Zeventien

[p. 1]

Zondag, 17 September.

Gisteren was ik te moe en te veel onder den indruk der reis en van al de andere gebeurtenissen, om nog rustig en lang te gaan zitten schrijven. Maar nu, zooeven, heeft tante mij gezegd, dat ik den heelen middag vóor mij had, om mijn koffers uit te pakken, en mijn kasten te ordenen, zoodat ik nu volop tijd heb, mijn dagboek bij te houden. Ik heb voor hulp bedankt, wat tante, geloof ik, verwonderde, maar des te minder verbaasd zal zij straks zijn, als zij ziet, dat ik nog lang niet klaar ben met alles. Zij behoeft niet te weten, dat ik een dagboek houd; Meta heeft mij gewaarschuwd, dat zij nieuwsgierig is, op het onbescheidene af, wezen wij dus op onze hoede, en behandelen wij haar met tact en diplomatische gereserveerdheid. (Ik denk, dat ik dit wel zal kunnen.)

Het afscheid van mijn lief, goed, schattig Moedertje en Meta was natuurlijk erg pijnlijk, eergisteren. Maar ieder was zoo vol moed, de reis

[p. 2]

naar Brussel had Ma niet te erg vermoeid, en Meta troostte mij zoo, dat ik niet, zooals ik mij had voorgesteld, den heelen verderen dag heb gehuild, na haar beider vertrek. Ik weet ook wel, dat een winter te Nice Ma misschien weer heelemaal en voorgoed zal doen herstellen, en dat zij in Meta de best mogelijke zorg en verpleging heeft, en daarom moet ik die eenzame maanden maar rustig zien door te komen. Ma heeft natuurlijk gelijk: het is lief van tante, dat aanbod, mij bij zich te nemen, gedurende Ma's afwezigheid. Maar hoe komt ze er toe? Vindt ze, dat haar Bernard gezelschap noodig heeft? Is het haar zelf wat stil, nu hij den heelen dag op het gymnasium is? Of is het louter vriendelijkheid? Enfin, ik zal het gauw genoeg merken.

Jo en Henri hebben mij het dien dag zoo prettig gemaakt, dat het mij gisteren moeite kostte, weg te gaan. Maar er was niets aan te doen. Het was toch al heel mooi, dat ik Ma had mogen brengen tot Brussel. Om vijf uur 's middags kwam ik aan in Breda, mijn koffer was er al, dien hadden wij zorgvol vooruitgestuurd. Tante en Bernard haalden mij samen af van den trein; ze waren heel aardig, vooral het jonge mensch, dat onhandig werd uit gedienstigheid, en niets deed, dan mij aankijken, en druk tegen mij praten. Hij herhaalt onophoudelijk, - hoe leuk, dat je er nu ben! er telkens onderdanig bijvoegende: hè, Ma? waarop Ma dan, in een wat kalmer enthousiasme: ja, zeker! ten antwoord geeft. De jongen zal toch niet denken, hoop ik, dat Gerardina van West

[p. 3]

iets voor hem is? Of is hij nog zoo ingénu, dat hij, zonder éenige bijbedoeling, overdreven vriendelijk tegen een meisje kan zijn? Hij is even oud als ik, zeventien jaar, toch tijd, dat hij wat ontgroend wordt.

Het huis is prettig en ruim; vóor is een kleine tuin, achter een heel groote. Beneden is er een suite, een eetkamer (waar Bernard en ik ook altijd zullen zitten te werken), de keuken, enz. Boven: tante's slaapkamer, Bernard's studeerkamer, Bernard's slaapkamer, en ten slotte ook mijn kamer, die eenvoudig, maar niet ongezellig is, en met twee glazen deuren uitkomt op een groot balkon (boven de serre.)

Wat heb ik nu nog verder te schrijven? O, ja, morgen mijn eerste les. Ik vind het niet naar, privaatlessen te krijgen, het is wel een aardige afwisseling na de H.B.S. Mijnheer Van Beveren heeft Bernard vijf jaar les gegeven, en hem klaargemaakt voor de 4e klasse van het gymn. 't Zal me benieuwen, hoe hij mij bevalt.

Maar nu moet ik heusch aan het opruimen.