Zeventien

3 November.

Het is zoowaar kermis hier in Breda, najaarskermis. Waar wij wonen, zoo dicht bij het Ginneken, merken wij er weinig van, maar de pret begint al op het Wapenplein, waar een paar kramen staan, voor poffertjes en zoo iets meer. Gisteren kwam Florence uit de tram stappen, en begon tante te soebatten, of ik eens met haar de kermis op mocht. Grootmama wilde haar niet toestaan, dat zij alleen ging, en zij zou toch zoo dól-graag de kermis eens zien. Tante vond het goed, en ik wilde mij wel eens opofferen; zoo wachtten wij een tram af, om naar de stad te rijden. Op de markt stapten wij uit, en hemel! wat een herrie! Ik had nog nooit een kermis gezien. Wij liepen samen de kramen langs, die Florence alle, zonder uitzondering, met de uiterste belangstelling in oogenschouw nam; speelgoedkramen, koekkramen, galanteriekramen, zij wilde er niet voorbij, dan na

[p. 82]

al het mooie er af te hebben gekeken. Nu bleek mij zoo echt, hoe kinderachtig zij nog is. De netste zoetigheidskraam was de ‘Belle Normande’, waar alles alleen achter glas was te zien, en daar kocht ik voor de gretig-starende Florence wat room-pralines en een plak chocola; ik zelf waagde mij niet aan de heerlijkheid. Ik kocht dit voor het kind, om haar de noga-kramen voorbij te krijgen, waar zij met alle geweld een paar dubbeltjes wilde besteden. Ik liet haar, dat mag ik mij zelf ter eere nageven, een prettigen middag hebben; gedwee ging ik met haar de schiet-tenten, kijkspellen, en dwerg-tenten in, ja, zelfs den stoomdraaimolen! Enfin, dat heb ik nu toch ook eens gezien.

Het was de laatste dagen geen wandelweer, maar ik heb Fred toch gezien, eens in de tram. Hij beloofde mij weer eens een boek; ik vroeg hem de Night-thoughts van Young, dat hij voor mij zou zien te krijgen.

Vanavond gaan wij naar een café chantant in Concordia.