'Ik'

26 December.

Ik kon Zaterdagnacht niet slapen. Ik was den heelen dag in zoo'n naren toestand geweest, dat ik, hoewel ik erg moe was, geen rust kon vinden. Ik zat op in bed, en dacht al wéer na, maar zonder verder te komen. Wat zou ik toch anders willen... overlegde ik. Wat zon er toch ánders moeten worden, zoodat ik niet langer een last voor anderen, een last voor mijzelve was...

[p. 116]

Waarom, dacht ik, kan ik toch geen voldoening vinden in een leven, dat heel veel anderen het toppunt van heerlijkheid zou schijnen?... En toen opeens begreep ik, dat ik, als ik maar wist, wat ik verlangde, als er maar iets te verlangen was, niet meer zoo ongelukkig zou zijn.

Ik durfde dat woord bijna met denken. Ongelukkig... dat bèn ik toch niet?... Ja, door overmaat van geluk ben ik niet gelukkig.

Ik dacht, dat mijn ledigheid de oorzaak van alles was. Maar nu ik werk heb gekregen, het gemakkelijkste, dat men zich denken kan, en het prettigste, want ik doe het voor Fred, - nu ben ik niet beter geworden, integendeel.

En opeens kreeg ik zoo'n heftig medelijden met Fred, wat ik al meer heb gevoeld, maar nooit zoo sterk, dat ik uitbarstte in snikken. Maar dadelijk, met een heftigen schrik, werd Fred wakker; hij trok mij in zijn armen, en vroeg, wat ik had.... En ik móest iets zeggen, iets positiefs, ik kon niet maar vaag-weg klagen en huilen, en Fred in onrust en onzekerheid laten.... En ik zei, dat ik bedroefd was om hem, omdat ik zoo heel anders was, dan hij het recht had te verlangen.... en hij troostte mij, maar zei toch óok:

- Als je maar meer van me hield, dan zou je wel anders worden....

Toen moest ik wel zwijgen, want ik begreep, dat Fred geen hulp voor mij had. Meer van hem hield.... maar ik heb hem lief; ik weet, dat ik hem liefheb, - wat kan ik méer?....

[p. 117]

Hij zei ook, dat ik maar eindigen moest, om hem te helpen. Hij had het heel lief van mij gevonden, toen ik het wilde probeeren, maar hij zag wel, dat het niet ging. Ik kon hem niet tegenspreken.... En hij zei, dat hij met Januari een klerk nemen zou.

Ik vind dat horribel, - want wat wordt Fred's kamer nu, met dat vreemde wezen daar altijd aanwezig. De klerk móet wel zitten bij Fred, wij hebben anders geen plaats. Maar ik zei natuurlijk alleen, dat het heel best was.

Nu, Zondag, was ik natuurlijk in een zacht humeur. Ten eerste moest ik Fred nog mijn huilbui vergoeden; ten tweede was ik verplicht hem te toonen, dát en hóe ik hem liefheb, en ten derde was er een dinertje bij Ma, dat mij veel afleiding gaf.

Hans van Voorst is hier al een paar maal geweest. Maar ik kon hem niet ontvangen, ik had het elken middag te druk.