De ernst kwam, die naar de waarheid vroeg,

Die kennen won: niet droomen!

Ik wrocht en zocht en peinsde en... kloeg:

Is weten ook geen droomen?

Ja, zegden wijzen, oud en jong,

Het menschdom waart in droomen.

Maar toch een enkle straal doordrong

Den nevel van dat droomen.

[p. 34]

 

Die straal, de kennis van een God,

 

Brengt waarheid in het droomen,

 

Die straal verlicht het somber lot,

 

Maakt helder 't bange droomen!

 

 

 

Die straal, ze werd me een schoone ster,

 

Ze scheen een maan, bij 't droomen;

 

En nu, nu gloeit ze, een zonne, ver

 

Doortintlend al mijn droomen.

 

 

 

Geheimen, wondren, 't hier, 't hierna,

 

Zijn schimmen steeds bij 't droomen.

 

Maar 'k weet het immers! 'k zal weldra

 

Den droom der dooden droomen.

 

 

 

Ik voel, allengskens wiegt me een rust

 

In hooger, dieper droomen.

 

De doodslaap - 'k roep hem - stilt en sust

 

Me in gulden waarheidsdroomen.

 

 

 

O gij, die me in de groeve legt,

 

Gaat treurig niet aan 't droomen.

 

Mijn God heeft mij aan zich gehecht,

 

Door meer dan vluchtig droomen.