Zeventien

20 October.

Wij wandelden vanmiddag door tuin en park, en ontmoetten Fred, die ons even aansprak en toen geheel verdween. Bernard's oogjes flikkerden niet meer zoo grappig-boos bij de ontmoeting met mijn lieven vriend; hij is zoo oppervlakkig van natuur, dat zelfs de jaloezie daarin niet diep wortel schieten kan. Wij stonden bij het perk Hortensia's achter in den tuin, om te bewonderen, dat ze nog zoo mooi bloeiden, en tante vroeg mij wijs, of ik wel wist, vanwaar die bloemen haar naam gekregen hadden? waarop ik kalmweg antwoordde: zeker tante, ze zijn genoemd naar Hortense de Beauharnais, en onverwacht vinnig ten antwoord kreeg:

- Ja, 't is waar, jij weet immers áltijd àlles!?

- 'k Wou, dat 't waar was! zei ik. Maar als je op een H.B.S. ben geweest, krijg je vanzelf 'n airtje van algemeen ontwikkeld te zijn... Ik heb niets anders dan 'n gemakkelijk geheugen en 'n nogal sterk combinatievermogen...

- Kom! zei mijn bewonderaar. Heb je dáár-

[p. 71]

door alleen je reputatie van knapheid gekregen?

- Ja, zei ik, o, ja, dàardoor alleen. Daarvan ben 'k overtuigd. 'k Ben precies 't tegendeel van ‘knap’, dat is wel-onderlegd en degelijk van alles op de hoogte... 'k Weet 'n grappig staaltje, om te bewijzen, dat wat men mijn ‘knapheid’ noemt, niets anders is, dan wat 'k zooeven zei... 'k Herinner me, dat we eens, in de les, lazen ‘'t Klavier’ - van wien? van Ledeganck? 'k weet 't niet meer, - en dat toen de juffrouw ons vroeg naar de afkomst van het woord ‘klavier’. Eén kind zei parmantig:

- O, van handen! want handen worden óok wel eens klavieren genoemd!

Waarop we 't allemaal uitschaterden, en de juffrouw zei, dat hoogstwaarschijnlijk om 't klávier handen wel eens klavieren worden genoemd en niet andersom. Ik zat er over te denken, en eensklaps schoot me te binnen, hoe ik eens ergens in een verhaal gelezen had, dat er een sleutel werd gevonden, waarop stond clavis cadaverii... clavis-klavier combineerde ik, en ik zei: Van sleutel. Nu, toen werd ik weer onmenschelijk knap gevonden, en zoo is 't dikwijls, héel dikwijls gegaan.

Ik geloof, dat tante mijn eerlijkheid in deze apprecieerde, ze werd ten minste weer poes-zoet en lief tegen me.