Van vier vroolijke klantjes in het zouteland

[p. 14]

[p. 15]

Het onweer

Vuur valt van den hemel neer,

Woedend bromt de donder

Als een kwaje boore beer:

Zouteland loopt onder!

Bleek en bibberend van schrik,

Zijn ze uit bed gevlogen,

Met een kreun en met een snik,

De handjes voor de oogen.

Veilig tegen Vader aan

Bidt Pief tot Lieven heertje:

‘Laat de zon weer schijnen gaan,

Geef ons toch mooi weertje.’

Lijs klemt haar tanden op elkaar,

Zit met gevouwen handjes,

Ze is zóó bang, voelt zich zóó naar,

Ach, ach, die arme Klantjes!

Hans heeft zijn gele kamerjas

Over zijn hoofd getrokken,

Krijgt ijskoud water in een glas:

Hij is het ergst geschrokken.

Tijt houdt zich dapper als een held,

Troost vaderlijk de kleintjes,

Sluit vlug, als hij een grap vertelt,

Voor 't weerlicht de gordijntjes.

Daarbuiten wordt het stil en zacht,

Weg trekt de booze donder....

‘Wader en Moeder, Goede nacht,

Wij kruipen er weer onder!’