Zeventien

[p. 62]

16 October,

Alles was nog nat buiten, maar ik stoorde mij er niet aan, en ging toch in het park. Fred liep daar langzaam heen en weer, met de handen op den rug, alsof hij wachtte. Hij was blij mij te zien, en toonde zich verheugd, dat ik Undine mooi had gevonden. Wij konden niet gaan zitten, want alle banken waren nog overstroomd, zoodat wij maar bleven wandelen. Ik legde mijn hand op zijn arm, en leunde mij vertrouwelijk tegen hem aan, maar ik zag, dat hij dit niet meer dan tóeliet, zoodat ik mijn arm losmaakte, en lichtspottend vroeg:

- Mogen de menschen 't niet zien? Ben je daar bang voor? O, ja, zeg, herinnerde ik mij plotseling, ik bén al met je geplaagd!

- Wat?

- Ja, tante en Bernard vonden, dat je er nog zoo jong uitzag, en Bernard was, in een woord, ongenietbaar, nadat je weg was, en vroeg, of 'k op je verliefd was, omdat 'k gezegd had, dat 'k zooveel van je hield... verbeeld je!

Fred antwoordde niets, dus ging ik door:

- Ik zei, dat ik dat juist niet zou hebben gezegd, als 'k verliefd op je was, - niewaar?

- Natuurlijk.

Fred zei dat een beetje stijf, en toen hij zag, dat ik hem aankeek, zei hij:

- Heb je soms liever, dat wij elkaar niet te veel zien, om verdere onaangenaamheden voor jou te voorkomen?

[p. 63]

- Hemel! zeker niet! Dán zou 't beter zijn, door veel te komen, aan iedereen duidelijk te toonen, dat er nérgens sprake van is! Maar bovendien, niemand zal immers ooit in ernst gelooven, dat er iets bestaat tusschen ons, - hoe zou dat nu kunnen!

- Ja, hoe zou dat nu kunnen, herhaalde hij, maar zonder zijn glimlach, zoodat ik dacht: misschien vindt hij het mal, zulk gepraat, en, haastig van ons zelf afstappend, over Bernard begon. Ik vertelde hem uitgebreid, hoe ik Bernard van het begin af behandeld had, ook van Bernard's wassende neiging voor mij, en vroeg hem ten slotte: wat moet ik doen?

- En mag ik vragen, hoe jij tegenover Bernard staat? vroeg hij zacht.

- Dat begrijp je toch! Je hebt 'm gezien! Ik heb 'n beetje medelijden met 'm, 'n heel klein beetje, wat ik niet eens zou hebben, als ik niet toevallig bij tante in huis was, - maar vérder! Goeie genade!

- Ja, 'k dacht 't ook wel niet, maar hij is jong, nietwaar, - is hij niet even oud als jij?

- Dat zou me immers juist 'n beletsel zijn! Nee, nooit 'n man, die even oud is als ik... Ik moet me niet de oudste behoeven te voelen... m'n man moet me 'n steun kunnen zijn, 'n hulp, omdat ie méer verstand en kracht heeft dan ik... Maar zeg nu, Fred: moet ik Bernard op 'n afstand gaan houen, stijf en koel tegen 'm zijn... of vriendelijk, zooals ik tot dusverre was, - of... wat?

- Kijk eens, zei hij, doe net, of Bernard 'n

[p. 64]

broer van je is... en zeg 'm ook dikwijls, dat je 'm zoo beschouwt... wees nooit verlegen of geforceerd tegen 'm, maar heel natuurlijk... dan heb je je later niets te verwijten.

Zoo zal ik doen. Bernard moet zich maar zien te schikken in de positie van broer. (Net als in ouerwetsche romans: ‘Ik wil je 'n zuster wezen!...’) En doet hij dat niet, dan zal het mijn schuld niet zijn.