Wat zei, wat zong 'dat Kwezeltje'

[p. 78]

De Taal des Harten

Er is een taal, in Noord en Zuid,

In Oost en West verstaan,

Die alle spraak en stemgeluid

Ten trouwen dienste staan.

Geen taal, hoe klaar en diep van zin,

Die hij deze eene 't haal',

Geen, die in rijkdom overwinn'

Des harten schoone taal!

Waar soms de mond onmachtig zwijgt,

Het zwakke woord versterft,

Vergeefs 't gevoel naar de uiting hijgt

Die meêgevoel verwerft;

Daar geeft die taal, door 't aangezicht,

't Beweeglijk ooggestraal,

De houding, van 't gevoel bericht;

Daar spreekt nog 's harten taal!

In moeders blikken leest ze 't kind,

Als nog de moedervreugd

Bijna geen woord ter uitspraak vindt

Van 't moederlijk geneucht.

Beneveld zij des zuiglings brein,

Zij kent noch perk noch paal,

Die hartetaal, voor groot en klein

De ware moedertaal.

[p. 79]

 

Zoo gij die taal te kennen zoekt,

 

Vraag geen geschrijf om raad;

 

Gij vindt die best van al geboekt

 

Op 's menschen trouw gelaat.

 

Onstuime hartstocht, bange smart,

 

Verborgen weemoedskwaal:

 

Het innigst zielsgevoel ontwart

 

Die klare hartetaal!

 

 

 

Doch zoek niet, waar een steenen borst

 

Een ijskoud hart omvat:

 

Geen kille, roestige ijzerkorst

 

Die vuurge vonken spat!

 

Geen bloemen spruiten uit een aard

 

Verdroogd, verhard tot staal.

 

Stom wordt, waar 't rein gemoed ontaardt,

 

De zoete hartetaal.