Zeventien

19 November.

Gisteren maakten de meisjes Veldenaar mij een visite. Tante zag ze, toen ze bouillon kwam brengen, en toen ik, na hun vertrek, argeloos zei:

- Wat zien die meisjes Veldenaar er toch altijd beelderig uit!

(en dat is zoo, want ze hebben lieve, slanke figuurtjes, en uiterst veel smaak) zei tante strak, maar spottend:

- Aan die meisjes hoef je anders geen voorbeeld te nemen! Is dat een toilet, als je straat-arm ben? 'k Begrijp niet, hoe ze d'r toe komen!

- Nu, zei ik, vinnig, dat is iets, wat, vind ik, niemand aangaat dan hun alleen! Bovendien, ze verdienen 't zelf! En al was dat zoo niet, wat dan nog? Kan 'n najaarstoiletje eenvoudiger zijn, dan zooals zij 't hebben: van heel sober gegarneerd donkergroen laken, met een zwartveeren boa!

- Zoo! zei tante. Ik vind dat anders nogal kostbaar! En juffrouw De Haas zegt ook, dat ze zoo gekleed op de les komen, heel anders dan veel rijkere meisjes!

Ik antwoordde maar niet meer, ik had mijn meening al gezegd: dat dit hun alleen aanging. Maar tante ging voort:

[p. 90]

- Als je Moeder moet leven van 'n schijntje, want wat zal d'r weduwenpensioen zijn? en nog drie kinderen tot d'r last heeft, dan vind ik 't niet te pas komen, om in zulke costuums te gaan... Bernard zegt ook, dat 't zulke wichten zijn...

- Wat weet Bernard daarvan? viel ik haar in de rede. Hij vliegt altijd naar boven, als ze komen, hij heeft nog nooit 'n woord meer dan 'n groet met hen gewisseld!

- O, is 't weer: qui gronde là-bas, als ik 't waag iets te zeggen? riep Bernard geprikkeld.

De jongen moet het tegenwoordig verdragen, dat ik hem dikwijls ongezouten de waarheid zeg. 't Is beter, Fred heeft gelijk, hem geheel als broer te behandelen, en mijn medelijden met hem, dat toch al wat is verminderd, nu ik zie, hoe zelfgenoegzaam hij eigenlijk is, niet alleen de drijfveer van mijn handelingen te doen zijn.

- Hoor 's, zei ik, je moet je geen opinie aanmatigen, die je niet verdedigen kan, omdat je heelemaal niet van de dingen op de hoogte ben. Ik ken de meisjes, ik weet, dat ze allergoedhartigst en aardig zijn, en dat, al hebben ze dan misschien ook niet zooveel ontwikkeling, er geen greintje kwaad in zit... Láten ze zich maar wat mooier toiletten koopen, dan hun in de oogen van anderen toekomt, wat geeft dat! 't is misschien 't eenige pleizier, dat ze hebben! Bé en Louise werken beiden hard, en als ze over 'n paar jaar naar Indië gaan, om lessen te geven, dan is 't toch met hun pret gedaan!

Mijn praten hielp natuurlijk niets; zooals altijd

[p. 91]

bleven de twee halsstarrig bij hun meening, maar ik ben toch blij, dat ik het heb gezegd.

Elken Zaterdagavond komt Van Beveren nu bij tante theedrinken, en verder den avond passeeren. Bij tante, - want Bernard en ik worden nooit binnen geïnviteerd, en als wij op klokslag tien uur nog niet goedennacht komen zeggen, draaft tante gejaagd de kamer in, en maakt ons attent op het bed-uur. Eergisterenavond, ik lag lang wakker, omdat ik zoo aan Ma had gedacht, hoorde ik tante om twee uur zachtjes boven komen. Dat was een lange visite. Enfin, voor tante is het niets, zij is vrij, maar heer Van Beveren mocht zich wel wat meer in acht nemen tegenover zijn vrouw, ik vind dat mensch zoo'n beklagenswaardig schepsel.