Zeventien

6 December.

De dag van de vier k's geeft mij altijd gelegenheid, om in mijn dagboek te schrijven, en dat komt mij, vooral na gisterenavond, goed te pas.

Die goede Fred stuurde mij Le Rêve van Zola, in kalfsleer gebonden, en chocolat Mexicain naar hartelust. Ik raadde dadelijk, dat het pakje van hem kwam, omdat ik hem naar Le Rêve gevraagd heb, en hem toevallig eens vertelde, dat ik zooveel van chocolat Mexicain hield. Ik kreeg het, even voordat het rijtuig kwam, zoodat ik het nog kon openmaken, en in een blijde stemming met tante en Bernard vertrok. In het rijtuig merkte ik met verbazing, dat ik nog de meeste pakjes had gemaakt; tante en Bernard schijnen er niet erg den slag van te hebben.

Bij de De Hazen was een heele kring; ik vind een Sint Nicolaasavond veel gezelliger als die ‘onder elkaar’ wordt gevierd, maar hier bleek men van de tegenoverstelde gedachte. Ik weet niet meer, welke menschen er allemaal waren, maar ik vond het erg vervelend, dat ik versjes bij mijn pakjes had gemaakt, die nu door zoo velen belachen en begrapt werden. Tante en Bernard gaven samen aan ieder éen cadeau, een mooi, wel is waar,

[p. 98]

maar blijkbaar zonder veel animo gekocht en verzonden. Ik kreeg een groote camée (hoe kwamen ze er bij, goede hemel! enfin, het was goed bedoeld) en werd koel voor mijn surprises bedankt. Neen, het was geen avond, als waaraan ik van mijn vroegste kindsheid gewend ben geraakt. Maar ik denk maar: zonder Ma en Meta is alles toch half, en later zal ik mijn schade wel inhalen. Morgen hoop ik Fred in het park te zien, om hem te bedanken; na de cadeaux uit Nice heeft hij mij de liefste verrassing bezorgd.

Ik blader daar eenige bladzijden terug, en moet nu eens lachen, dan mij weer ergeren, om al de flauwiteiten, die ik opgeteekend heb. Zal ik dáar nu iets aan hebben in latere jaren? Of zal ik dan dit dagboek evenzoo beschouwen, als ik nú de boekjes uit mijn kinderjaren doe, waarin ik eens ging lezen, hopende er grappige of curieuse dingen van mijn twaalfde jaar in te vinden: voorvalletjes, opmerkingen, gedachten, - maar vreeselijk teleurgesteld wordende, door er niets anders in aan te treffen, dan buitengewone wetenswaardigheden, als:

- Ma had ontvangdag vanmiddag. Ik mocht binnen komen, toen ik uit school kwam, en at vier petits fours, zoodat ik aan tafel heelemaal niet eten kon, - of:

- Juf had mij, voor school, zoo'n akelige geborduurde schort meegegeven, zoodat alle kinderen weer riepen: wat ben je mooi! Ik draag veel liever van die gewone witte, zooals de andere meisjes...

Ik ben toch eigenlijk altijd echt-onbeduidend,

[p. 99]

en weinig-pittig geweest, - wanneer zal dat veranderen? Nooit, omdat mijn natuur nu eenmaal zoo nuchter is?... of misschien als de ‘liefde’ in mijn leven komt, zoodat de smeulende vlammen van mijn temperament uitbarsten te allen kant?