'Ik'

30 November.

Charles is toch wel een goede jongen. Ik was hem, met zijn plompe manieren en zijn dikheid, een beetje ontwend; maar nu gaat het al weer wat beter. Er zit absoluut niets leelijks in Charles; hij is eerlijk, en altijd te goeder trouw, - maar diep is hij niet, zelfs niet erg ontwikkeld, - enfin, zoo zijn de meeste mannen.

Wij gingen gistermiddag fietsen. Ik kon het niet lang volhouden; ik had het in zóo lang niet gedaan, zoodat het tochtje voor Charles, die zich gespitst had op een flinken toer, niet zoo heel aangenaam was. Hij moest er zich evenwel in schikken, want om mij voor hem op te offeren, daarin had ik natuurlijk geen lust.

[p. 99]

Wij zaten aan den Deyl, en dronken spuitwater, en zeiden zoo nu en dan een woord.

- Ik moet zeggen, dat je met Fred toch beter af ben, dan je met mij zou zijn geweest, - zei hij spontaan. 't Is 'n beste vent.

Is dat nu geen vriendelijke bewering voor een teleurgesteld minnaar? Me dunkt van wel! (Ofschoon Charles natuurlijk niet zoo erg teleurgesteld was, zóo gevoelig is hij niet, en bovendien zou hij er dan niet aldoor over spreken, - en wat is er eigenlijk gebeurd? Niets! volstrekt niets! Er zijn geen declaraties tusschen ons gewisseld, of zoenen, [o, ja, toch éen, een zoen op mijn wang!] dus....)